15 creatieven delen een coworking atelier in Antwerpen: ‘Wij zijn de sharinggeneratie’

In de nieuwe Antwerpse coworking space Haptic House hokken 15 creatieven samen, waaronder vier jonge modemerken. ‘We delen zelfs onze boekhouder.’

Twee jaar geleden zag designer Ben Storms dat de beroemde meubelwinkel Pluym bij hem om de hoek een totale uitverkoop deed. Even later was hij de nieuwe eigenaar van de 950 vierkante meter vloeroppervlak. ‘Zo’n cool winkelpand in sixtiesstijl: ik was op slag verliefd.’ Een sprong in het diepe voor de ontwerper die bekend werd met zijn schijnbaar flinterdunne marmeren tafel In Vein. Zelf had hij genoeg aan 250 vierkante meter. De rest wilde hij verhuren aan andere creatieven.

‘Ik heb zelf altijd bewust gekozen voor een gedeeld atelier. Vooral omdat ik alleen werk. Dag in dag uit in je eentje bezig zijn, dat is niks voor mij. Je helpt elkaar sociaal, creatief en zakelijk vooruit. Je wisselt knowhow uit over het omgaan met cliënten of over boekhouding, of puur technisch. Toen ik voor een van mijn tafels messing moest lassen, toonde mijn ateliergenoot – een edelsmid – hoe dat moest.’

Die redenering maken veel creatieven, want in geen tijd waren alle vierkante meters uitgedeeld. De eersten die toehapten, waren glasblazer Jeroen Maes (van Studio Tideline) en textielontwerpster Nathalie Van der Massen. Even later klopte er een bende meisjes aan. Zij huurden met z’n achten een antikraakatelier op het Zuid waar ze uit moesten. Storms: ‘Ze zeiden: ‘We komen samen of we komen niet.’ Dus pakten zij de overgebleven ruimte in.’

Modehuis

Die meisjes, dat waren Maddalena Annunziata, Viktoria von Malottki, Laure Van Brempt en Vera Roggli, het duo achter Wiesi Will, Mayken Craenen en Marijke Boesmans van bloemenatelier Wilder en Sigrid Volders en Joke Leonare Desmet van keramiekmerk Clay Club. Mayken en Marijke zijn intussen vertrokken, omdat zij een bloemenwinkel gaan openen. Maar hun plekjes zijn alweer ingepalmd. Door Alix Meulemans, die handgeschilderde sjaals maakt. En binnenkort komt Debbie van Dam, nog een modeontwerpster. ‘Het accent ligt nu behoorlijk op mode. Dat was zeker geen strategie, eerder een toeval omdat ze samen naar hier kwamen. In mijn ideale scenario zit er ook een fotograaf en een grafisch ontwerper, met wie ik kan samenwerken.’

Het samenleven in huize Haptic gaat behoorlijk organisch. Er is een grote vitrine die je kunt afhuren als galerieruimte. Begin maart is er de expo van de Mechelse zeefdrukartiest Obed Vleugels. Verder is er een gemeenschappelijke keuken en eetplek waar iedereen samen luncht. ‘Vanaf de eerste zonnestraal eten we buiten. Er is hier geen zuchtje wind, omdat de gemeenschappelijke tuin helemaal is ingesloten.’ Echte huisregels zijn er nog niet, weet Ben. ‘Al wordt dat misschien wel tijd. Want ik merk dat er frustraties zijn over de afwas die blijft staan.’ En zo verschilt het atelierleven niet eens zoveel van een gewoon huishouden.

Op 8 maart opent de expo van Obed Vleugels en kun je een kijkje nemen in Haptic House, Turnhoutsebaan 1 in Deurne, facebook.com/haptic-house

‘Noem ons geen modemerk.’ Laure en Vera zijn stellig. ‘We zijn een onderzoeksbureau dat in verschillende domeinen actief is. Zo ontwikkelen we nu defiléstukken voor Christian Wijnants en eerder al een akoestisch decorstuk voor een concert in deSingel en een installatie voor het ModeMuseum.’ Ook hun achtergrond is divers: Vera studeerde mode in het Nederlandse Arnhem, terwijl Laure illustratie en textiel volgde in Antwerpen en Gent. Ze ontmoetten elkaar toen ze samen bij Christian Wijnants werkten. ‘Ons volgende project? We gaan iets doen met de duizenden kilo’s garenoverstock van de befaamde breigoedfabrikant Cousy uit Zottegem.’

Hoe verschillend hun projecten ook zijn: textiel is letterlijk de rode draad. ‘Materiaal en techniek: dat is wat ons boeit. Het tactiele. Naast ontwerpers zijn we ook echt makers. We zijn graag met onze handen bezig’, vertelt Laure. Al werkte het duo voor hun eigen breicollectie – die ze in november lanceerden – wél samen met een producent. ‘Dat was achteraf bekeken misschien niet de beste keuze. Je geeft je collectie uit handen en krijgt hem terug in dozen. Terwijl we liever artisanaal bezig zijn. Ook dat is je eigen merk starten: tijdens je parcours leren wat je níét wilt. We worstelen ook nog met het verkoopkanaal. Dankzij onze eigen webshop blijven de marges klein. Maar kopers missen het voor ons zo belangrijke tactiele aspect.’ Daarom organiseerden ze in Haptic House al eens een pop-up, samen met de andere bewoners. ‘Je omringen met andere creatieven is zalig. Je inspireert elkaar en vergroot spontaan je netwerk. Onlangs tipte Maddalena ons nog een fotografe met wie we nu gaan samenwerken. In een apart atelier hadden we haar nooit leren kennen.’

wiesiwill.com, Instagram: @wiesi _will

De carrière van Alix Meulemans is er eentje van omwegen en toevalstreffers. Ze studeerde edelsmeedkunst en ontdekte via een workshop haar passie voor textiel. Dat ze nu een eigen merk van zijden sjaals heeft, dankt ze aan een materiaalverkoop van modestudenten. ‘Daar vond ik inkt om zijde te beschilderen. Toen ik ermee begon te experimenteren, was ik overdonderd door de intense kleuren.’ Dat is zo’n vijf jaar geleden. Alix deed af en toe een sjaal cadeau aan vrienden en familie en kreeg al gauw aanvragen. ‘De sjaals zijn voor mij een canvas. Er is weinig ontwerpen aan. De vorm bestaat al, ik vul die gewoon in met kleur. Mijn insteek is het omgekeerde van Maddalena, met wie ik mijn atelier deel. Zij is vooral bezig met vorm. Om het in kunsttermen uit te drukken: zij maakt sculpturen, ik schilderijen.’ Geen toeval dat de colour field paintings van Mark Rothko haar grootste inspiratiebron zijn.

‘Zou je dat wel doen, zo’n gedeeld atelier?’ polste Alix’ moeder toen ze vertelde over haar nieuwe stek. ‘Maar ik ben hier superblij. Thuis was ik het prototype gefrustreerde kunstenaar: in je eentje mis je feedback en ga je twijfelen. Bovendien moest ik daar steeds alles opruimen. Een andere troef van Haptic House is dat je wordt omringd door andere disciplines. Helemaal anders dan op het KASK, waar ik mijn atelier deel met klasgenoten. En ik vind het fijn om in zo’n volkse buurt te zitten. Je ontmoet er mensen die normaal je pad niet kruisen. Het stoort me dat mode en mooie dingen vaak worden geassocieerd met intellect. In de trant van: je draagt toch geen Belgische mode als je geen boeken leest? Daarom deed het me zo’n deugd toen een dame uit een van de grote appartementsblokken hier een sjaal van mij kocht. Ik spreek blijkbaar een groter publiek aan dan ik dacht.’

