De jolige Jindra, kandidate in ‘K3 zoekt K3’, werd op en naast sociale media een dikke nek verweten. Zo graag willen winnen getuigt volgens veel mensen niet van de juiste teamspirit waar ze in de meidengroep voor staat. Begrijpelijke reactie maar ook tekenend voor onze maatschappij: we trekken de lijn bij vrouwen die op hun strepen staan.
Ik ga eerlijk bekennen: ik was niet meteen fan van Jindra. Het duurde een tijdje voor de kwaakgrage kandidate van de talentshow ‘K3 zoekt K3’ op mijn sympathie kon rekenen. Geen idee waarom – noem het misschien Belgische bescheidenheid, ik weet het ook niet – maar iemand die zo onomwonden laat uitschijnen dat ze iets niet alleen graag wil maar daarbij ook nog eens rotsvast overtuigd is dat ze het plaatsje verdient, wekt bij mij in eerste instantie nog steeds kritische argwaan op. Zeker in een wedstrijd waarin het groepsgebeuren tenslotte centraal staat, komt het een beetje egocentrisch over om individuele capaciteit in de verf te zetten.
Ik betrapte mezelf meermaals op die ene nijdige gedachte: “Ze wil het té graag.”
“Ik wil weten waarom ik geëlimineerd ben”, eiste de blondine toen ze tijdens de bootcamp dacht dat ze het strijdtoneel moest verlaten. Zo expliciet polsen naar een rechtvaardiging, wordt al snel als hoogmoedig ervaren. Zeker als een vrouw dat doet, lijkt het een ongepaste overbrugging van de conventie die zegt dat je braafjes moet knikken en toegeven dat je waarschijnlijk nog niet goed genoeg bent.
Ik betrapte mezelf meermaals op die ene nijdige gedachte: “Ze wil het té graag.” In werkelijkheid zag ze haar zelfvertrouwen tijdens de bootcamp bevestigd en kreeg ze een onbelemmerde doorgang naar de volgende ronde. “Zie je wel?”, klonk het, “Ze heeft een dikke nek, ze is vol van zichzelf.” Laten we eerlijk zijn: Jindra kan goed zingen, ze kan dansen, ze heeft die typische ontwapenende uitstraling en ze is enorm sociaal. Kortom, Jindra heeft objectief gezien alles wat nodig is om een echte ster te zijn aan de Studio 100-hemel.
Ondanks haar talent, waren en zijn nog steeds veel mensen van de mening toegedaan dat ze een ‘air’ tentoon spreidt. Ik kan die irritatie ergens wel begrijpen. Het is in onze maatschappij een enorm dunne grens tussen zelfzekerheid en arrogantie. Ambitie wordt niet meteen als een authentieke drijfveer bekeken. Door het slijk gehaald worden was de prijs die Jindra daarvoor betaalde. Sinds wanneer is iets graag willen een teken van onbekwaamheid? Sinds wanneer heerst er een nultolerantie op jezelf voor de volle 100% geven?
Het nastreven van dromen is zo verschrikkelijk vermoeiend dat het niet meer dan normaal is dat velen uitgeblust naast de vuurlinie op hun lauweren rusten. En als je dan iemand zo vurig ziet vechten, gooit dat een beetje zand in de ogen.
De behandeling die Jindra ten deel valt is een typisch schoolvoorbeeld van speelplaatspolitiek: het kindje dat heel duidelijk wil winnen, mag niet meer meedoen. Misschien hebben we het zo druk met ons bekommeren over het aanvaardbaar naleven van de spelregels dat we het eigenlijke spel volledig uit het oog verloren zijn. Het nastreven van dromen is zo verschrikkelijk vermoeiend dat het niet meer dan normaal is dat velen uitgeblust naast de vuurlinie op hun lauweren rusten. En als je dan iemand zo vurig ziet vechten, gooit dat een beetje zand in de ogen.
Maar even serieus: een fanatieke vrouw met bakken talent die weet wat ze wil en waar ze voor staat, moet niet afgerekend worden op haar ambitie. De nadruk ligt hier wel degelijk op het geslacht van Jindra. ‘Vrouw’. Want eerlijk is eerlijk: mocht Jindra de spreekwoordelijke broek dragen, zou iedereen haar vechtlust als teken van doorzettingsvermogen zien.
Waarom zijn we nog steeds zo bang voor vrouwen die weten wat ze willen? Jindra moest zichzelf eerst publiekelijk relativeren om een aaibaarheidsfactor te verzekeren. Door de kwetsbaarheid die ze tijdens de eerste liveshow voor de dag bracht, brak een soort van vierde muur en besefte ik dat ik fout zat, beseften we allemaal dat we allemaal fout zaten. Want hoe de wedstrijd ook verderloopt: dit is zonder twijfel een K3-meisje.
Ik heb geen medelijden met de kandidate. Eerder met mezelf. Zie je, uiteindelijk kan ik onmogelijk weten hoe zij zich nu voelt. Het enige wat ik wel weet is dit: ik wou dat ik net zoals Jindra mezelf wat meer naar waarde zou schatten. Soms ben zo druk bezig met mij zorgen maken over de goede dingen – want zijn het wel degelijk goede dingen? – dat ik na een poosje volledig vergeten ben waarom ik die zaken nu weer nastreefde.
En daarom ben ik nu een overtuigde fan van Jindra. Een jonge vrouw die geen blad voor de mond neemt, opkomt voor zichzelf en dan nog eens – ondanks haar gebrek aan ervaring in het medialandschap – opmerkelijk professioneel omgaat met de onterechte backlash is een voorbeeld en kan ik alleen maar een toejuichend hart onder de riem steken. (AW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier