Een gettofenomeen wordt een populair modeverschijnsel. Los van wat ontwerpers voorschrijven, hebben jongeren een eigen stijl ontwikkeld : street. Een verhaal van skaters, surfers, ravers en rappers.

MARLEEN WYNANTS

LENE KEMPS

Voor de buitenwereld zijn het gympen, T-shirts en oversized broeken. Insiders herkennen de logo’s, de welgekozen proporties en bespeuren subtiele verschuivingen. “Streetpeople zien er dan misschien nonchalant uit, maar elk detail is bestudeerd, ” zegt Olivier Rizzo. “Hun haar staat er ongekamd bij en ze hebben ogenschijnlijk de eerste drie T-shirts die ze ’s morgens vonden over elkaar aangetrokken. Maar vergis je niet, niets is aan het toeval overgelaten. “

Streetstyle, kortweg street genoemd als in : dat T-shirt is erg street lijkt zich lange tijd geïsoleerd van de media en mode te hebben ontwikkeld. Xavier Clergerie, organizator van de Who’s Next-beurs voor straatmode in Parijs, heeft een eigen tijdschrift moeten stichten om de stijl ergens aan bod te laten komen. “Ik begrijp het niet”, zegt hij. “Er is een krachtige en alomtegenwoordige beweging van jongeren die een eigen stijl creëren met surfwear, sportkleding, militaire uniformen, enzovoort. Nieuwe merken ontstaan, nieuwe soorten van winkels met diskjockeys en rappers schieten uit de grond. En niemand reageert. De pers een beetje. De gevestigde winkels helemaal niet. We hebben dan zelf maar een tijdschrift opgericht om jongeren artikels te laten schrijven, om de merken de kans te geven te adverteren en om aan de winkeliers duidelijk te maken dat er iets beweegt. “

De Who’s Next vorig seizoen voor de eerste keer georganizeerd was de grote aandachtstrekker. De beurs groepeerde gevestigde surfwear als Quicksilver, Puma en Palladium naast fun-labels als Hagen Rätz die alle mogelijke logo’s parodiëren. Spontane rave-party’s braken elke avond uit en de verkopers zagen eruit alsof ze op hun standje waren blijven overnachten, wat sommigen waarschijnlijk ook echt deden. Een al even afgematte Clergerie was tevreden. “Ik denk dat de detaillisten het eindelijk begrepen hebben, ” zei hij.

Bij een defilé van het supermodieuze Amerikaanse streetmerk X-girl opgericht door Daisy von Furth en Kim Gordon van de even trendy popgroep Sonic Youth vroeg een journaliste zich af waar al die drukte in godsnaam goed voor was. “It’s just jeans and T-shirts and stuff. ” De aanwezige VIP’s deden vermoeden dat het om een belangrijk evenement ging : Linda Evangelista en Steven Meisel waren er. De show werd geproduceerd door Sophia Coppola, geprezenteerd door Donovan Leitch (zoon van Mellow Yellow Donovan), gelopen door Ione Skye (dochter van Donovan) en Zoe Cassavetes (dochter van John Cassavetes). “We zijn allemaal vrienden en helpen elkaar. Het is zo’n beetje als Andy Warhol’s Factory, ” aldus Leitch.

Wat begon als een flirt met typisch Amerikaanse sporten als American football, baseball, surfen en skaten is een belangrijk modefenomeen geworden, ondertussen opgepikt door de high-fashion. Zowel Ralph Lauren als Donna Karan en Calvin Klein hebben onder invloed van hun dochters Dylan, Gaby en Marci bijlijnen ontworpen geïnspireerd op streetwear. Van Milaan tot New York gebruiken ontwerpers als Rifat Ozbek, Isaac Mizrahi en zelfs Yves Saint Laurent de grafische kracht van de witte Adidas-streep op avondjurken en smokingbroeken. Karl Lagerfeld stuurde een model op Chanel-rollerblades het podium op. Zelfs Rei Kawakubo heeft haar eigen kanvas golfschoenen. Recyclagekoning Xuly-Bët werkt al lang met oude trainingsvesten, joggingbroeken en voetbalshirts. “Het zit strak op de huid en ziet er sexy uit, ” zegt hij. “Bovendien zijn het kleren die iedereen kan betalen. “

De grootste inspiratiebron ligt echter niet bij de sport, maar bij de muziek. Rapgroepen, Red Hot Chili Peppers, Sonic Youth, Nancy Boy. Bij Kids de film van Gus Van Zant, B-boys, New Mods op hun beurt geïnspireerd door rugby-outfits en zelfs series als Beverly Hills en Melrose Place.

Een rondleiding in het universum van rap, graffiti en street. Het verhaal van een kleurrijke tour de force waarin Amerikaanse sport- en straatkultuur de hoofdrol speelt.

ILSE EN DIRK : TRENDS EEN STAPJE VOOR BLIJVEN

Ilse Daneels werkt bij Zino & Judy, een merk dat misschien niet echt street is, maar dan toch de straat heeft veroverd. Omdat zij zelf geen mooie streetwear kon kopen in België, opende zij in februari ’94 samen met Dirk Slegers de winkel Better of dead. In het Antwerpse nu al een geheimwoord voor alles wat in is.

Ilse : “Vanuit mijn werk voor Zino & Judy ben ik erg geïnteresseerd in streetwear. Maar ik vond nooit de merken die ik zocht. We zagen ze wel in buitenlandse tijdschriften, maar ze waren in België nergens te bespeuren. Soms vonden we toevallig een enkel rek kleding in een skatewinkel of zo, maar nooit een uitgebreide keuze. We zijn er dan zelf maar aan begonnen. We hebben Stüssy, Hysteric Glamour, Fresh Jive, Diesel, X-Girl, Stoopid… We zijn steeds op zoek naar nieuwe merken. Vooral nu de trend begint aan te slaan, is het erg belangrijk de anderen een stapje voor te blijven. Vroeger hadden we bijvoorbeeld schoenen van Converse, Puma… Die zie je nu te veel en dan is het voor ons niet interessant meer. In deze branche zijn merken snel uit. Ons publiek vraagt steeds nieuwe dingen en dat is ook net zo boeiend.

De oversized broeken voor jongens verkopen het best, daar hebben we ook erg lang naar gezocht. Ze geven er niet om welk merk erin staat, als die broek maar de juiste proporties heeft. Verder blijft Stüssy populair. T-shirts en petjes vliegen buiten, die artikelen liggen wat prijs betreft natuurlijk ook goed.

Het leukste aan deze winkel is dat alle klanten jong en tof zijn. Alleen gelijkgestemden stappen binnen. Tachtig procent van onze klanten zijn jongens. Die overmacht hadden we in het begin niet verwacht. We dachten dat het fifty-fifty zou zijn. Maar op een paar merken als X-Girl, Aridza Bross en Hysteric Glamour na, is er voor meisjes helaas weinig op de markt. Degenen die bij ons kopen, kleden zich vaak uniseks.

Ik kan niet begrijpen dat zoveel winkeliers zo lang naast dit verschijnsel hebben gekeken. Maar ik vermoed dat het niet zo lang meer zal duren voor elke jeanswinkel zich half tot een streetstore heeft omgevormd. “

Better of dead, Oude Koornmarkt 60, Antwerpen, tel. (03) 233.76.21.

WOUTER DE COSTER : LAAT JE ZIEN OF JE BENT GEZIEN

“Beeld je in : een moderne westerse wereldstad in de vroege jaren zeventig. Grote delen zijn rijk en welvarend, nog grotere gebieden zijn grauw en verarmd. Jongeren zonder diploma en werk moeten zich staande houden : strive to survive. Ze moeten streetwise zijn. Daarbij primeert hun attitude, de houding die ze zichzelf aanmeten. Streetwear is meer dan de som van hun kledingstukken. Het is de look die hun levensstijl suggereert, de uitdrukking van hun persoonlijkheid.

Streetwear is een produkt van het metropooldenken : laat je zien of je bent gezien. Kleurige baskets, oversized sweaters en baseballpetten zijn een must. Daarop zetten members de naam van hun gang of beter nog : hun tag ; hun eigen pseudoniem, bijna een merknaam : Blade, Dondi, Crash, Lee, Super Kool… Ze spuiten hem op muren en treinstellen. Watching thename !

Voor het eerst speelt Black een belangrijke rol in de mode. Bijna een derde van de huidige hitparademuziek heeft iets met rapmuziek te maken. Natuurlijk is het voor een deel konsumptiepop geworden, maar een groot publiek maakte via rap kennis met de kultuur en filozofie achter het ritme. En met de mode. Kleurrijke kleding als promotie voor de kulturele identiteit. Rood, geel en groen voor het rastafari-geloof en het etnische bewustzijn. De sterk grafische bovenstuks worden met veel zin voor humor gekombineerd met traditionele workwear als Carhartt en Osh Kosh. Legerbroeken en -vesten duiken massaal in het straatbeeld op. Sommigen dragen ze als symbolisch protest, anderen om hun machogedrag kracht bij te zetten. Ritmisch heupwiegend lopen ze de avenues af, onafscheidelijk van hun getto-blaster. Op pleinen en in parken overtroeven ze elkaar met de stoutste skate- en breakdancekunstjes.

Op dat moment waait streetwear over naar het vasteland. Op alle niveaus begint het fenomeen invloed op de mode uit te oefenen. Jongeren storten zich massaal op Amerikaanse sportswear, in die mate dat het een echte merkenrage wordt. T-shirts en broeken worden XXL gedragen, schoenen veterloos. Ook op de catwalk en in tijdschriften is de trend duidelijk voelbaar, zonder dat de naam expliciet valt.

Halverwege de jaren tachtig doet zich een merkwaardige inversie voor die het fenomeen camoufleert. Skaters en ravers grijpen naar high-fashion en kicken op alles wat exclusief en duur is. Merken als Calvin Klein, Armani en Boss worden streetwise en als een ultieme must beschouwd. Mode was tegen die tijd al zo versplinterd dat deze evolutie nog weinigen kon ontredderen. Via de massamedia (MTV !) wordt streetwear groot en realizeert ze zo’n ruim bereik als vandaag mogelijk is. Nu komt er zelfs een beweging in omgekeerde richting op gang : vanuit landen als Duitsland, Nederland en ook België terug naar de Britse en Amerikaanse grootsteden. “

Wouter De Coster studeert mode aan La Cambre en is mede-ontwerper van het Belgische Streetwear-label Keystone.

PATRICK GREGOIRE : GIANTS, RAIDERS EN COWBOYS ZIJN IN

Patrick “Mac” Gregoire emigreerde in 1969 met zijn ouders naar de VS. Hij kwam terug naar België om te studeren en bracht telkens weer koffers vol shirts en baseballpetten mee. Daarom besloot hij in 1989 in Brussel Mac’s Wacky Shack te openen. Zijn eerste klanten waren Brusselse rappers en de rolluiken van de winkel kregen een fikse beurt van graffiti-artiest Enzo. NBA kwam op de kabel, Michael Jordan en Magic Johnson werden populair en Gregoire werd snel één van de meest gereputeerde invoerders van American team sportswear. Alles wat hij verkoopt, is sportploeggebonden. Alle mogelijke ploegen zijn vertegenwoordigd : New York Giants en Yankees, Chicago Bears of Pittsburgh Steelers. Niet alleen kleren en outfits, maar ook mutsen, ballen, bats, beschermers, tape en natuurlijk de mugs, pins en dassen.

Niet nieuw maar absolutely in zijn universiteitslogo’s op shirts. Het is de nieuwe sjiek, gedikteerd door streetstyle trendsetters als Queen Latifah, Kriss Kross en Marky Mark.

Patrick : “Mijn klanten zijn de kenners, het grote publiek en de spelers. Maar ze hebben één ding gemeen : ze willen autentieke spullen. Skaters komen voor de T-shirts en accessoires, spelers kopen zowel hardware als software en de kenners kicken op de kwaliteit van de shirts en op de look van een bepaald team. Dit jaar worden de Carolina Panthers gelanceerd en van bij de start is meteen duidelijk dat naast de sportieve prestaties vooral de merchandising hoog moet scoren : een opvallend logo en modieuze kleuren als blauw, zwart en grijs. De bekendste teams blijven Orlando Magic, New York Giants, Dallas Cowboys en L.A. Raiders… Niemand zou ooit iets van de Houston Rockets gevraagd hebben als ze vorig jaar de NBA niet gewonnen hadden. De wollen jas met lederen mouwen van de vrij onbekende Detroit Lions vloog de deur uit ook al kostte hij 18.000 frank omdat Eddie Murphy zo’n jas aan had in Beverly Hills Cop. De baseballpet van de Detroit Tigers dankt haar sukses in Europa vooral aan het feit dat Tom Magnum Selleck er eentje droeg. Ach, als het in de media komt, verkoopt het. Daarom heet het ook merchandising. En die gaat ver : van kerstballen tot slipjes, fauteuils in de vorm van een helm, wc-papier, balpennen, uurwerken, oorringen, brillen, àlles. Dat heb ik niet meteen in huis, maar je kunt het wel bestellen.

Sommige klanten kochten shirts tijdens de opening van de winkel en dragen die nu nog. Kwaliteit dus. De shirts zijn gemaakt om op lage temperatuur te wassen, kleurbestendig en kreukvrij. Slechts één ding stoort me : Belgen hebben vaak de onweerstaanbare drang snel even een strijkijzertje over de prints te laten gaan. Arrgghh ! “

Mac’s Wacky Shack, Elsenesteenweg 323, 1050 Brussel, tel. (02) 649.31.41.

DOMIEN KAMPHUIJS : SKATES ZOWEL VOOR MANAGERS ALS VOOR KIDS

In Mechelen ging op 17 september 1994 de allereerste Belgische skatewinkel open : de Skyliner Skate Shop. Klassieke rolschaatsen met op elke hoek een wieltje, zijn nu definitief uit, want zowel professionelen als hobbyisten keken al jaren uit naar in-line skates met vier wielen op één rij of skeelers met vijf wieltjes. De precieze hardheid van de wieltjes heeft wat op zich laten wachten, maar vanaf dit jaar is het spreekwoordelijke hek van de dam. Domien Kamphuijs trok begin september ’94 naar de sportbeurs in München en veertien dagen later was zijn winkel open.

Kamphuijs : “In Amerika zijn het zowel managers als kids of studenten die met in-line schaatsen op straat, in warenhuizen of op de campus rondrijden ; skeelers zijn voor de liefhebbers van snelheid én voor de pro’s. In Nederland wordt het fenomeen populairder met de dag en in België zie je het, naast in Brussel en een zeldzame keer in Antwerpen, ook in de Leuvense binnenstad opduiken. Net als in Nederland werden ook hier de rolschaatsen uit de speelgoed- en sportwinkelsfeer gehaald en in een eigen entourage gebracht, vandaar deze Shop. Ik streef ernaar om alle bekende merken en maten van in-line skates en skeelers te hebben : K2, marktleider Rollerblade, Roches en Oxygen. Maar ook de kleren, want de jonge mens eigent zich een straattooi toe. Jongeren creëren een aparte sfeer precies door hunskates en kleren. Merken ? Vaak Amerikaanse als No Fear, Home-Boy en Bad & Mad maar ook het Duitse Pash en een aantal Belgische ontwerpers die in Biarritz hun atelier hebben : Sky & Hi. Duurzame dingen die heel modieus zijn.

Typisch aan deze kleren is dat ze wijd zijn omdat er vaak knie- of elleboogbeschermers onder gedragen worden. Die zitten namelijk niet vast in de kleding. Meestal kiezen jongeren voor één merk en daarbinnen maken ze dan hun keuze van wijde broeken, salopetten, hemden, T-shirts en sweaters. Ze moeten zich vooral vrij kunnen bewegen, het modeverhaal is een gevolg ervan. Op felle kleuren en hevige prints zitten ze niet te wachten, het moet wel aparte kleding blijven. “

Ook hier blijkt het autentieke label heel belangrijk. Amerikaanse kleren krijgen de voorkeur en het klubleven van de in-line skaters speelt zich af op indoor skate-party’s waar niet alleen de ramsters halve bogen maar ook kleren een essentiële rol spelen.

Skyliner Skate Shop, Fr. De Merodestraat 30, 2800 Mechelen, tel. (015) 21.07.36.

MARK VAN DUIJNHOVEN : GEEN ANGST !

“In-line skates zijn voor de vrijetijdsjongens te vergelijken met snowboarders. Jonge jongens vooral, van 14 tot 25, die op dit soort spullen door de stad rijden en zich als trendsetters opwerpen. Zij dragen wijde broeken, grote T-shirts, petjes en hebben meestal lange haren. Het is een heel aparte groep. No Fear is een Amerikaans produkt. Maar het is ook een positieve kreet voor de individuele sporter : geen angst ! Rol maar eens even binnen op een indoor skate-party en dan zie je meteen de laatste kledingevoluties. Natuurlijk zitten daar ook algemene modetendensen in : natuurlijke kleuren, met prints en teksten, maar nooit schreeuwerig. De merken en hun accessoires worden ook in bepaalde boetieks verkocht, maar dan wel gespecializeerde zaken waar ook een merk als Oxbow verkrijgbaar is. Eén ding staat vast : met skeelers en skates beweeg je je sneller in een stad dan met de fiets of de auto, ook al doen de Belgische kasseien er natuurlijk geen goed aan… “

Mark Van Duijnhoven is sales manager bij No Fear.

PETER DE POTTER : ER ZIJN GOA’S EN ACID JAZZERS

“Laten we duidelijk zijn. Eigenlijk bestaat streetfashion niet. Mensen die streetwear dragen, hebben er nog nooit van gehoord en gebruiken het woord helemaal niet. Als je er een naam aan geeft, is het alweer verdwenen, begrijp je ? Wij hebben in de platenzaak enkele T-shirts en als ik zeg : dit is erg street, dan zullen ze het zeker niet kopen. Voor de buitenstaander is het een richting, een stijl. Voor insiders zijn het gewoon kleren, ze willen er geen etiket op plakken.

Persoonlijk zie ik twee richtingen in de streetscène. Allereerst heb je deGoa’s, genoemd naar de stad in Indië. Toen het mekka van de hippies, nu van de dreadlockboys and girls. Ze luisteren naar trance house : the Orb, Transglobal Underground… Je hoort al welk sfeertje het is aan de namen van de groepen. Hun kultuur is een vreemde mengeling van techno- en hippie-elementen. Ze zijn anti de jaren tachtig, anti-status en anti-materialistisch. Je zou ze New Age kunnen noemen : vredelievend, ekologisch ingesteld. Ze roken erg veel. Ze kleden zich met tweedehandsspullen : tie-dye T-shirts, legerbroeken, oude leren vestjes. Liefst zo strak mogelijk en veel lagen over elkaar heen. Als accessoires dragen ze oorbelletjes, neusringetjes, armbandjes, zware boots met veel veters en belletjes. Ze zijn groupminded : samen sigaretje roken, naar muziek luisteren of op vakantie naar Indië. En : ze zijn allemaal erg mooi slank.

De tweede groep zou ik omschrijven als Acid Jazzers, meer gericht op Londen en de Amerikaanse hiphop-scène. Het blijft niet bij koketteren met die steden, want ze gaan er ook echt vaak naar toe. Die gasten kennen alle hippe klubs en platenwinkels in Londen en New York. Ze dragen dure kleren van goede stoffen, echte Engelse streetmerken. Voor de jongens is dat een extra brede broek met daarop een net en clean T-shirt van begin jaren zeventig of een rolkraagje, een vest en een jasje, een omgekeerd petje. Voor de meisjes is dat een strak T-shirt en een hipster-broek, iets retro Lolita-achtigs, heel cute. Wat muziek betreft, kan het voor hen niet obskuur genoeg zijn. Ze geven liever vijfhonderd frank meer uit aan een bootleg-versie dan aan een gewone elpee die iedereen kan kopen.

Muziek is voor mij de enige schakel in die hele streetrage. Ik verdeel ze nu wel in twee groepen, maar uiteindelijk is er geen overduidelijk beeld, alleen een belangstelling voor een bepaald soort muziek. Ik vermoed dat de streetstijl door de mainstream-mode zal worden opgeslorpt. De harde kern van de streetwear zal dan een andere verschijningsvorm aannemen. Als ze hun onuitstaanbare buurjongen met dreadlocks zien rondlopen, scheren ze hun haar wel af. “

Peter De Potter is afgestudeerd aan de mode-afdeling van de Antwerpse Akademie en werkt in de platenzaak U. S Import in Antwerpen.

OLIVIER RIZZO : DE KULTUUR VAN DE KICK

“Streetwear heeft iets nonchalants, maar is eigenlijk erg bestudeerd. Die broek moet net groot genoeg zijn, die pet moet net schuin genoeg staan. Proporties zijn belangrijk : het kombineren van oversized met supersmal bijvoorbeeld. Streetwear evolueert momenteel erg snel. Sneller dan wij observatoren of modemakers kunnen volgen. Soms merk je een verandering niet eens op, omdat ze zo subtiel is. Vroeger moesten de T-shirts gerimpeld zijn en nu worden ze glad gestreken, zeg maar. Het probleem is dat waardevolle trends onmiddellijk door de ketens worden overgenomen. Hoe ze dat zo snel kunnen, is me een raadsel, maar het heeft wel als gevolg dat de toestand heel chaotisch wordt en dat we in een hogere versnelling terechtkomen. Space is uit en Japanse strips zijn in. Army komt terug en gaat weer weg. Het flitst allemaal voorbij.

Wat me opvalt, is dat streetjongeren vaak erg met hun lichaam bezig zijn. Niet alleen door piercings en tatoeages, maar ook door gezond leven en veel sporten. Ik zou dit niet willen veralgemenen, maar velen zijn vegetariër. Super New Age zeg maar. Terwijl hun scène dan toch ook weer met drugsgebruik wordt geassocieerd. Ik denk dat ze vooral op zoek zijn naar effekten, naar alles wat energie geeft. De kultuur van de kick. Of het nu snowboarden, gezond eten of muziek is. Het zijn adrenaline-addicts.

Waar het allemaal naar toe gaat ? Straight back to the eighties. Naar een merkencultus à la Millet en een overdreven, gekultiveerde aandacht voor kleding tot in de kleinste details. Mij hoor je niet klagen.

Olivier Rizzo studeerde aan de Antwerpse Akademie en is mede-ontwerper van Keystone.

BRUNO ANTOINE : SOCIAAL FENOMEEN WORDT MODE

In oktober vorig jaar besloten Bruno Antoine, Jean-Marc Ghys en Michel Deschuyter niet alleen kleren in te voeren en te verdelen, maar zelf een klubgerichte winkel te openen in het centrum van Brussel, luisterend naar de ietwat vreemde naam : Prive Joke. Twintig procent van de kollektie bestaat uit sportkleding, de rest gaat van retro-streetwear, chicanostijl tot Britse clubwear.

Bruno Antoine : “Wijde broeken hebben we. Skatewear en Converse-schoenen ook. Fetisjen in de vorm van T-shirts met Michael Jordan erop hebben we dus niet. Voor de zomer zijn er wel tweekleurige T-shirts met driekwart mouwen en een logo erop ; dat komt uit de baseballwereld, maar is nu eerder een basisstuk voor het klubleven geworden. Waarom Converse ? Vroeger waren Adidas en Puma de referentie-gymschoenen bij uitstek, echt “branché”. Omdat wij Amerikaanse kleren hebben en in die sfeer willen blijven, hebben we Converse genomen, zowel oude modellen die opnieuw in produktie zijn als nieuwe modellen.

Wij blijven in de eerste plaats een modewinkel, met kleren om echt te dragen en om uit te gaan. Mensen die aan snow- of skateboarding doen, zullen hier wel eens binnenwippen. Ze gaan naar skate-winkels voor hun basics en komen hier hun garderobe aanvullen. Soms revolteren ze tegen de mooie spullen die we aanbieden. Ze zouden het liever wat ruiger zien. Maar ze zullen ermee moeten leren leven dat hun extravaganza nu door iedereen kan gedragen worden. Jammer voor hen, maar op dit ogenblik passeert de mode via hen. Volgend jaar is het weer een andere inspiratiebron. Ze vinden er ook steeds iets op om de trends een stap voor te blijven : ze proberen hardnekkig de merken te verwijderen, de Adidas- of andere riempjes van hun schoenen en jacks te sleuren en de kleren liefst gescheurd te dragen. Rebellen zijn het. Lastige klanten ook, want ze willen altijd de goedkoopste en eenvoudigste dingen.

Surf en skate zijn subkulturen uit de jaren vijftig, zestig. Zij hadden nauwsluitende baskets nodig, goedkope T-shirts die ze vaak veranderden en broeken die tegen een stootje konden. Voor de jongeren in de VS was skateboard een manier om zich te verplaatsen, hier komt dat slechts sporadisch voor en is het meer sport of entertainment. Streetwear is eigenlijk niets anders dan een sociaal fenomeen dat mode geworden is. Eigenlijk is de link met sport zelfs niet zo belangrijk. Het is gewoon een trend. Als volgend jaar strooien rokjes in zijn, dan hangen er naar alle waarschijnlijkheid strooien rokjes in de winkel. De band met muziek primeert, vandaar dat onze kleren uitgaansgericht zijn. “

Prive Joke, Rijkeklarenstraat 8, 1000 Brussel, tel. (02) 502.73.68.

JEAN-MARC GHYS : WE DRAGEN JIVE, DE WINKEL HEET JOKE

“Al vijf jaar importeren we kleren via een firma die No Picnic heet. We waren ontgoocheld door de kloof die er was tussen de straat en de winkels. Detaillisten stonden niet open voor streetwear. Vandaar dat veel jongeren naar sportwinkels trokken om daar inspiratie op te doen en originele spullen te vinden. Winkeliers wisten amper nog wat jongeren van nu echt willen ; na Chevignon hebben de meesten zich blijkbaar nooit meer in vraag gesteld. Dus hebben we zelf maar een winkel geopend, zonder toegevingen, luide muziek, diskobar met gast-dj’s, brunch op zaterdag en aperitieven met een glaasje schuimwijn ; het moest kunnen. Inmiddels zijn we een soort pilootbureau geworden voor Amerikaanse merken die zich in Europa willen verdelen : Major Force, Fresh Jive en een beetje Engelse clubwear als Daniel Poole. De laatste tijd zijn een aantal winkels terug naar de jongeren toe geëvolueerd en komen de kids ook terug naar de boetieks waar textiel en niet sport overheerst. Onze look is clean, we gaan terug naar de smallere hemden en polo’s, je zal ons geen XL of XXL zien dragen. Wij dragen Jive en onze winkel heet Prive Joke ; dat is een beetje de mentaliteit. Snobisme ? Ja, natuurlijk ! “

Jean-Marc Ghys voert een aantal streetstyle-merken in onder de naam No Picnic : (02) 245.00.82.

BAYSIE WIGHTMAN : KIJKEN NAAR TOKYO

“Ik hou alles in de gaten, ” zegt Baysie Wightman. “Na acht jaar in de business weet ik dat niets zo snel verandert als jongerenmode. Het komt erop aan te ontdekken wie de cool kids zijn. Wat zij het ene seizoen lanceren, wordt het volgende groot. Figuren als Sophia Coppola, Courtney Love of Björk zijn voor ons toonaangevend. Als de Beastie Boys overstappen van grunge naar crisp and clean, dan mag je er zeker van zijn dat de rest van young America volgt. Qua stad richt ik me uiteraard op Londen en New York, maar meer nog op Tokyo. Jonge Japanners durven veel en testen alle trends uit. Je hebt er als het ware een kant en klaar overzichtje van de mogelijke richtingen die een trend uitkan. “

Als trendspotter van Converse is mevrouw Wightman een expert in jongerenbewegingen. “Ik vis eruit wat voor ons belangrijk is en probeer dan om het zo fris mogelijk te houden, ” zegt ze. “Toen de hippe jongeren onze oude modellen begonnen te dragen, hebben we ze onmiddellijk weer uitgebracht, maar heel exclusief. Met overproduktie maak je zo’n verschijnsel onmiddellijk kapot. Daarna hebben we de kleuren veranderd zilver, roze, zwart lakleer om de belangstelling levendig te houden. En tenslotte hebben we volledig nieuwe modellen op de markt gebracht die er retro uitzagen, maar het helemaal niet waren : de one star sandal, een gigantisch sukses. We hebben ook helemaal niet geadverteerd, want dat werkt niet. Het moet via mond-tot-mondreklame gaan. Jongeren willen niet de indruk hebben dat hun aankoop gestuurd wordt. “

Zelfs trendgoeroes vergissen zich. “All the time”, volgens Baysie Wightman. “We zijn te laat. We zitten verkeerd. Zo dachten we dat de rap-rage naar een meer jazzy scène zou evolueren en dat de beatnik-stijl zou terugkomen. Maar dat is dus niet gebeurd. Daar zaten we met onze schoenen. “

Wightman deelt de streetwear op in drie verschillende richtingen. Clean & Classic is één van de voornaamste. “We merken een terugkeer naar classic sportswear uit de jaren veertig en vijftig, naar de oorspronkelijke golf- en tenniskleding. Bermuda’s, smetteloos witte T-shirts, polo’s. In extremis : Gucci-mocassins en Argyle-truitjes. Een soort van wealthy country weekend type look die ironisch genoeg vooral door de armsten in Harlem wordt gedragen. Voor Converse betekent dat nette witte en marineblauwe canvas sneakers. De Jack Purcell. De Chuck Taylor. Sneakers met madrasruit. “

Retro is een volgende belangrijke richting. De zogenaamde Old School. Coca-Cola brengt oude logo’s en flessen weer op de markt. De 1960 Ford Mustang wordt heruitgebracht, maar met een jaren-negentig-motor onder de kap. “Converse is meteen in de archieven gedoken, ” aldus Whightman. “De 1975 One Star basket is het gevolg van de retro-rage. In suède is hij biezonder populair. Het was de topper van het seizoen. Van alle trends is retro de meest commerciële. “

Een derde look doopt Whightman Babydoll of Fun with female stereotypes. Het universum van cheerleaders, Barbiepoppen en schooluniformen, maar alles overgoten met humor. “Dit is de look die Björk en Courtney Love hebben gelanceerd, ” zegt Wightman. “Korte kilts en angora truitjes. Zachte pasteltinten en zilver. Post Trash. De look is erg in in New York, je moet maar naar de kollekties van Anna Sui kijken. Jongeren zullen altijd een eigen identiteit zoeken en dus zal streetwear altijd blijven bestaan, ” aldus Wightman. “Het verschil tussen nu en vroeger is dat trends via MTV ontzettend snel worden overgebracht en gekopieerd. Voor ons wordt de uitdaging alleen maar groter. “

Baysie Wightman is kreatief direkteur en designer van Converse.

Ilse Daneels en Dirk Slegers van “Better of dead” : “Onbegrijpelijk dat zoveel winkeliers zo lang naast dit fenomeen hebben gekeken. “

Streetwear wordt high-fashion : op skating geïnspireerde outfit van Ralph Lauren.

Patrick Gregoire van Mac’s Wacky Shack : “Alles wat ik verkoop, is sportploeggebonden, van outfits tot mutsen, bats en pins. “

Domien Kamphuijs (l.) en Mark Van Duijnhoven in Skyliner Skate Shop : “Amerikaanse sportswear met autentieke labels krijgt de voorkeur. “

Recyclagekoning Xuly-Bët werkt al langer met sportshirts : “Het zit strak op de huid en ziet er sexy uit. “

Bruno Antoine (l.) en Jean-Marc Ghys van “Prive Joke” : “Sportswear is één trend, daarnaast is er ook retro-streetwear, chicanostijl en Britse clubwear. “

Er is een duidelijke terugkeer naar autentieke klassiekers, zoals de All Star van Converse.