Instagram: @alixmeulemans

Een trui die tien jaar meegaat: de insteek van het modelabel van Maddalena Annunziata is supersimpel en tegelijk heel ambitieus. ‘Er is een tendens om mínder te kopen, maar wel beter. Dát is mijn doelgroep. Comfort en kwaliteit staan centraal’, analyseert Annunziata. Ze maakt komaf met het klassieke modesysteem dat tweejaarlijks een nieuwe collectie brengt. Ze wil haar aanbod traag laten groeien. ‘Als klein merk moet je je eigen regels maken. Ik kan niet, zoals de groten, een volledige collectie maken inclusief een defilé en eigen winkels. En dat wil ik ook niet. Ik ben altijd al tegen het heersende modesysteem geweest van massaproductie, overconsumptie en weinig transparante productieketens. Het klinkt idealistisch, maar ik wil het anders aanpakken.’

‘Daarom focus ik mij op één product, dat ik voorlopig enkel online verkoop. Want ik wil per se mijn truien betaalbaar houden. Toch produceer ik in Italië, mijn thuisland, en gebruik ik alleen het allerfijnste kasjmier en merinowol van de beste Italiaanse spinnerijen. Waarom kasjmier? Dat is extreem zacht en tegelijk sterk, licht en elastisch. En het kreukt niet. Mijn truien kosten 300 euro, maar voor een gelijkaardige trui in de winkel betaal je zo’n 1000 euro.’ Om haar eerste collectie te kunnen produceren, startte Annunziata een crowdfunding. Voor Kerstmis wilde ze 20.000 euro ophalen en dat lukte. Eind februari is de eerste productie klaar, en een maand later ook haar webwinkel.

Voor Maddalena is Haptic House geen financiële noodoplossing. ‘Een gedeeld atelier heeft enkel voordelen: het is natuurlijk goedkoper, maar we wisselen ook machines en knowhow uit. Of het adres van een goede boekhouder. We lunchen samen en organiseren evenementen zoals pop-upshops. Of er concurrentie is? Ik geloof niet in dat concept. We zijn van de sharinggeneratie. Als andere kasjmiermerken het goed doen, profiteer ik daar ook van.’

Instagram: @maddalena_annunziata

Met één been in de mode en één in de juwelen: Viktoria von Malottki blendt het beste van twee werelden. ‘Ik studeerde mode in Duitsland en werkte vervolgens voor Christian Wijnants in Antwerpen en Peter Pilotto in Londen. Tot ik, dankzij een korte cursus op Central Saint Martins, juweelkunst ontdekte. Het sprak me veel meer aan dan mode’, vertelt Viktoria. Het jaar erna keerde ze terug naar Antwerpen om edelsmeedkunst te studeren. Intussen heeft ze haar eigen label. ‘Juwelen passen veel beter bij mij. Ik hou ervan om heel gedetailleerd te werken. En om alles van a tot z alleen te doen: van ontwerp tot uitvoering. Bij mode is dat veel moeilijker.’ Ze knipoogt: ‘De sfeer is ook stukken relaxter dan in de fashion.’ Al heeft ze de mode nog niet helemaal losgelaten. In Haptic House wordt ze er voor een groot stuk mee omringd. En ook thuis: ‘Mijn lief is een Japanner die voor Dries Van Noten werkt.’

Zo ruilde ze haar naaimachine voor soldeerbouten, gasflessen en trekbanken. Want ze wil zo veel mogelijk zelf doen, zelfs haar eigen zilver- en goudlegeringen maken. Haar laatste collectie doopte ze Serpentine, naar de slingerende kronkelende vormen. Benieuwd? Viktoria’s juwelen zijn onder meer te koop bij VA in Elsene en vanaf eind februari in haar nieuwe webshop. Maar de juwelen zijn ook te spotten op haar Haptic House- collega’s. ‘We zijn enorm hecht en helpen elkaar vooruit. In de toekomst zie ik zeker samenwerkingen ontstaan. Maar eerst wil iedereen zijn eigen merk goed op de rails hebben. Tot die tijd zijn we elkaars grootste supporters: Mayken Craenen (van Wilder, red.) draagt mijn oorbellen en ik heb een sjaal van Maddalena. Zo zijn we elkaars uithangbord.’

viktoriavonmalottki.com, Instagram: @viktoria.vonmalottki