Ze schilderde al voor ze kon lezen. Nu hangen haar creaties overal in de wereld. Ze decoreert ook en ontwerpt : stoffen, tapijten, meubels. Isabelle de Borchgrave bruist van leven en dat is ook aan haar Brusselse woning te zien.

Sally Griffiths / Foto’s Andreas Von Einsiedel

Isabelle de Borchgrave Bebelle voor de vrienden begon te schilderen toen ze vier was. Toen duidelijk werd dat haar obsessie de bovenhand haalde op haar schoolse activiteiten ze was 14 mocht ze overstappen naar de kunstacademie. ?Drie jaar lang deed ik niets anders dan tekenen?, herinnert ze zich. ?Het was wel saai, maar het gaf me een goede basisvorming.?

Ondertussen heeft Isabelles carrière een hoge vlucht genomen. Ze ontwerpt tapijten, meubelen, ceramiek, behangpapier en stoffen, die verkocht worden in heel Europa en Amerika. Haar schilderijen worden overal ter wereld tentoongesteld. Geregeld krijgt ze opdrachten voor muurschilderingen, in openbare gebouwen en in privé-woningen, en minstens tweemaal per jaar stelt ze haar kunst tentoon. ?Ik heb al meer dan 2000 schilderijen verkocht,? zegt ze niet zonder trots.

Isabelle leeft aan hoog tempo. Ze staat vroeg op, gaat laat slapen en rent overdag van de ene locatie naar de andere, of is aan het werk in haar atelier. ?Ik reis veel, maar altijd heb ik een tas vol schildersgerief mee. Voor mij is dat net als breien. Ik ben bezig en ondertussen kan ik praten.?

Isabelle en haar echtgenoot Werner woonden lange tijd in appartementen, maar vonden zo’n kleine tien jaar geleden dat ze stilaan aan het comfort van een ruim huis met tuin toe waren. ?Maandenlang had ik gezocht en net toen ik het wilde opgeven, vonden we wat we zochten in het centrum van Brussel.? Meteen toen ze er binnenstapte, wist Bebelle dat dit haar huis ging worden. De ruime kamers waren indrukwekkend, ook al zag alles er zeer somber uit : donkerbruine muren, gebroken ruiten, een uitgeleefde keuken en een al even belabberde badkamer. Maar niets kon haar afschrikken. ?Ik wist dat ik van dit huis iets buitengewoons kon maken.? Vijf verdiepingen en een tuin van 100 meter diep is voor de meeste mensen misschien wel een beetje groot, maar enkele weken nadat ze het huis hadden gekocht, adopteerden Isabelle en Werner twee kindjes uit Libanon en die namen al snel heel veel ruimte in. ?Ik hou van een open huis, waarin plaats is voor het werk en voor het gezin, en waar ook veel mensen binnen en buiten lopen.?

Het kleurrijke en levendige interieur is het resultaat van ingrijpende aanpassingswerken. ?Toch wilden we niets overhaast doen, het huis moest langzaam tot leven kunnen komen.? Eerst werd ervoor gezorgd dat dak en woning waterdicht waren. Dan kwamen de loodgieter en de elektricien en werden alle leidingen vernieuwd. Pas daarna werd aan de inrichting gedacht.

De hal met felrode muren en de mahoniehouten trap ziet er heel gemoedelijk uit. ?Ik wilde een huis dat comfortabel en rustgevend was, maar tegelijk ongewoon en stijlvol.? Dat effect verkreeg Isabelle door de oorspronkelijke mozaïekvloer te restaureren en een felgeel doek te schilderen dat nu boven de wandtafel hangt.

Op het gelijkvloers bevinden zich drie dooreenlopende plaatsen. De tussendeuren blijven open staan om het gevoel van ruimte te benadrukken. Dat effect wordt nog versterkt doordat het glas in de deuren vervangen is door spiegels.

Tussen de eetkamer en de zitkamer ligt de bibliotheek met de hoge plafonds. Om de wat saaie ruimte gezelliger te maken, ging Bebelle op zoek naar twee hoge boekenkasten die ze aan weerszijden van het haardvuur plaatste. ?Ze stonden daar zo goed, dat ik er nog een liet maken voor de tegenoverliggende muur.? De kasten zijn praktisch en decoratief en bieden plaats aan de almaar groeiende verzameling boeken, schilderijen en hebbedingetjes die ze op de rommelmarkt vindt. ?Niets van wat hier staat, heeft echte verzamelwaarde. Dat zou niet passen bij onze leefstijl.? Stijlvolle fauteuils en stoeltjes rond de haard, de levendige tinten van het Bessarabische tapijt en het tafelkleed uit de tijd van Napoleon III, geven kleur aan de kamer. De damasten muurbekleding zorgt voor een subtiel contrast.

De zitkamer biedt plaats aan een eclectische verzameling schilderijen en voorwerpen tegen crèmekleurige muren, bleke meubileringsstoffen en felrode overgordijnen. Isabelle bekleedde sofa en fauteuils met handbeschilderde stoffen en bedekte ze met kleedjes en kussens. Het resultaat is een charmante mix van klassieke proporties en hedendaags design.

Isabelle de Borchgrave wilde haar hele leven lang al een eetkamer in blauw en wit, ter ere van de verzameling Delftse borden die ze van haar moeder kreeg. Maar de blikvanger is een kamerscherm dat beschilderd werd door decorontwerper Thierry Bosquet en dat oorspronkelijk deel uitmaakte van een kast, waarvan de deuren later vervangen werden door spiegels. Andere spiegelkasten reflecteren gekleurde glazen en een grote kroonluchter gemaakt van exotische glazen kralen. ?Als je veel verschillende dingen samenbrengt, krijg je sowieso een heel bijzonder effect?, weet Isabelle. ?Veel leuker dan wanneer je alleen je eigen spiegelbeeld terugkrijgt.? Donkerblauwe overgordijnen sieren de grote ramen, terwijl watervallen van crèmekleurige voile de kamer in zachtheid onderdompelen.

In de zomer worden de deuren opengezet en eet het gezin op het terras met uitzicht op de lange, smalle tuin. Het terras is afgeboord met gesnoeide buxusboompjes, hydrangea’s in potten en klimop, terwijl de tuin overweldigt door een weelde van grote planten en bomen, zonder afgelijnde boorden.

De slaapkamer boven is een symfonie van kant en stof, het waarmerk van Isabelle de Borchgraves stijl. De kamer mondt uit in een kleine veranda van waaruit men de hele tuin overschouwt. ?Wat ik zo mooi vind in deze kamer is het licht.? Langs de muren tussen de twee kamers staan kasten met glazen deurtjes. De wanden in de slaapkamers hangen vol schilderijen, tekeningen en handgeschilderde friezen. De meubels van riet en rotan zorgen voor een lichte en luchtige sfeer.

Bebelles atelier bevindt zich op de eerste verdieping. Daar schildert ze haar eenvoudige, klassieke doeken. ?Ik heb nooit begrepen dat je moet afzien om kunstenaar te zijn. Ik ben gelukkig, vrolijk en wil dat ook in mijn schilderijen tot uiting brengen.?

En dat is ook te merken in de heldere en tijdloze inrichting van haar huis.

De rijkelijk gedecoreerde eetkamer werd in het wit en blauw gestoken ter ere van de collectie Delfste borden.

Voor de hal met rode muren en mahoniehouten trap schilderde Isabelle de Borchgrave een opvallend, felgeel doek. Ik wou een huis dat tegelijk ongewoon en stijlvol was.

Tussen eetkamer en zitkamer ligt de bibliotheek met de muurhoge kasten, vol boeken en souvenirs van de rommelmarkt.

In de keuken eenzelfde impressie van overvloed, met een veelheid aan schalen en potten, flessen en manden, dierenbeelden en vruchten.

Het terras is afgeboord met buxus, potplanten en klimop, terwijl de tuin overweldigt door een weelde van groen.

De slaapkamer is een symfonie van kant en stof, het waarmerk van Isabelles stijl.

In elk hoekje, tot in de werkruimte toe, heerst dezelfde bestudeerde maar fijnzinnige nonchalance.