Na de pandemie werden ons de ‘roaring twenties’ beloofd. In plaats daarvan worden we overspoeld met flashbacks naar de ‘swinging sixties’, van Netflix en TikTok tot de catwalk. Ons turbulente tijdvak lijkt dan ook erg op de explosieve jaren zestig.
De voorbije winter waren er al optimistische sixties-vibes te detecteren: felgekleurde panty’s bij Versace, de monochrome ruiten van Dolce & Gabbana, psychedelische vibes bij Ana Sui en mod-kleurtjes en -mini’s bij Andrew Gn. Belg Nicolas Di Felice greep voor zijn debuut bij Courrèges terug naar de korte jurken met kniehoge laarzen. TikTokkers gingen collectief aan de slag met grafische eyeliner – al dan niet met de Haus of Mod-lijn van Lady Gaga’s beautylabel. De looks van Ariana Grande in haar Positions-video leken wel uit een oude Vogue geknipt. Zij lanceerde trouwens ook een make-upmerk, R.E.M Beauty, deels geïnspireerd door – inderdaad – de sixties.
Maar de hoogdagen van de revival lijken er nu pas goed aan te komen, de minirok voorop bij onder meer Prada, Versace en Max Mara. De felgekleurde mini’s in geel, groen, oranje en zwart in de lente- en zomercollectie van Dior doen al helemaal denken aan de hoogdagen van Twiggy. Ontwerper Maria Grazia Chiuri haalde daartoe de collecties van Marc Bohan van onder het stof.
Quant-theorie
In 1961 presenteerde de toenmalige Dior-designer de ‘Slim Look’, die voortborduurde op wat toen hip was en Diane Vreeland bij Vogue ‘Youthquake’ doopte. Youthquake was een revolutie in de mode-industrie, aangedreven door de omvangrijke generatie babyboomers en hun mod-stijl. De mods waren de kinderen van de oorlogsgeneratie. Ze groeiden op in een geest van conformiteit, soberheid en armoede. Als tieners kwamen ze daartegen in opstand, door te consumeren – platen, kleding, volumineuze kapsels en een Vespa – maar ook met nieuwe ideeën. Vooral de economische, seksuele en sociale onafhankelijkheid van vrouwen wordt als katalysator van de beweging gezien. Net zoals de Flappers van de jaren twintig wilden ze deel uitmaken van de samenleving die hen had uitgesloten.
De impact op high fashion was enorm. Voor het eerst zetten jeugdcultuur en streetstyle de toon in plaats van Parijse couturehuizen. Hippe Britse boetieks zoals het iconische Biba waren de eerste die coole en betaalbare mode verkochten. Pionier was moeder van de minirok Mary Quant. Vanuit haar boetiek Bazaar aan King’s Road in de Londense wijk Chelsea gaf ze jonge vrouwen de mode die ze wilden: praktisch, stijlvol, vrij. Couturiers als Paco Rabanne, Andrè Courrèges en Yves Saint Laurent gingen als reactie ook minirokjes tekenen of experimenteerden met de futuristische Space Age-trend. Haute-couturehuizen als Balenciaga sloten dan weer compleet de deuren. En bij Dior kreeg Marc Bohan intussen de lijn Christian Dior, London toebedeeld met de opdracht deze aan te passen aan de nieuwe markt.
Shocktherapie
Het optimistische kleurenpalet van de sixties leent zich natuurlijk uitstekend voor het post-pandemische ‘dopamine dressing’. Bovendien keren we na een collectieve shock (pakweg een financiële crisis, oorlog of pandemie) vaak nostalgisch terug naar een vertrouwde periode in het verleden. Ook al hebben we ze niet zelf meegemaakt, de 1960s zijn een goed gedocumenteerd en fotogeniek tijdvak. Streamingdiensten werken daar goed aan mee. Zo viel de tijdspanne en -geest van The Queen’s Gambit (1958-1968) samen met het mod-tijdperk. De pvc-jassen, mini-jurken, felgekleurde panty’s en Vidal Sassoon-snit van Mary Quant kregen in 2021 zelfs een eigen biopic. Daarnaast zijn grote tentoonstellingen vaak echte trendsetters. In maart werd in het Londense Fashion and Textile Museum de expo Beautiful People afgesloten. Het onderwerp: de beruchte Chelsea-boetieks, die de motor waren van de moderevolutie. Een ervan was Apple – de shop van The Beatles. Toeval of niet: net dit jaar pakte Apple TV uit met de docu Get Back, waarbij ook de stijlvolle sixtiesgarderobe van de Fab Four in het oog springt. Voorafgaand aan de release vertelt Paul McCartney: “Ik denk dat we ons allemaal heel goed kleedden. Dat was een van de geweldige dingen: je komt als jonge twintiger in Londen en hebt net alle winkels aan King’s Road ontdekt… Dat was een groot deel van het leven.”
Warhol en Musk
De jeugdcultuur van de sixties was – net zoals die van vandaag – het product van revolutie en technologie. De recente Netflix-serie over Andy Warhol zet die parallellen extra in de verf. Warhols popart bood een ironische kijk op de toen kersverse consumptiemaatschappij. Beroemdheid was voor hem het toppunt daarvan. Het veelgeciteerde “In de toekomst zal elke persoon vijftien minuten beroemd zijn” bleek uiteindelijk profetisch, vandaag liggen die consumptie en de impact van (sociale) media opnieuw onder vuur. Maar er zijn nog meer overeenkomsten. Zeker in de VS waren de jaren 60 een erg gespannen decennium, met issues die vandaag nog steeds zeer relevant zijn. De burgerrechtenbeweging, milieuactivisme, feminisme, seksuele bevrijding en een oorlog die op algemene verontwaardiging stuit: zestig jaar later lijken we nog steeds voor dezelfde dingen te vechten. Tel daarbij een jongere generatie die zich met geweldloos protest en burgerlijke ongehoorzaamheid afzet tegen het establishment en je komt zo bij de klimaatspijbelaars uit. Intussen laait de Koude Oorlog onverwacht heet op in Oekraïne en wakkeren Bezos, Branson en Musk de ruimtewedloop opnieuw aan. Ga dus gerust voor die Space Age Barbarella-jurk: we zijn in een time-loop met de sixties beland.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
