2004 leverde in de Chianti een gemiddeld jaar op, iets minder dan in het zonovergoten 2003, maar gelukkig beter dan na de zondvloed van 2002.

De lijst van Belgische invoerders kunt u opvragen bij het ICE : martine.godefroid@bruxelles.it

Chianti Classico omvat nu 8500 ha wijngaarden in een gebied van 70.000 ha. Maar niet alles in Chianti Classico werkt voor de hoogste trede op de kwaliteitsladder, de Garantita of DOCG. Daarvoor komen slechts 7100 ha in aanmerking. In 2004 levert dat 260.000 hectoliter wijn op, waarvan iets meer dan de helft (140.000 hl) door de controle-instanties van het consortium goed genoeg wordt bevonden om het zegel Gallo Nero te dragen. Als men zijn vertrouwen stelt in het consortium ( Antinori en Ricasoli doen dat niet) zijn dat de beste chianti’s. Eén procent daarvan komt naar België, of 1,8 miljoen flessen op een Belgische consumptie van 300 miljoen flessen.

Qua karakter zit het jaar 2004 zowat tussen het drijfnatte 2002 en het snikhete 2003. Het koude en natte voorjaar (april, mei) van 2004 veroorzaakt een trage start in de wijngaarden : de bloemzetting komt een week later dan gemiddeld en de kleuring ( veraison) begint in de buurt van half augustus in plaats van begin augustus. De genereuze groei brengt wel veel werk in de wijngaard : uitdunnen en selecteren omdat een te grote opbrengst anders nooit rijp zou worden. September is wat ongewoon : goed warm overdag en flink koud ’s nachts, waardoor grote complexiteit in geur en smaak ontstaat, omdat de rijping trager verloopt. Oktober is normaal met zonnige perioden en ook wat regen. De oogst start op 10 oktober. Wie voldoende heeft uitgedund, haalt rijp binnen en vermijdt de gevreesde schrale verdunning.

We proeven blind vijftig stalen van de 2004, ongeveer een derde is onberispelijk goed. Ook van 2003 proeven we eenzelfde hoeveelheid, ongeveer de helft is ronduit goed : de meesten hebben betere wijn afgeleverd in 2003 dan in 2004. Castello di Albola gaat van goed in 2003 (statig en smakelijk) naar ronduit slecht in 2004 (verdund en schraal). Dievole is goed in 2003, maar de 2004 is ‘neutraal’. Ook Poggipiano, Rocca di Castagnole, Rocca delle Macie, San Felice, Vignole en Villa Cafaggio doen de stap achteruit. De groten blijven zichzelf. Zo leveren Carpineto, Fonterutoli, Le Corti, Tenuta di Bibbian en Villa Calcinaia twee onberispelijke jaren.

Goede Chianti Classico Gallo Nero in 2004 : Carpineto, Castelli di Grevepesa, Castello di San Sano, Castello di Verrazzano, Concadoro, Fattori Ispoli, Fattoria le Fonti, Fattoria Valtellina, La Marcellina, Le Corti, Mannucci Droandi, Piccini Valiano, Rocca di Montegrossi, Tenuta di Bibbiano, Villa Cafaggio, Villa Calcinaia.

Goede Chianti Classico Gallo Nero 2003 : Contessa di Radda, Badia a Coltibuono, Canonica a Cerreto, Carpineto, Casale del Sparviero, Castello d’Albola, Castello di Fonterutoli, Castello di Meleto, Castello di Querceto, Dievole, Fattoria du Cinciano, Il Colombaio di Cencio, Le Corti Corsini, Lornano, Massanera, Poggiopiano, Querciabella, Rocca delle Macie, Rocca di Catagnoli, San Fabiano Calcinaia, San Felice, San Leonino, Terrabianca, Vignole, Villa Cafaggio, Villa Calcinaia.

Wijn als Toscaanse cultuur

Ook in Italië en zeker in de beroemde wijngebieden Toscane en Piëmont heeft de wijncrisis toegeslagen. Bij de voorstelling van wijnjaar 2004 schetst Giovanni Firidolfi, de president van het Consorzio del Marchio Storico Chianti Classico een wat somber beeld.

In de grootste Europese wijnlanden Frankrijk, Spanje en Italië, met samen 55 procent van de wereldproductie, is de consumptie tussen 1975 en 2000 onthutsend gedaald : Frankrijk van 104 naar 57 liter per inwoner en per jaar, in Italië van 108 naar 55 en Spanje van 74 naar 36 liter. Zelfs als de ‘nieuwe’ markten, zoals China en Rusland, groeien zoals verwacht, kan de consumptie op wereldniveau, van een absoluut dieptepunt met 220 miljoen hl in 1993, amper nog stijgen met 4 tot 7 procent in de periode 2007-’08. Dat is zeker onvoldoende om de crisis te bezweren. Die groei is zelfs te klein om de productie van de recentelijk aangeplante wijngaarden in de nieuwe wereld te absorberen.

Terwijl Europa in de jaren negentig onder druk van de Europese Commissie 14 procent van zijn wijngaarden rooide, steeg de aangeplante oppervlakte in Australië met liefst 138 procent, in de VS met een kwart en in Zuid-Afrika met 4 procent. China zelf verdrievoudigde zijn druivenaanplant en heeft nu 300.000 ha.

Er rollen almaar meer wijnvaten de geglobaliseerde markt op, daar komen brokken van. In september 2003 overschreed de Australische wijnexport de 500 miljoen hl, maar verzweeg dat de winsten verschrompelen. Southcorp, een van de giganten, boekt een verlies van een half miljard euro, amper een half jaar nadat het Rosemount Estate had overgenomen. Ook bij de individuele wijnboeren gaat het slecht : in mei 2003 berichtten Amerikaanse kranten over het bankroet van honderden Californische wijnboeren en in januari 2004 deelde Crédit Agricole mee dat 600 bordeauxboeren hun leningen niet meer konden afbetalen.

Op het niveau van de Gallo Nero-wijnen is er nog geen echt probleem : de export veminderde met enkele procenten en de inlandse consumptie verhoogde wat. De nieuwe wereld is in Italië nog niet gearriveerd. De export verloopt langs de vertrouwde kanalen (de Italiaanse gemeenschappen in New York en Duitsland) en er komt wat neerwaartse druk op de prijzen.

Giovanni Firidolfi wil het consortium internationaler laten optreden en stelt voor de culturele kaart uit te spelen : wijn, toerisme en gastronomie als één pakket. Italiaanse wijn drinken bij excellente gerechten in een restaurantje op het dorpsplein in Lucca of zelfs Firenze of Siena. (HVH)

Door Herwig Van Hove