Juweelontwerpster Melanie Van Dooren: ‘Ik probeer blijverkes te maken.’
Zelf droeg ze nooit juwelen, maar de zilverkleurige kleinoden vormden het licht aan het einde van de tunnel voor Melanie Van Dooren. “Ik grap soms wel eens dat juwelen mijn therapie zijn geworden.”
Een aantal jaar geleden zocht toenmalig televisiemedewerker Melanie Van Dooren een tijdrovende hobby toen ze haar vriend voor zijn werk naar Brazilië volgde. Het werd edelsmeden, een bezigheid waar Melanie eigenlijk niets mee had. “Het was de enige cursus die meerdere dagen per week plaats vond, dus heb ik daarvoor gekozen, om toch iets om handen te hebben.” Terug in België drong de Brusselse de ambacht naar de achtergrond, maar toen ze geveld door een burn-out een nieuwe bezigheid zocht, schreef ze zich opnieuw in voor lessen. “Ik had niet meteen het gevoel dat dit ‘mijn nieuwe ding’ zou worden. Ik zocht vooral iets dat mijn leven weer wat richting gaf.” Op dat moment wist Melanie nog niet dat juwelen zo’n belangrijk deel van haar leven zouden worden.
“Ik droeg zelf nooit sierraden, en de cursus was voor mij gewoon de perfecte manier om mijn gedachten even te kunnen verzetten. Mijn vriendinnen leken ondertussen allemaal verder te gaan met hun leven en dat inspireerde me. Toen een vriendin ging trouwen maakte ik een schakelarmbandje met een plak waarop ’the bride’ stond. De promotie van een andere vriendin vierde ik met een bandje met het opschrift ’top dollar’. Toen ik op een gegeven moment al die bandjes bij elkaar zag is het idee voor de Milestones-collectie gekomen.”
Je hoeft een juweel niet elke dag te dragen. Door het gewoon in je schuif te zien liggen denk je terug aan dat belangrijke moment, of aan de mensen van wie je het kreeg
Juwelen voor belangrijke momenten in je leven dus.
Melanie Van Dooren: “Precies, het zijn mijlpalen in het leven van de meeste mensen, en zo’n armbandje is daar een mooi aandenken van. Men geeft vaak een mooie bos bloemen als felicitatie – en hoewel dat fijn is, is het ook een beetje zonde dat ze na verloop van tijd verwelken. Voor tien euro meer heb je een gepersonaliseerd armbandje, dat je je hele leven kan bijhouden.”
Maar misschien heeft de ontvanger niets met juwelen?
Van Dooren: “Dat hoeft ook niet. Je hoeft een juweel niet elke dag te dragen. Door het gewoon in je schuif te zien liggen denk je terug aan dat belangrijke moment, of aan de mensen van wie je het armbandje kreeg. En wie weet, op een dag wil je het misschien toch meer koesteren en haal je het uit het doosje. Dankzij die Milestone-collectie en later een gelijkaardige armband voor moederdag die klanten zelf konden laten invullen zijn mensen me beginnen mailen: of ik ook geen dingen op bestelling wou maken? En of ik een webshop had met een overzicht van mijn werk? Sinds juni heb ik die webshop, sinds september lig ik in enkele winkels.”
Je hebt enkel wat basiscursussen edelsmeden gevolgd, beperkt dat jou niet?
Van Dooren: “In die beperking vind ik net de creativiteit. Ik had op een gegeven moment zoveel werk dat ik met mijn opleiding moest stoppen. Met de technieken die ik nu ken probeer ik zoveel mogelijk te verwezenlijken, en eigenlijk zijn er verrassend veel mogelijkheden. Bovendien heeft die gelimiteerde kennis mijn stijl en persoonlijkheid ook gevormd. Wanneer ik te veel opties zou hebben zou ik daarvan misschien te veel afwijken, alles té veel overdenken, terwijl mijn stuks nu bijna natuurlijk vorm krijgen aan mijn werkbank. Maar ja, op een bepaald moment ga ik me bijscholen. Ik ben gewoon te nieuwsgierig en een stijl moet kunnen evolueren.”
Toch?
