‘Schat, mag ik jouw bomberjack even lenen?’: wanneer stijl gender overstijgt

Hij draagt haar kleren. Zij die van hem. Mannelijk, vrouwelijk? Als het maar mooi is.

‘Ik ben meer dan twintig jaar geleden naar Antwerpen verhuisd voor de Belgische mode. Het voelde alsof ik thuiskwam. In Nederland ben ik altijd veroordeeld om mijn uiterlijk. Als kind wilde ik geen rokjes aan, dus kreeg ik broeken van mijn moeder. Op school moest ik als straf langs alle klassen om te laten zien hoe het niet moest. En jaren later, toen ik als secretaresse werkte bij een advocatenbureau, ben ik ontslagen omdat ik ‘onrust zaaide op de afdeling’.

Margiela was het einde. Mijn eerste grote aankoop was een oversized trenchcoat uit zijn mannencollectie. Ik heb een groot deel van mijn Margiela-collectie aan het ModeMuseum geschonken, omdat ik wil dat de volgende generatie zijn werk leert kennen. Het huidige Margiela, van Galliano, vind ik maar niks. Dat heeft niets meer met kunst te maken.

Ik weet vaak niet of iets uit de mannen- of vrouwencollectie komt. Als het model me past en ik vind het mooi, dan koop ik het. Ik hou van mannenkleren omdat ik de oversized fit leuk vind, maar ook omdat de materialen vaak mooier zijn. Een verkoper heeft me ooit verteld dat dat komt omdat mannen minder shoppen en kleren dus langer moeten meegaan.’

‘Ik spaar mijn opvallendste looks voor de fashion week. Hier worden ze toch niet geapprecieerd. Op straat word ik vaak scheef bekeken of nageroepen. Als je er niet uitziet als de doorsnee Vlaamse man, dan blokkeren mensen. Ik heb er lang mee geworsteld dat ik niet de mannelijkste man ben. Als ik zeg dat ik hetero ben, geloven ze me soms niet. Whatever. Ik heb dat losgelaten. Be yourself, dat is wat telt.

Ik ben mijn grenzen aan het aftasten. Een jurk gaat mij momenteel te ver, maar misschien over tien jaar niet meer. Wat ik wel of niet durf, schuift geleidelijk op. Ik ben lang en smal, dus ik pas in een grote vrouwenmaat. Ik kies ervoor om me te onderscheiden van de massa door wat ik draag. Bij de vrouwen vind ik altijd wel iets wat de aandacht trekt. In de mannencollecties is dat heel beperkt.

De mode zegt inclusief en ruimdenkend te zijn. Is dat wel zo? Onlangs was ik aan het winkelen toen een verkoopster op mij afstapte en vroeg: ‘Zoekt u een cadeau voor mevrouw?’ Nee, antwoordde ik, ik kijk voor mezelf. Je had haar blik moeten zien.’

‘Veel mensen denken dat uniseks betekent: vrouwen die mannenkleren dragen. Maar dat is het niet. Uniseks is net geslachtsloos. Zoals deze sweater van Paradox, een merkje uit de Brusselse hiphopscene. Levi’s is mijn go-to merk voor jeans. Het jeansjasje is van mijn pa en heeft vooral emotionele waarde.

Ik draag vaak oversized. Een trui zal ik meestal in L of XL kopen, omdat dat comfortabel is. Ik voel me het meest op mijn gemak in zwart en wit. En als ik ga winkelen, ga ik altijd ook bij de mannen kijken. Toch valt dat niet zo op, omdat ik in de details heel vrouwelijk ga: ik heb vaak juwelen aan, mijn nagels zijn altijd netjes en ik ben bijna altijd mooi opgemaakt.

Onze stijl als dj-duo is vrij donker en hard: wij draaien hiphop, bass, house en club. Het is nog altijd een heel mannelijke wereld. Bovendien sta je als dj vaak in de aandacht. Ik heb de neiging om dat te compenseren: ik zal, als ik moet draaien, bijvoorbeeld nooit een decolleté of hoge hakken dragen. Ik wil er staan als dj, niet als man of vrouw.’

Mare: ‘In het begin van onze relatie nam ik een trui uit zijn kast omdat ik het romantisch vond. Nu vind ik oversized echt mooi.’

Jozef: ‘Er zijn stukken, zoals dit bomberjack, waarvan ik liever niet heb dat ze ze aandoet, omdat ik bang ben dat ze erop knoeit.’

Mare: ‘Soms doe ik het toch en dan hang ik het ’s avonds stiekem terug. Dan ruikt hij dat ik het heb gedragen en is hij slechtgezind. Soms wil hij samen iets kopen, zoals deze trui van Dries Van Noten, maar ik vond ‘m toch te duur.’

Jozef: ‘Ik heb hem dan maar alleen gekocht, omdat ik weet dat Mare hem toch gaat dragen en dan is de kost te verantwoorden.’

‘Ik draag vaak oude T-shirts en hemden van mijn papa. Dit kocht hij twintig jaar geleden in het Hard Rock Cafe in Manilla. Hij draagt het zelf niet meer, maar is eraan gehecht, dus ik mag het alleen lenen. Ik heb vorig jaar een nieuw Hard Rock-T-shirt gekocht in Venetië, maar dat is minder cool. Ik vind het leuk dat ik iets aanheb dat een ander niet heeft. De kleren van tegenwoordig lijken allemaal zo op elkaar.

Als ik ga shoppen, ga ik meestal naar tweedehandswinkels zoals Episode. Daar hangen de mannen- en vrouwenkleren gewoon door elkaar. Op school loopt bijna iedereen er zo bij. Daar kijken ze al lang niet meer op als ik weer een T-shirt van mijn papa aanheb.’