Steve Madden doet een boekje open: ‘Embarrasing wat ik allemaal heb uitgespookt’

Steve Madden ontwerpt al drie decennia sexy schoenen. Daar komt nu ook nog eens een sportcollectie bij. En een autobiografie die verrassend openhartig is. Hoog tijd voor een interview met de flamboyante Amerikaan.

“Dit interview begint een beetje op een therapiesessie te lijken”, zal hij half ernstig, half dollend in het midden van ons Zoomgesprek laten vallen. Een wat vreemde opmerking, maar er zit veel waarheid in. Want een conversatie met Steve Madden kan over zowat alles gaan dat het leven boeiend maakt, om de simpele reden dat de man met de onafscheidelijke baseballpet zowat alles heeft meegemaakt wat een mens kan uitvreten. Begonnen in zijn tienerjaren als eenvoudige schoenenverkoper, wordt hij jaren later de baas van een imperium met wereldwijde verkooppunten. In de tussentijd legt hij een parcours af vol seks, drugs en rock-‘n-roll. Stomdronken wakker worden naast een bloedmooie naakte vrouw? Een helm in huis dragen uit angst dat hij anders zo stoned als een garnaal te pletter zou stuiken? Been there, done that. Voer voor een memoir dus.

The Wolf of Wall Street

Madden is een man die het leven gretig opzuigt. Letterlijk ook – de ontwerper worstelde jarenlang met een knoert van een drugsverslaving en daar is hij heel open over in zijn boek. En mocht je niet zo bekend zijn met zijn schoenen, dan ken je hem misschien uit Martin Scorseses biopic The Wolf of Wall Street. In een beruchte scène stelt investeerder Jordan Belfort, vertolkt door Leonardo DiCaprio, Steve Madden voor als de ontwerper van de toekomst. Lees: de man in wie ze heel veel geld gaan pompen om vervolgens nog meer winst te maken. Waarna Belforts medewerkers de arme Steve beginnen te bekogelen met schoenen. Echt gebeurd, al was Madden niet zo gelukkig met de manier waarop hij in de film werd voorgesteld. Laat dat nu net de reden zijn waarom hij met een biografie op de proppen komt. Steve Madden: “Die film ging maar een heel klein beetje over mij, dus ik dacht: ik kan maar beter mijn eigen verhaal vertellen. Plus: ik wilde het schrijven terwijl ik het me allemaal nog kon herinneren.” Sommige stukken waren leuk om te doen, andere passages waren een stuk lastiger om op papier te zetten, vertelt hij. “Toen ik sommige delen herlas, dacht ik: moet dat er echt in? Het moeilijkste deel was het hoofdstuk over mijn drugsverslaving. Het is een beetje embarrasing wat ik allemaal heb uitgespookt, maar ik wilde het er toch over hebben. Je bent zo ziek als je geheimen, zeggen we, en in mijn geval gaat dat volledig op. Toen ik gebruikte, heb ik een tijdje al mijn schaamte laten varen en dat is natuurlijk niet zo geweldig. Maar ik wilde er eerlijk over zijn. De halve waarheid weergeven zou trouwens niet goed zijn geweest. Dat zou niemand geloofd hebben.” (lacht)

In de documentaire Maddman, waarin Madden gevolgd wordt door een cameraploeg, vertelt hij dat hij ondanks al het succes nog steeds niet weet wie hij echt is. Heeft het schrijven van zijn biografie zijn zelfkennis vooruitgeholpen? “Ik kreeg inderdaad een veel beter beeld van mezelf door dit boek te schrijven. Anderzijds heb ik nog steeds geen fucking idee wie ik écht ben. (lacht) We zijn andere mensen op andere dagen, hè. Soms ben ik intens blij over hoe mijn leven gelopen is, ben ik zelfs dankbaar voor iets simpels als mijn favoriete koffie die ik in huis heb. En plots komen er dagen waarop niets loopt zoals ik het wil en ik echt niet weet waarom. Maar dat is het leven. Het doet me denken aan een gedicht van Rudyard Kipling. If heet het en het gaat over de tweeling succes en mislukking. Die twee zijn allebei bedrog, want je kunt nooit alleen maar succes of tegenslag hebben. Dat heb ik mezelf altijd voorgehouden, wat ik ook ondernam.”

Huur betalen

Dat de man al snel succes kreeg met zijn schoenen heeft een simpele reden: hij nam de smaak van jonge vrouwen heel serieus. Zijn ontwerpen waren speels en sexy en – niet onbelangrijk – best betaalbaar voor tieners en twintigers. “Ik zag dat gat in de markt en daar speelde ik op in. Ik was er goed in en bijna niemand deed het, dus zo moeilijk was het uiteindelijk niet.” ( lacht) Al is hij stiekem best trots dat hij de markt van de modische schoen democratiseerde. “Ik ben een sociaal-democraat, ik kon niet anders”, doet hij het met een grapje af. Maar vergis je niet: de man is bezeten van sexy, betaalbare schoenen. Toen zijn zestienjarige nichtje, de dochter van zijn broer die ook voor hem werkt, bij hem op bezoek kwam op peperdure Louboutins, schoot hij in een Franse colère. Hij reageert nog steeds een beetje geïrriteerd als ik hem ernaar vraag. “Een meisje van zestien hoort geen Louboutins te dragen, zeker niet wanneer hun hele huis betaald is door de schoenen van Steve Madden. Maar kijk, ze is nu een schrijfster en haar boek wordt verfilmd, ik ben best trots op haar.”

Opmerkelijk is wel dat hij het grote succes te danken heeft aan één enkele schoen. In 1991, een jaar na de oprichting van zijn bedrijf, lanceerde hij de Marilyn, een open pump genoemd naar de bekendste aller actrices. Het werd een dusdanige hit dat hij met de winst ervan zijn firma, die hij opstartte met welgeteld duizend honderd dollar, verder kon uitbouwen. “Ik had bij het ontwerpen echt niet kunnen dromen dat het zo’n succes zou worden. De enige vraag die me op dat moment bezighield was of ik op het eind van de maand de huur wel zou kunnen betalen.” Een zorg die hij dertig jaar later al lang niet meer heeft. Zijn bedrijf is intussen zo’n drie miljard dollar waard en de koers van het aandeel stond nog nooit zo hoog, vertelt hij trots. En dat hoeft niet te verbazen, want Madden kent de schoenenindustrie op zijn duimpje. “Ik heb schoenen ontworpen, ze verkocht en gedistribueerd. Ik heb zowat alle mogelijke jobs gedaan die een mens met schoenen kan doen. Toen ik mijn eigen bedrijf oprichtte, wist ik perfect wat ik moest doen en laten. Dat heeft me zeker geholpen om succesvol te worden.”

Maar evident is het parcours toch niet geweest – zijn ouders vonden zijn interesse in damesschoenen maar niets. Een universitaire carrière, dát was wat ze voor hun jongste zoon op het oog hadden. “Mijn ouders stimuleerden me inderdaad niet echt. Het was erg moeilijk om door te zetten, maar ik heb me nooit door het verleden laten bepalen.” Dat je-m’en-foutisme is hem overigens nog steeds niet vreemd. Celebrity’s als Kylie Jenner of Lady Gaga die in zijn schoenen gespot worden? He couldn’t care less. “Ik vind dat echt niet zo belangrijk. Het zou natuurlijk geweldig zijn als Meghan Markle mijn ontwerpen zou dragen, maar ik wil toch vooral dat ik vrouwen op straat in mijn schoenen zie. Celebs krijgen hun kleding overigens gratis, dus dat interesseert me niet.” (lacht) Hij geeft trouwens meteen toe dat hij eerst naar de schoenen van een vrouw kijkt en dan pas naar haar gezicht. “Omdat ze veel over ons vertellen. Een bepaald soort schoen doet je anders voelen, dat is bij mannen ook zo. Ik voel me anders in sneakers dan in cowboylaarzen. Mijn ultieme fantasie? Dat elke vrouw op aarde mijn schoenen draagt, uiteraard.” (lacht)

Gevangenisstraf

Laat je overigens niets wijsmaken door zijn immer vrolijke façade, Madden heeft ook lastige periodes gekend. En niet alleen door zijn drugsverslaving. Zijn connectie met Jordan Belfort zal later als een molensteen om zijn nek hangen. Belfort was niet vies van fiscale fraude, Madden droeg daarvan de gevolgen. In 2002 volgde een gevangenisstraf voor aandelenmanipulatie en witwasserij. Hij kijkt er zonder rancune op terug. “Mijn tijd in de gevangenis heeft me geleerd hoe slecht zeuren over je eigen leven wel niet is. Dat doe ik sindsdien niet meer. En ik heb er geleerd om zorg te dragen voor mijn mind, body en soul .”

Wanneer hij subtiel laat weten dat hij het interview wil afronden, vraag ik hem waarop hij na al die jaren het meest trots is. Daar moet hij niet lang over nadenken. “Op de mensen die met mij in het avontuur zijn gestapt en die daar nu rijk mee zijn geworden. Gewoon omdat ze durfden mee te gaan in die gekke droom van me. En ik ben trots op mezelf omdat ik mijn limieten heb leren kennen. Dat is ooit wel anders geweest.”

Tot slot: is hij nog steeds een beetje een madman, zoals Maddman, zijn documentaire uit 2017, doet vermoeden? Hij schiet in de lach als ik het het vraag. “Ik ben zo crazy als ik ooit ben geweest, baby.” We hadden niet anders verwacht.