Op trektocht met gezin van acht: ‘Er ligt zoveel moois te wachten als je je huis durft te verlaten’

Een half jaar en meer dan 3000 kilometer trok Ben Crawford met zijn vrouw en hun zes kinderen door weer en wind over de Appalachian Trail in de VS. Hun trektocht mondde uit in een boek over een gezin dat ten volle wil leven.

De Appalachian Trail is het langste wandelpad ter wereld. Enkel wandelaars zijn er toegelaten, geen fietsers, paarden of auto’s. Verspreid over veertien Amerikaanse staten, van Georgia tot Maine, loopt het over meer dan 3500 kilometer, door dichte bossen, langs slingerende rivieren en over groene bergtoppen. Elk jaar doen duizenden wandelaars van overal ter wereld een poging om het hele traject af te leggen, een tocht die gemiddeld zes maanden duurt. Slechts een op de vier haalt de eindstreep.

Op een ijskoude lentedag in 2018 zetten de Amerikaanse Ben Crawford (41) en zijn vrouw Kami (40) hun eerste stappen op het befaamde wandelpad, samen met hun zes kinderen, twee tot zestien jaar oud. Daarmee zijn ze de grootste familie ooit die zich aan de trektocht waagt.

Onlangs bracht Ben, die in het verleden een succesvol internetbedrijf runde en vandaag als schrijver en vlogger door het leven gaat, een boek uit over hun reis. In 2,000 Miles Together: The Story of the Largest Family to Hike the Appalachian Trail vertelt hij over de gevaren en obstakels die het gezin onderweg tegenkwam. Van bosbranden, sneeuwstormen en zeurende tandpijn tot die keer dat ze met acht moesten overnachten in een toilet en ’s anderendaags werden tegengehouden door de kinderbeschermingsdienst.

Maar zoals in elk groot avonturenverhaal, gaat dit boek niet alleen over hiking. Het behandelt vooral thema’s die herkenbaar zijn voor elke ouder: hoe benut je het volle potentieel van je gezin, wat voor ouder wil je zijn en hoe ga je om met kritiek en verwachtingen van de buitenwereld?

Wanneer we Ben Crawford opbellen in zijn woonkamer in Bellevue, net buiten de stad Cincinnati, zegt hij: ‘Ik wilde een boek schrijven dat andere gezinnen aanmoedigt om hun eigen avontuur na te jagen. Er ligt zoveel moois op je te wachten, als je je huis durft te verlaten.’ Na anderhalf jaar verplicht thuis zijn en de pandemie uitzitten, kon Crawford zich geen betere timing voorstellen voor de publicatie van zijn boek.

Ontslagen uit de kerk

Voor de Crawfords kwam de beslissing om hun leven op pauze te zetten niet uit de lucht vallen. ‘Er waren twee redenen voor onze trektocht’, zegt Ben. ‘Onze oudste dochter Dove was zestien geworden. Wilden we als gezin nog een grote reis maken voor zij ging studeren, dan moest het nu gebeuren. Daarnaast waren mijn vrouw en ik een jaar eerder uit de religieuze gemeenschap gezet waar we al heel ons leven lid van waren. Daardoor waren we veel vrienden, familie en sociale activiteiten verloren. We engageerden ons vaak zes avonden per week voor de kerkgemeenschap.’

Hoewel Ben en Kami nooit duidelijk werd uitgelegd waarom ze plots niet meer welkom waren op bijeenkomsten, vermoedt Ben dat het te maken heeft met hun levensstijl. ‘Kami en ik zijn jong getrouwd en hebben vroeg kinderen gekregen’, zegt hij. ‘Die eerste jaren als gezin leefden we erg religieus. Onze kinderen kregen thuisonderwijs in een hechte gemeenschap en we hadden als ouders hoge academische en morele verwachtingen van hen. Maar die druk begon op ons te wegen. Op een bepaald moment besloten Kami en ik ons te herbronnen.’ Het koppel begint veel te lezen, Kami start met gitaarlessen en samen met hun kinderen beginnen ze marathons te lopen en lange afstanden te hiken. ‘Kami en ik waren helemaal geen buitenmensen, liever zaten we tijdens het weekend in een koffiebar. Tot we ontdekten hoeveel positieve gevolgen het had op de sfeer in ons gezin wanneer we er een weekend tussenuit trokken met de kinderen, de natuur in, om samen fysiek af te zien, weg van smartphones en tv-schermen.’

In 2012 start Ben een YouTubekanaal, Fight for Together, waar hij een inkijk geeft in hun leven als gezin van acht. Hun meest bekeken video, met 3,5 miljoen views, is de thuisgeboorte van hun zesde kind, zoon Rainier, in het bijzijn van het hele gezin. De nieuwe, open levensstijl van het gezin creëert spanningen met de leden van de kerkgemeenschap, die vragen om te stoppen met video’s te posten. ‘Ik denk dat sommige mensen in de gemeenschap zich geïntimideerd voelden door mij’, zegt Ben. Het koppel probeert via therapie toch opnieuw aansluiting te vinden bij de gemeenschap, maar juist voelt het niet. Het is Kami die op een bepaald moment voorstelt de Appalachian Trail te verkennen, om dit bittere hoofdstuk in hun leven te beëindigen en van zich af te wandelen.

Ik wil naar huis

Dag één van de trektocht begint miserabel. In de gietende, ijskoude regen, met onlogisch geordende rugzakken en hun jongste kind in een draagzak, beginnen de Crawfords met het beklimmen van Springer Mountain in Georgia. Het plezier is ver te zoeken, de gezichten van de kinderen staan op donderen en tegen het einde van de dag heeft het gezin amper dertien kilometer gewandeld, de helft van de afstand die ze dagelijks willen afleggen. ‘Ik dacht: dit hele plan is een vergissing’, zegt Ben. ‘Het weer was zo verschrikkelijk slecht. Omgaan met de intense koude was de moeilijkste uitdaging van de hele trip.’

‘Ik haat het om hier te zijn. Ik mis thuis en huil elke avond’, schrijft de vijftienjarige Eden op dag twee in haar dagboek. Ben en zijn vrouw beseffen dat ze iets moeten doen. ‘Kinderen maak je niet warm met het vooruitzicht dat ze over zes maanden de finish zullen bereiken als herboren mensen’, zegt Ben. ‘Ze hadden een andere boost nodig.’

Het grootste offer dat de kinderen voor dit avontuur hadden gebracht, was dat ze hun zomerkamp zouden missen, de plek waar ze jaarlijks hun achterneefjes en -nichtjes terugzien. Ben en zijn vrouw begonnen te denken: is er een manier om toch op tijd terug te zijn voor het kamp? ‘Alleen als we twee keer zo snel zouden wandelen, zo bleek. Dat leek absurd onrealistisch, maar Kami en ik weten ook dat onze kinderen niet te stoppen zijn als ze echt gemotiveerd zijn. We besloten het erop te wagen en vertelden hun dat ze toch op zomerkamp mochten, als ze de komende maanden alles zouden geven. Hun gezichten klaarden instant op en het vooruitzicht wakkerde een vuur in hen aan.’

Niet dat het daarna vanzelf gaat. Urenlang wandelen, droge macaroni of wraps met choco eten en zich intussen warm proberen te houden: het zijn de enige handelingen waarmee de Crawfords hun dagen vullen. ‘Vooraf had ik me voorgesteld dat we zouden wandelen door de lentezon en lunchen aan kabbelende riviertjes’, zegt Ben. ‘In realiteit hadden we het altijd koud en waren we constant uitgeput. Toch wil ik met mijn boek tonen dat je geen expert moet zijn om iets nieuws te proberen. De schoonheid die we later in de trektocht mochten ervaren, hadden we nooit gekend als we niet eerst zwaar hadden afgezien door uit onze comfortzone te stappen.’

Slapeloze nachten

De Crawfords waren ook aan het traject begonnen om meer naar elkaar toe te groeien. ‘Thuis konden we allemaal samenzitten en ons toch geïsoleerd voelen van elkaar.’ Halverwege die eerste week vangen Ben en zijn vrouw een glimp op van wat ze onderweg hopen te vinden. ‘Ik droeg de zwaarste rugzak met kampeermateriaal, terwijl mijn vrouw onze jongste op haar rug droeg’, zegt Ben. ‘Onze vijf andere kinderen liepen vaak een eind voor ons uit en moesten altijd op ons wachten. Op het einde van een dag waarop ze het liefst definitief terug naar huis was gekeerd, zagen mijn vrouw en ik dat Eden ons tegemoet wandelde, nadat ze haar eigen rugzak had afgezet aan de plek waar we zouden slapen. ‘Ik zal Rainier dit laatste stuk wel dragen’, zei ze. Mijn vrouw begon te huilen, opgelucht dat iemand haar last had opmerkt. Ook ik werd emotioneel. Tot vandaag is dit een van de mooiste momenten van onze reis, omdat het een kantelmoment inluidde. Onze kinderen hun eigen comfort zien opzijschuiven om te zorgen voor elkaar, dat is iets wat we thuis zelden zagen. De meeste ouders zijn trots als hun kinderen goede punten halen. Ik vind het eerder inspirerend als ik mijn kinderen hun grenzen zie verleggen.’

Een andere eyeopener voor het gezin is de magie die langs het wandelpad te rapen valt. Van doorgewinterde hikers die onverwacht langs de weg warm ontbijt uitdelen aan de nieuwkomers, tot de aanmoediging die de Crawfords krijgen van hun online volgers die hun massaal een slaapplaats, wasmachine, maaltijd of lift aanbieden. ‘Iedereen zorgt voor elkaar onderweg, maar die magie toont zich niet in de eerste dagen’, zegt Ben. ‘De trekkersgemeenschap is een erg warme omgeving, maar op een weekend raak je daar niet in.’ Tegenover alle sympathie stonden de online haatcommentaren van mensen die het onverantwoord vonden wat de Crawfords hun kinderen soms aandeden, zoals door een sneeuwstorm trekken. ‘Daar lag ik dan ’s nachts wakker van. Ik heb me vaak afgevraagd of ik niet te ver ging.’

In het boek schrijft Ben openlijk over de invloed van het avontuur op zijn persoonlijke groei. ‘Vroeger stond ik enkel open voor mensen die denken zoals ik. Tijdens de tocht heb ik leren loslaten, als vader en als mens. In het begin vond ik het ook belangrijk dat we elke kilometer van de Appalachian Trail zouden bewandelen. Gaandeweg leerde ik inzien dat het waardevoller is om te zoeken naar de beste manier voor mijn gezin om deze reis af te leggen. Wat hadden mijn kinderen nodig? Ongeacht hoeveel kilometer we liepen en of we de finish zouden halen.’

Jaar zonder regels

Die eindmeet bereiken ze uiteindelijk niet. Niet omdat ze te traag lopen. Na maanden waren de Crawfords wandelrobots geworden die op schema zaten om het zomerkamp te halen. Wel bleek de tweejarige Rainier te jong om over de eindmeet te mogen, op de top van Mount Katahdin in Maine, omdat peuters maar toegelaten zijn tot aan de bomengrens, die drie kilometer lager ligt. ‘Even overwogen we om de wet te overtreden’, zegt Ben. ‘De andere optie was dat we Rainier zouden achterlaten bij de vrienden die we onderweg hadden gemaakt, om snel die iconische foto te maken van de rest van ons gezin op de top van de berg. Maar beide opties voelden niet juist. In plaats van hun broertje te zien als een last of de oorzaak van deze anticlimax, na maanden inspanning, besloten de vijf andere kinderen dat de eindmeet voor ons gezin daar aan die bomengrens lag.’

Zijn kinderen samen tot dat besluit horen komen, ook al zouden ze daarmee de legendarische medaille niet krijgen, bezorgde Ben kippenvel. ‘Het was een lesje in nederigheid om mijn kinderen te zien openbloeien door de vrijheid die de trektocht hun gaf. We stoppen kinderen vaak in een aparte categorie. We laten hen andere hobby’s doen dan wat wij als volwassenen doen en zijn daardoor voortdurend onderweg naar de muziek- of sportschool. Intussen verwachten we dat ze even goed kunnen lezen als hun leeftijdsgenoten, maar door al die druk hebben ouders constant het gevoel achterop te lopen. Hen loslaten en zien floreren, deed me inzien dat ik hun zelfontplooiing te vaak in de weg had gestaan. Tijdens onze reis heb ik beseft hoe belangrijk het is om als gezin je eigen omgeving te creëren waarin iedereen zichzelf kan heruitvinden. Of dat nu met hiken, muziek, kunst of wat dan ook is.’

Een jaar na hun trektocht, in 2019, gingen de Crawfords nog een stap verder in die filosofie. Ze besloten alle huisregels die het gezin had rond schermtijd, snoepen, huiswerk, opruimen of bedtijd voor een jaar los te laten. ‘Het begon met absolute chaos, mijn oudste zoon heeft drie maanden lang videogames gespeeld’, zegt Ben. ‘Maar ook hier hebben we veel uit geleerd, over zelfregulatie en hoe omgaan met kinderen zonder je macht als ouder te misbruiken.’

Drie jaar na hun avontuur trekken zowel Ben, Kami als hun kinderen met een heel nieuwe vriendengroep door het leven, sommigen daarvan leerden ze kennen tijdens de hike. ‘Tot op vandaag hebben we nog geen andere activiteit gevonden dan die trektocht die ons zo heeft veranderd, onze blik op de wereld heeft verruimd, ons zelfvertrouwen een boost gaf en ons als gezin dichter bij elkaar heeft gebracht.’