De vrouw die waarschijnlijk de grootste invloed op me heeft gehad, is mijn grootmoeder van vaderskant. Een van de dingen die me zeer goed zijn bijgebleven, is dat ze nooit klaagde over mijn grootvader. Toch was ze absoluut niet van het stoïcijnse type. Ze had gewoon geen klachten over haar partner. “Hij is een heel goede man”, zei ze soms. Zijn kinderen en kleinkinderen vonden dat ook.

Juist omdat ik hier in Amerika zoveel vrouwen hoor klagen over hun partner, denk ik vaak terug aan de rustige relatie tussen mijn grootouders. Ze waren niet rijk. Hij ging uit werken en knapte thuis karweitjes op. Zij beredderde het huishouden, voedde me op vanaf mijn vierde jaar, werkte in de tuin en kweekte kippen, konijnen en jaarlijks een varkentje voor de slacht. Ik heb hen nooit horen ruziemaken. Er was een natuurlijk evenwicht tussen hen. Ik denk graag dat ik iets van hen heb geleerd. Je hoort hier voortdurend over stellen die kibbelen over de taakverdeling in huis. Mijn motto is dat ieder doet waar hij of zij goed in is.

Pas je bij elkaar, dan zal er op het einde van de dag geen geleuter zijn. Een Belgische vriend kreeg van zijn mooie Amerikaanse bruid de dag na hun huwelijk een lijst in de handen gestopt met alle praktische taken waar hij moest voor instaan. Hij was helaas onhandig, wat haar niet belette om hem te proberen veranderen in een klusjesman. Het huwelijk liep op de klippen, wat een verrassing.

Ik beweer niet dat ik de kunst van het evenwichtig samenleven beheers, maar ik weiger te bekvechten over huishoudelijke taken. Doorgaans zorg ik voor de boodschappen, het eten, de auto, de financiën en de was. Ik poets als ik er zin in heb, wat niet dikwijls is. Tom stofzuigt, wast af, verzorgt de hond en de kat en herstelt mijn fiets. Dat kan voor de feministen en postfeministen onder u een onevenwichtige taakverdeling lijken, maar ik hoef geen poot uit te steken wat herstellingen in huis betreft. Een kapotte lamp, een lekkende kraan, een verstopt toilet: Tom lost het allemaal op.

Twee keer nu zijn we in New York in een oud huis ingetrokken dat volledig opgeknapt moest worden. Aan het tweede zijn we – of beter gezegd is Tom – nog volop bezig. Kijk niet naar mij. Behalve plannen bedenken voor de inrichting, materiaal kopen en heel af en toe eens een verfborstel hanteren, heb ik geen enkele verdienste aan het renovatiewerk. Ik heb niet genoeg geduld om te timmeren, te plamuren, te schaven, enzovoort. Bovendien moet ik er ook zoveel van niezen.

Voorlopig (dat is ondertussen twintig jaar) loopt de taakverdeling in ons huishouden goed. We hebben ze nooit gepland, ze is gewoon wat ze is, en net als mijn grootmoeder heb ik geen klachten. Tom van zijn kant heeft er ook nog nooit over geklaagd dat ik geen hamer, schroevendraaier of boor weet te hanteren. Ik weet het, de taakverdeling in ons klein huishouden is traditioneel. Maar om een favoriete Amerikaanse uitdrukking te parafraseren: waarom iets herstellen wat niet kapot is?

Hoe onhandig ik dus zelf voorlopig ook wens te blijven, toch is het met tevredenheid dat ik in de krant lees dat de helft van de klanten in Amerikaanse doe-het-zelfzaken en ijzerhandels tegenwoordig vrouwen zijn. Dankzij huwelijken op latere leeftijd, lucratieve carrières, meer echtscheidingen en een langere levensverwachting, is het aantal Amerikaansen dat alleen woont met meer dan eenderde gestegen de laatste 15 jaar, tot dertig miljoen. Bijna 57 procent van deze alleenwonende vrouwen heeft een eigen huis. De meeste huizen worden nog steeds gekocht door paren, maar vrouwen die alleen wonen of enig gezinshoofd zijn kochten in 1997 15 procent van de huizen, tegenover slechts 10 procent in 1985. In 1996 en 1997 kochten zelfs meer alleenwonende vrouwen dan alleenwonende mannen een eigen woonst.

De bedrijfswereld begint rekening te houden met dit groeiende leger van nieuwe huiseigenaars. Een huizenbouwer pakte onlangs uit met een reclame van een stralend lachende jonge vrouw die haar hond omhelst: “Mijn verbeelding woonde hier al voor mij”, zegt ze. “’s Avonds bij de open haard, ’s morgens joggen langs verlaten paadjes met vertrouwde voetstappen aan mijn zij…” De boodschap is duidelijk: wacht niet op je droomprins om een huis te kopen. Doe het nu, zelfs al is de woordenschat van je huidige partner beperkt tot “Wafwaf”.

Op posters en verpakkingen voor werktuigen zijn de bikinimeisjes verdwenen, en in hun plaats zien we vrouwen in werkkledij met veiligheidshelmen. Elke week kijkt een half miljoen mensen naar Handy Ma’am, een tv-show voor doe-het-zelfsters gepresenteerd door een gescheiden moeder (de titel van de show is een woordspeling op handyman, klusjesman).

Acme, een grote keten van ijzerhandels, benoemt wijselijk steeds meer vrouwen als winkelmanagers. Home Depot, de grootste doe-het-zelfketen in de VS, begon een tijd geleden cursussen te organiseren voor zijn klanten. De helft van de cursisten blijken vrouwen te zijn. Ik weet dus waarheen als mijn prins op een dag zegt: “Doe het zelf!”

Jacqueline Goossens vanuit New York