Na een reis in door het ijskoude Siberië, trok fotografe en journaliste Elisabeth Callens naar de extreme hitte. Ze verbleef in de woestijnen van Jordanië en Oman en maakte er dit bijzondere beeldverslag.
We zullen dit jaar waarschijnlijk niet al te ver op reis kunnen. Maar virtueel reizen kan gelukkig wel, zelfs naar de meest bijzondere plaatsen. Journaliste en fotografe Elisabeth Callens bezocht enkele van die unieke plekjes.
Na een reis in de winter van 2017 door het ijskoude ijskoude Siberië, vond ze dat het tijd werd voor hitte. Ze wilde smelten in de woestijn, versmelten met het warme woestijnzand. Dit lukte enkele maanden in Jordanië, waar ze woonde in de woestijn. Omdat het nòg warmer kon, trok ze daarna naar de woestijn in Oman, waar haar thermometer ontplofte door de warmte.
Nog meer foto’s zien van Elisabeth Callens? Volg haar op Instagram.
31°C, Jordanië: Bij zonsopgang start de kamelenrace. Het geld werd ingezet, de mannen zijn ongeduldig. Het startschot klinkt, de kamelen schieten weg. Interessanter zijn de honderden auto’s, gevuld met schreeuwende mensen, die de race volgen. Kleine jongens hangen uit het raam, mannen zitten op het dak. De race is gedaan voordat de zon hoog staat en de temperatuur tot boven 40°C stijgt. De mannen incasseren hun winst en gaan op zoek naar een plekje schaduw, waar ze zich verstoppen voor de rest van de dag.
54°C, Oman: Op een eindeloze weg door de woestijn, waren de kamelen en ik zeer blij eindelijk een schaduwplekje onder de bomen te vinden. Jammer genoeg voor mij waren de kamelen eerst….
51°C, Oman, Ahmed is kamelenhoeder. Samen met twee dorpsgenoten zorgt hij voor tientallen kamelen in de woestijn. Na enkele weken worden ze afgewisseld door drie nieuwe kerels uit het dorp. En zo gaat het door, winter en zomer.
21°C, Jordanië: De Melkweg verschijnt elke nacht, om ons te herinneren aan ons onbeduidend bestaan. Uren kan ik ernaar staren. Het is mijn dagelijkse soap, voor het slapen gaan en het is een goede gesprekspartner. Het is onbereikbaar, maar altijd aanwezig. Onder de Melkweg leiden de Bedoeïenen een hard en warm leven. De sterren zijn hun gids, net zoals het zand, de rotsen, de dieren en de wind. Enkel waneer je de elementen kan lezen, waneer je één met ze bent, kan je de woestijn overleven.
43°C, Jordanië: Met smartphones kom je nergens in de woestijn. Als je veel geluk hebt, krijgt je Nokia 3310 af en toe een streepje bereik. Maar Faroek is een kenner en weet precies waar, op welke hoogte je hoeveel streepjes signaal tevoorschijn tovert. Dat was toch heel handig toen we midden in de woestijn met een lege tank stonden.
26°C, Jordanië: Een feestje kan altijd. Met DJ Bedo-in is het ferme ambiance. Zijn mixen kunnen nog wat beter, maar dat komt omdat hij liever meedanst dan plaatjes draait.
52°C, Oman: De bomen zijn de enige passanten op mijn lange weg door de zandvlakten. Deze bomen wil ik begroeten, omdat ze schilderachtig op mij aan het wachten zijn. Na drie minuten echter ben ik het equivalent van een stromende waterval geworden, dus stap ik snel mijn airco op wielen in.
29°C, Jordanië: Na een lange werkdag, wordt de temperatuur eindelijk dragelijk. Rani rust uit met een sigaret en thee. Hij is een zeer levendige kerel met immer een glimlach op zijn gezicht. Met het weinige geld dat hij verdient, moet hij zeven kinderen onderhouden bij twee verschillende vrouwen. Volgend jaar trouwt hij voor een derde maal.
44°C, Jordanië: Hazem en Amjad gaan jagen. Ze hopen op een ibex, maar schieten slechts een klein vogeltje. Jammer, want we moeten het nu delen met drie. Na nog veel suikerthee en elk een mini stukje vogel, gaan we slapen. Hopend op meer succes morgen.
38°C, Jordanië: Hazem meent een ibex geschoten te hebben bovenop een rots. Ik meen dat het slechts een waanbeeld was, maar hij wil perse kijken. Na alweer ettelijke uren jagen komen we met lege handen terug bij onze slaapplaats. Suikerthee wordt onze lunch….
36°C Jordanië: De wind waait zacht rond mijn oren. Dit is het enige hoorbare geluid. Er is niets anders te zien dan zand en wolken. De wind neemt in kracht toe en ik waag me verder in de leegheid van de woestijn. Zand danst rond me en wil mij ook doen dansen. Golven van wind trekken me mee in de dans van de leegte.
48°C, Jordanië: Het is Ramadan. De een neemt het al wat serieuzer dan de ander. ‘What happens in the desert, stays in the desert’. Zo komt het dat Jusef een dutje doet van uitputting, terwijl Sami rustig een sigaretje opsteekt bij zijn suikerthee.
47°C, Oman: De zon gaat onder, maar het blijft verstikkend warm. De sjaal over mijn hoofd en de lange rok maken het nog lastiger en het zweet blijft maar uit elke porie naar buiten gutsen. Ik droom ervan om even binnen te gaan in de moskee, om de verkoeling tussen de dikke heilige muren op te zoeken.
45°C: Jordanië: Twee uur lang zit ik boven op deze rots. Te turen, te denken, te zingen. Dan komt een blauwe auto langs. Gek van opwinding dat er iets gebeurt, spring ik recht en neem enkele foto’s. Ik blijf hem nakijken, tot het kleine puntje dat hij werd, verdwijnt. Ik ga terug zitten, denkend aan die auto die passeerde.
49°C, Oman: Uren en uren rijd ik op deze weg. Buiten pure symmetrie is er weinig te zien. Wat is het heerlijk, zoveel niets….
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier