‘Ik ben ervan overtuigd dat Walter voor eeuwig en altijd zal blijven ontwerpen’

De Britse Suzy Menkes wordt algemeen als ’s werelds belangrijkste modejournaliste beschouwd. In haar bijdragen in onder meer The International Herald Tribune schonk ze regelmatig aandacht aan de Zes van Antwerpen en Walter Van Beirendonck. Hier neemt ze afscheid van Walter.

“Ik voel me geen Belg, maar een Europeaan”, verkondigde Walter Van Beirendonck in 1995. Hij was waarschijnlijk de enige die, toen hij eind de dertig was, een feloranje jasje droeg, een zwak had voor zware metalen ringen aan zijn vingers en koos voor een overweldigende haardos. Precies het tegenovergestelde van de beige lagen en de niet erg sexy maar stijlvolle kleding van de Zes van Antwerpen. Walter was een van de bekendste modefiguren van België.

Net als zijn Belgische collega’s Dries Van Noten en Ann Demeulemeester veranderde hij amper iets aan zijn stijl in het nieuwe millennium. Hij vuurde anderen aan, ook door zijn funky en stoute visie over te dragen op studenten met een ware passie voor mode die hij wilde inspireren en uit hun tent lokken. Ik herinner me dat Walter eind jaren negentig over zijn studenten zei: “Ik gebruik mijn verbeelding om in hun wereld te komen en van binnenuit met hen te werken.”

De ontwerper fascineerde me al in zijn begindagen in Antwerpen, toen hij me voor het eerst meenam naar zijn atelier en ik er zijn verzameling plastic poedels, rubberen kikkers, Disney-bambi’s en andere onwaarschijnlijke dieren zag. Op de een of andere manier zagen ze er eerder angstaanjagend uit dan schattig.

Veel later zag ik Walter in dialoog gaan met zijn studenten en hen aansporen om hun visie te ontwikkelen. Ik kan me niet voorstellen dat zijn afscheid van die rol, het inspireren en helpen van studenten, een einde zal maken aan zijn wilde innerlijke wereld.

Walter heeft zijn stempel gedrukt op Antwerpen door de lange periode waarin hij lesgaf en ondertussen kleding ontwierp. Hij leek een grondige kennis te hebben van de digitale wereld en speelde met concepten die minstens een decennium vooruit waren. “Vitaal, viriel, gewelddadig”, schreef ik in 1995 over zijn show voor W&LT, de afkorting voor Wild and Lethal Trash. Met afropruiken, hologramprints, opgeblazen jasjes en fluorescerende kleuren creëerde hij mode die altijd raak en vaak beangstigend was.

Ik had meer tijd moeten nemen om Walter als leraar te observeren. Alles wat hij deed leek zo persoonlijk. Hij is intens in zijn contact met studenten en wil zijn enthousiasme op hen overbrengen.

De Zes van weleer vormen nog steeds een stuk van de modegeschiedenis. Ik herinner me dat ik bijna tien jaar geleden België bezocht om de ontwerpers te ontmoeten die in 1986 een bestelwagen hadden volgeladen met kleren en naar Londen waren gereden om ze te verkopen. “Dertig jaar – het was een geweldige rit en ik heb er geen moment spijt van gehad”, zei Walter toen. Ik ben ervan overtuigd dat hij voor eeuwig en altijd zal blijven ontwerpen.