Een paar dagen nog voor ook dit jaar voorgoed verkruimelt en ik zit op een terras, waar de terrasverwarming is aangestoken. Er is voorts geen levende ziel, en het geeft mij een wat onbehaaglijk gevoel dat deze uithoek van het heelal voor mij alleen verwarmd wordt. De zon is er gelukkig ook. Zij schijnt laag over de daken en ik blijf onbeweeglijk zitten in haar licht, zoals schubreptielen het ons sinds mensenheugenis voordoen.

Verderop rijden meisjes voorbij op te kleine fietsen, met paardenstaarten die wippen in de zon. Er zijn nogal wat dingen op deze wereld die ik niet echt zou missen, zoals het feit dat mensen aftakelen, prijzen stijgen en voedingswaren bederven. Maar meisjes met paardenstaarten die dansen in de zon, dàt zou ik missen, alsook meisjes die zich op te kleine fietsen door het straatbeeld trappen.

Tot mijn schrik stel ik vast dat ik alleen wat kleingeld op zak heb, wat mij ertoe noopt de drankkaart af te speuren op zoek naar de goedkoopste oplossing. Zo let een mens nog eens op iets waar hij anders nooit op let, bijvoorbeeld dat een glas plat water 2,40 euro kost en een cola 2,30 euro. Ik heb 2,38 euro en drink dus noodgedwongen cola. Volgens mij is er iets grondig fout met een samenleving waarin water duurder is dan cola. Maar dat weet al wie ogen in zijn kop heeft en geen schrik om rond te kijken. Het barst hier van de valse profeten en van de wetten die nu normaal lijken, maar waarvan ze over tien of honderd jaar zullen vinden dat ze van een krijsende waanzin getuigden.

Op mocassins komt er een hobbitachtig vrouwtje aangesloft, dat op het tafeltje naast het mijne haar rookwaren etaleert met de doortastendheid waarmee men een mensenrecht opeist. Drum, lees ik op het pakje, een woord waarvan de tabaksfabrikant waarschijnlijk vond dat het een zekere hipheid uitstraalt. Nooit zal je tabak tegenkomen die genoemd is naar andere nochtans leuke muziekinstrumenten, zoals de blokfluit, de liefdeshobo of de wagnertuba. Zelf heb ik ook ‘halfzware shag’ van Drum gerookt, in de tijd dat ik onverwoestbaar was en in herbergen kwam waar mannen met T-shirts van Death Kennedys tegen traktatie van enkele pilsjes glasscherven aten. Ik dacht niet dat de rook van dit soort tabakswaar nog eens mijn ‘madeleines, gedoopt in bloesemthee’ zou worden. Tegelijk blijft het een onfrisse aangelegenheid genotvol rook op te snuiven die al door de longen van een verfrommelde medemens gepasseerd is.

Intussen zakt de zon alweer achter de daken en wordt het stilaan tijd om naar huis terug te keren, want ik moet dringend een ‘federaal token’ aanvragen om voor 2014 onze bijdrage voor de kinderkribbe te laten berekenen. Proef de schoonheid van de woordcombinatie federaal token. Het past in het kader van de ‘administratieve vereenvoudiging’ maar klinkt meer als een strafinstrument dan als iets wat het leven gemakkelijker zal maken. Met zulke dingen verbeuzelen wij de tijd die ons is toegemeten.

Een opgewekt meisje op All Stars neemt mijn 2,30 euro in ontvangst. De zon schijnt in haar lichtbruine ogen als zij mij het ticketje overhandigt waarop staat Dank u, tot ziens Tafel 61, stoel 1. En voorts : Bediend door Bediener 26. Dat klinkt vagelijk als iets goors – of als iets uit een sciencefictionroman, dat genre dat in onbruik is geraakt nu we vierklauwens zelf in de toekomst verzeild zijn. 2014 blijft een eigenaardig jaartal voor wie als kind in het vooruitgangoptimisme van de Priba 2000 heeft rondgelopen. Mijn beste wensen, niettemin, voor een jaar dat magischer wordt dan de klassieke prijsverhoging van treinkaartjes en postzegels. Begroeten we de toekomst als een oude vriend, wispelturig maar gul, voorzien van een trommel vol moppen die je al veertig keer gehoord hebt maar waar je om blijft lachen, omdat je hem zo sympathiek vindt.

10_1_42_77_2013_12_23_11_56_49.xml

Jean-Paul Mulders jp.mulders@skynet.be

Drum, lees ik op het pakje, een woord waarvan de tabaksfabrikant waarschijnlijk vond dat het een zekere hipheid uitstraalt