Van Dooren: “Daarom niet enkel het klassieke edelsmeden hoor! Ik ga me binnenkort bijvoorbeeld verdiepen in betontechnieken in juweelontwerp – puur omdat het me interesseert, niet omdat er vraag naar is. Op die manier blijf ik het dichtst bij mijn eigen esthetiek, en creëer ik mijn eigen opportuniteiten. Ook het ontwerpen en printen in 3D is iets dat ik als ontwerpster heel graag wil leren.”
In de beperking vind ik de creativiteit
Wat is kenmerkend aan een Melanie Van Dooren-juweel?
Van Dooren: “Eenvoud en eigenheid, denk ik. Ik ben iemand die ontzettend gevoelsmatig tewerk gaat, eerder dan alles op de micrometer correct te zetten of uit te lijnen. Mijn werk laat dat ook toe. Ik werk ook zelden met een vaste mal waarmee je een model tot in het oneindige identiek kan reproduceren. Elke Transoco-ring zal er bijvoorbeeld een beetje anders uitzien, en het kan zijn dat er ergens een klein zaagspoortje in het zilver staat. Als het ontwerp dat ook toelaat, mag dat wel voor mij. Het is handgemaakt dus het mag er een beetje ambachtelijk uitzien.”
Hoe stresserend is het om telkens aan iemands verwachtingen te proberen voldoen?
Van Dooren: “Ik dacht dat ik dat angstaanjagend zou vinden, maar eigenlijk heb ik totaal geen last van zenuwen wanneer ik iemand een stuk overhandig. Ik ben een perfectioniste, ik werk keihard en als ik zelf niet tevreden ben zal ik altijd opnieuw beginnen. Wanneer iemand dus teleurgesteld is in het eindresultaat, dan heeft dan met smaak te maken, dan vinden ze het gewoon niet mooi, en daar kan ik mee leven.”
Denk je dat de betekenis van juwelen verschoven is doorheen de tijd?
Van Dooren: “Sierraden zijn zelden een investering meer. Mensen kopen ze nog wel, maar veel minder, ze kopen ze vooral voor gelegenheden. Voor milestones hé.” (lacht) “Mensen schatten het materiaal zoals het goud en de stenen nog wel naar waarde, maar de ambacht doorgaans niet meer. Dus wie nu wil investeren koopt gewoon dat materiaal per gram. Ik geloof niet dat onze generatie nog veel nieuwe erfstukken zal voortbrengen.”
Mensen schatten het materiaal zoals het goud en de stenen nog wel naar waarde, maar de ambacht doorgaans niet meer.
Hoe komt het dat de ambacht niet meer naar waarde geschat wordt? De DIY-cultuur?
Van Dooren: “Dat zal er zeker mee te maken hebben, al moet je voor edelsmeden natuurlijk wel een opleiding hebben. Maar doorgaans denken mensen dat ze het wel even snel zelf kunnen. Bovendien heb je ook de concurrentie van modeketens die juwelen maken hé. Soms word je daar moedeloos van, beseffen dat het mensen vaak niet uitmaakt waar en hoe iets geproduceerd is geweest, zolang het er maar goed uitziet en niet te veel kost. Nee, maak het dan maar liever zelf, met wat kralen en een tof gekleurd touwtje ofzo. Dan zit er tenminste nog een beetje eigenheid in.”
Hou jij je eigenlijk bezig met trends?
Van Dooren: “Niet proactief, maar je bent daar uiteraard mee bezig, gewoon omdat je bijvoorbeeld andere juwelenmakers volgt op instagram Ik laat me er echter niet door leiden in mijn werk. Ik probeer ‘blijverkes’ te maken, tijdloze stuks die altijd kunnen. Daarom kom ik ook nooit met grote volledige collecties op de proppen. Als ik geïnspireerd ben dan kruip ik achter mijn werkbank. Bevalt het resultaat me, dan hoort dat stuk gewoon bij mijn oeuvre.”
Het lijkt alsof de symboliek eerder dan de esthetiek van de ambacht je liefde heeft aangewakkerd.
Van Dooren: “Zeker. ‘Juwelen zijn mijn therapie geworden’, grap ik wel eens, maar de tijd die ik in mijn atelier doorbreng helpt me echt. Focussen, dingen met je handen maken en weten dat je bezig bent met iets dat voldoening geeft en anderen -hopelijk- gelukkig maakt is enorm motiverend. De materiële beloning voor mij is bijzaak: ik wil weten waarom iemand een juweel laat maken, het verhaal horen en deel worden van dat verhaal.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier