“Waarom moet het in artikels zo vaak over homo’s gaan ?” vroeg een vriend me onlangs. “Er is toch wel meer in het leven dan homoseksualiteit ?” Daar viel niets tegen in te brengen. Maar van iemand die me zelf vrij glad to be gay lijkt, vond ik het toch een vreemde opmerking. Zo vaak wordt die schuif namelijk niet geopend, en dat ze al eens half uit de kast hangt, daarvoor roep ik overmacht in. Dat zal de fabrikant van het bouwpakket dan wel zo bedoeld hebben. Je vraagt een beetje vrouw toch ook niet om haar vrouwelijke voelsprieten uit te schakelen ? Net zoals een Turkse of Marokkaanse Belg de wereld ook wel eens door een gekleurde bril bekijkt.

Emancipatie begint bij praten, vond Harvey Milk, en daar valt iets voor te zeggen. Al kan de politiek natuurlijk een handje helpen. De Belgen hebben in ieder geval steeds minder problemen met holebi’s als familielid, vriend of buur. Een grote meerderheid staat ondertussen achter huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht, en ook tegen homo-ouderschap en -adoptie is de tegenstand flink geslonken. Zo belangrijk kan deze of gene voorkeur dus niet meer zijn. En bij iedereen in de smaak vallen, lukt zelfs Obama niet, om maar te zeggen dat de ene stempel de andere niet is. Als Nederlandstalige Brusselaar heb ik trouwens al meer vooroordelen op mijn bord gekregen dan als homo.

Je hoeft het nergens meer over te hebben, denkt u misschien. Toen Vlaams minister van Gelijke Kansen Kathleen Van Brempt twee jaar geleden geld uittrok voor acties rond de maatschappelijke aanvaarding van holebi’s, vond journalist en tv-maker Patrick De Witte dat bijvoorbeeld weggegooid geld. Die mensen zijn in Vlaanderen voldoende aanvaard, schreef De Witte in een column, en de rest is betutteling. En dat was nog aardig bedoeld.

Nochtans komen antidiscriminatiewetten, diversiteitsnota’s en gelijkekansendiensten niet uit de lucht vallen. Zo verbergen veel holebi’s nog steeds hun geaardheid voor collega’s op de werkvloer, ook bij die ’tolerante’ overheid. En Vlaamse jongeren zijn dan geen kleine Ratzingers, voor velen zijn holebirechten lang niet zo vanzelfsprekend. Maar dat is oud nieuws natuurlijk, het tolerantieplafond, weet u wel ? Over zulke knelpunten zeurt een goede homo niet meer, net zoals hij niet te zwaar tilt aan het gebruik van scheldwoorden of stereotypen in reclamespots en fictieseries. Jullie hebben jaarlijks toch je gay pride-optocht, zei De Witte destijds, nou dan !

Maar af en toe moeten we toch eens praten. Een Europees rapport erkende vorige maand nog dat verbale agressie en andere vormen van discriminatie voorkomen in nagenoeg alle lidstaten, en niet alleen in Centraal-Europa. Zo weten we bijvoorbeeld dat zestig procent van de Brusselse holebi’s al te maken had met verbaal geweld, tien procent ook met fysieke agressie. En veel is daar niet voor nodig, weet ik sinds kort. Oogcontact of een meningsverschil hoeven er niet aan te pas te komen, de verkeerde plaats (een sportcomplex in de stad) op het verkeerde moment (een weekdag, halfacht ’s avonds) volstaat. En dat mijn tegenstander behoorlijk potig was, hielp ook al niet.De twee getuigen poetsten de plaat voor het behulpzame veiligheidspersoneel en de politie ter plaatse waren. De dokter die dezelfde avond naar de klap op mijn hoofd keek, noemde het pv “eentje voor de statistieken”. Dat wist ik uiteraard wel. Ondertussen had ik mijn verhaal toch maar verteld.

Wim Denolf