Wat drijft het duo achter het handtassenlabel KAAI? ‘We willen de industrie veranderen van binnenuit’

De Belgische mode heeft een internationale topreputatie. Toch kan een op de vijf Belgen geen label uit eigen land noemen. Tijdens de Week van de Belgische mode zetten we elke dag een Belgische ontwerper in de kijker. Vandaag: Ine Verhaert en Helga Meersmans van het handtassenlabel KAAI.

Iets meer dan een week geleden vierde het Antwerpse handtassenlabel z’n tweede verjaardag, al zijn Ine Verhaert en Helga Meersmans absoluut geen groentjes in de modewereld. Ine was jarenlang CEO bij Veritas, Helga had een topfunctie bij textielgigant Wolford. Toch ruilden ze met plezier hun zekerheid, hun bonussen en hun legertje personeelsleden in voor een onzekere droom: een eigen handtassentabel. Met KAAI creëerde het duo het soort tas dat het zelf miste: een zakentas voor vrouwen die stijl, kwaliteit en pragmatisme met elkaar verzoent voor een betaalbare prijs. Een gat in de markt, zo bleek uit hun onderzoek. Maar tussen droom en daad staan soms praktische bezwaren.

Helga: ‘Het begin was aartsmoeilijk. Je moet een pad kiezen uit de miljoenen wegen die nog open liggen. We wilden meteen een duidelijke lijn in onze collecties, zodat het voor iedereen duidelijk is waar we als merk voor staan. Als ontwerper haal ik veel inspiratie uit de art déco. Onze tassen hebben sterke lijnen, veel geometrische elementen en zijn erg minimalistisch. Qua kleur durven we al eens afwijken van het standaard zwart, bruin en donkerblauw. Ook terracotta, apricot, mosterdgeel, olijfgroen en andere speciale tinten vind je regelmatig bij ons terug.’

Ine: ‘We vonden het belangrijk om af te stappen van die snelle collecties. We wilden de cirkel doorbreken van te veel voorraad, afval en solden. Zo’n 70 procent van wat er bij ons in de winkel hangt is permanente collectie. Per seizoen voegen we wel een aantal nieuwe stijlen of kleuren toe in limited editions. We doen heel bewust niet mee aan de prijzenslag en de overconsumptie in het systeem. We willen de industrie mee veranderen van binnenuit.’

Helga: ‘We vonden het heel belangrijk om samen te werken met de juiste fabrikanten. Dat was meteen ook de grootste hindernis. Onze tassen bevinden zich op het kruispunt tussen een designertas en een businesstas, wat eigenlijk twee totaal verschillende producten zijn. We wilden luxeleder en strak design aan de buitenkant, maar het praktische van een businesstas aan de binnenkant. Een fabriek vinden die dat kon en ook nog eens instemde met onze relatief kleine oplages was een helse klus. Halverwege begonnen we te vrezen dat het ons niet zou lukken.’

‘In het begin werden we ook gewoon vierkant uitgelachen. “Twee miekes die handtassen willen maken”, hoorden je ze soms denken. Dat was zuur. Ik ben jarenlang inkoopdirecteur geweest bij Veritas. Toen gingen de fabrieksdeuren vanzelf open, nu botste ik op gesloten poorten. Er werd ons gevraagd naar hoeveel duizend tassen we precies willen bestellen, maar als beginnend merk heb je daar geen flauw idee van. De grond is echt wel een paar keer onder onze voeten geslagen.’

‘Ons leer komt uit Italië. We hadden heel graag onze productie volledig in Europa gehouden. Dat bleek onhaalbaar, vooral omdat we betaalbaar wilden blijven. 3.000 euro voor een tas valt voor ons niet in die categorie. In China vonden we de kennis en het perfectionisme dat we nodig hadden. De mensen die ginds voor ons werken zijn ook helemaal geen typische fabrieksarbeiders: dat zijn mensen met een doorgedreven vakkennis die al tien à vijftien jaar meedraaien en snappen dat ze tot op de millimeter nauwkeurig moeten werken. Ze worden ook eerlijk betaald.’

Helga: ‘Het is belangrijk om je door ervaren mensen te laten bijstaan. Zelf zijn we geen van beiden thuis in de digital markering. We hebben snel geïnvesteerd in onze webshop en onze digitale aanwezigheid. Dat was een godsgeschenk tijdens de coronacrisis.’

Ine: ’97 procent van de Belgische modebedrijven gaat binnen de twee jaar failliet. Het is dus cruciaal om genoeg cash op zak te hebben. Zo kan je je in het begin echt kan focussen op je product, je klant en je verkoop, zonder je druk te hoeven maken om geld of middelen. We hadden het geluk dat we al wat spaargeld hadden en gemakkelijk een lening konden krijgen.’

Helga: ‘Ik heb vroeger nog voor Ignace van Doorselaere gewerkt bij lingeriefabrikant Van de Velde. Die bleef er maar op hameren dat focus het allerbelangrijkste is. Je moet altijd je eigen idee volgen, ook al proberen anderen je te overtuigen om dat niet te doen.’

Ine: ‘Het is allebei ontzettend hard werken. Als CEO zijn je werkdagen eveneens bijzonder lang. Ook nu ben ik zes dagen op zeven aan de slag. Toch voel ik me vrijer. Omdat ik nu een verhaal schrijf voor mezelf, in plaats van voor een ander.’

Helga: ‘Toen mijn kinderen me vroeger de vraag stelde wat ik deed, antwoordde ik “brandjes blussen”. Ik was de hele dag bezig met het oplossen van problemen. Dat is niet opbouwend. Nu dient elke dag zich aan als een soort verrassing.’