Het is muisstil op onze redactie, echt. Mijn eerste dagen bij het blad had ik de indruk dat ik tot een vreemde kloosterorde was toegetreden. Of het vermoeden dat ik eigenlijk het verkeerde gebouw was binnengelopen en bij een nepbedrijf was terechtgekomen. Ondertussen ben ik aan die stilte gewend, maar eigenlijk vind ik dat redacties luidruchtige plaatsen horen te zijn. Als er lawaai is, wordt er gewerkt. Hoe meer, hoe beter, zo ben ik geconditioneerd. Het heeft denk ik te maken met het feit dat ik de job geleerd heb in precomputertijden, op een typemachine waar ik met twee, maximum vier vingers krachtig op tikte, omringd door fel rinkelende vaste telefoons en luid roepende hoofdredacteurs. Als ik dat zeg, kijken de jongere leden van het team me wat meewarig aan : aha, de tijd toen de dieren nog praatten, natuurlijk was er toen meer lawaai.

Ik weet niet of ik het nog zou kunnen, een stuk schrijven zonder het gemak van de computer, zonder de luxe van kopiëren, knippen en plakken op het scherm. Maar ik herinner me dat ik meer gefocust was, beter geconcentreerd en dat het stuk soms sneller af was dan nu. Omdat ik nu weet dat ik probleemloos opnieuw kan beginnen. Op dezelfde manier vraag ik me af wat we zonder gsm zouden doen. Hoe voelde dat om niet iedereen meteen te kunnen bereiken ? En hoe kwamen we in godsnaam een meeting door zonder onze telefoon honderd keer te controleren ? Ik herinner me niet dat we er toen veel problemen mee hadden om on- bereikbaar te zijn. Je zat wel eens te wachten, maar daar stond tegenover dat je ook niet voortdurend werd lastig gevallen.

In Amerika verlangen mensen naar die pre-internettijden zonder gsm (lees het artikel van Wim Denolf, p. 35). Ze betalen grof geld voor een weekend zonder elektronische apparaten, en nemen massaal deel aan de digitaledetoxweek die al enkele jaren wordt georganiseerd. Het hevig geobsedeerd zijn door al je apparatuur heeft er ook al een naam gekregen : iDisorder. Mensen met iDisorder zijn zo verslaafd aan hun technologische snufjes dat ze angstaanvallen krijgen als ze hun gsm niet meteen vinden en hyperventileren als het internet niet werkt. Op die manier werkt technologie contraproductief, verlammend en voor die mensen is het goed te beseffen dat je best een weekje zonder kan. Al is er veel tegenstand. Ryan Van Cleave, ooit zelf verslaafd aan computerspelletjes en nu hulpverlener aan mensen met iDisorder, waarschuwt dat een plotse ontwenning tot grote mentale problemen kan leiden, zeker bij de jongere generatie. Inderdaad. Toen Mark en Susan Petric de Xbox wegnamen van hun zoon Daniel (hij speelde op dat moment tot 18 uur per dag), schoot hij hen elk een kogel door het hoofd. Hij kreeg 23 jaar gevangenisstraf.

De reacties in het detoxkamp waren veel minder radicaal. De meeste deelnemers aan Camp Grounded in Californië (350 dollar per weekend) waren blij om hun telefoons, computers, tablets, horloges en naamkaartjes achter te laten. Er mocht niet gepraat worden over werk of leeftijd en iedereen moest een alias kiezen. Er waren yogalessen, cursussen creatief schrijven, lachtherapiesessies, maar vooral veel conversaties. En stilte. Ik moet eigenlijk gewoon mensen uitnodigen op de redactie en inkom vragen.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

“Mensen met iDisorder zijn zo verslaafd aan hun technologische snufjes dat ze hyperventileren als internet niet werkt”