Sinds enkele maanden heeft Sofie een relatie met Brenda. Het was liefde op het eerste gezicht. Maar hoe puur en eerlijk hun gevoelens ook zijn, toch mag niemand het ontdekken. Want Sofie is al vijftien jaar getrouwd met Bart en ze hebben een dochter van tien. Sofie wil de toekomst van haar gezin niet op het spel zetten. – SOFIE (39)

Ik zag haar voor het eerst op een feestje bij vrienden. Een spontane vrouw die met veel expressie en energie de andere gasten stond te entertainen. Onbewust hield ik haar al tijdens het aperitieven in het oog. Toen we even later toevallig ook naast elkaar aan tafel zaten, vond ik de gedachte dat ik de rest van de avond met haar mocht doorbrengen alleen maar fijn. “Ik ben Brenda”, stelde ze zichzelf voor. Prachtige blauwe ogen keken me aan. We babbelden honderduit, alsof we elkaar al jaren kenden. Uit het gesprek kon ik afleiden dat ze geen relatie had. Ik vertelde over Bart, die iets verderop aan tafel zat, en onze dochter Noa. Brenda bleek net zo oud als ik. Ze werkte in de kunstwereld en schilderde ook zelf. Een creatieve vrouw die opging in haar passie. Ik hing aan haar lippen. Brenda liet me niet onverschillig, zoveel was duidelijk. Toen op het einde van de avond Bart bij ons kwam zitten, zag ik dat hij haar ook een leuke vrouw vond. Op weg naar huis hadden we het over haar. “Ongelofelijk dat die Brenda zo’n goede vriendin van Mieke is maar dat we haar in al die jaren nog nooit hebben ontmoet”, merkte Bart terecht op. Ik knikte maar zei verder niets. Ik was vooral in gedachten verzonken. Ook de rest van de avond bleef Brenda door mijn hoofd spoken. Ik dacht spontaan aan Nathalie, het meisje dat ik op mijn zestiende op een taalkamp in Frankrijk leerde kennen. Bij haar had ik datzelfde gevoel. Ook zij had iets wat me volledig van slag bracht. We sliepen in dezelfde slaapzaal, naast elkaar. Nachtenlang hebben we liggen praten. Tot ze op een nacht stiekem bij me in bed kroop. Er gebeurde toen niets, maar toch was ik helemaal opgewonden. De volgende dag vertelde ze me dat ze lesbisch was. “Sorry voor vannacht”, zei ze. Ik knikte maar vond het helemaal niet erg dat we de nacht samen hadden doorgebracht. Toch nam ik tijdens de laatste kampdagen steeds meer afstand. Dit hoorde niet, dacht ik. Ik voelde toch vooral iets voor jongens ? Ik dacht nog vaak terug aan Nathalie, maar toen ik enkele maanden later Bart leerde kennen bij de Chiro en op hem verliefd werd, verdween Nathalie uit mijn hart. Bart en ik werden een koppel. Enkele jaren later trouwden we en kregen we een dochter. Niets wees er nog op dat ik ook gevoelens voor vrouwen had. Tot Brenda dus.

TIJDELIJKE DIP

Enkele dagen na onze eerste ontmoeting kreeg ik een mailtje van Brenda. Ze had mijn e-mailadres aan Mieke gevraagd. Of we zin hadden om naar haar tuinfeest te komen ? Mijn hart zei meteen ja, maar mijn verstand fluisterde me in dat dit misschien niet zo’n goed idee was. Maar toen Bart te horen kreeg dat Brenda een feestje organiseerde, was hij zo enthousiast dat hij me geen keuze liet. Dus stonden we enkele weken later bij Brenda voor de deur. Ik was nerveus, hapte naar adem voor de deur openging. Daar stond ze dan. Diezelfde ogen, die prachtige lach. “Blij dat jullie er zijn !”, riep ze enthousiast. Bart gaf haar een kus. Ik aarzelde en zag dat Brenda mijn kus ontweek. Toen we even later tussen de andere genodigden zaten, was ik opgelucht. Brenda zocht me die dag niet op. Ze hield zich met alle andere gasten bezig, en ik vond het goed zo. Pas toen we weer thuis waren, kon ik opgelucht ademhalen. Ik was blij dat het feestje achter de rug was. Ik had het gevoel dat Brenda mij ook meer dan zomaar leuk en interessant vond. De volgende nachten deed ik geen oog dicht. Ik lag te woelen en wees elke lichamelijke toenadering van Bart af. Alsof ik hem niet meer om me heen kon verdragen. Brenda zat te veel in mijn hoofd en hart. Was ik verliefd ? Mijn hele lichaam schreeuwde van ja. Toch wilde ik dit niet. Mijn gevoelens waren zo heftig dat ik me rot voelde. Bart vroeg me wat er toch aan de hand was. “Een tijdelijke dip”, zei ik, waarop hij me een lieve kus op het voorhoofd gaf en ik spontaan ineenkromp.

MOOISTE KUS

Niettegenstaande mijn twijfels en schuldgevoel naar Bart en Noa toe, sprak ik enkele weken later opnieuw af met Brenda. Zij had me gevraagd om samen iets te gaan drinken. Daar zaten we dan. Twee vrouwen die ongelofelijk veel voor elkaar voelden maar dat niet durfden uit te spreken. We praatten over koetjes en kalfjes, maar de hele avond hing er elektriciteit in de lucht. Pas bij het afscheid hadden we allebei de moed om toe te geven dat het zo niet verder kon. Waarop de mooiste kus van mijn leven volgde. De wereld stond even stil, daar op de stoep vlak voor de kroeg. Echt waar, het kon me niets schelen dat ook de rest van de wereld ons zag kussen. Zwevend fietste ik naar huis. Bart was nog wakker. Hij zat me op te wachten in bed. “Hoe was het ?”, vroeg hij. Ik deed zo onverschillig mogelijk maar mijn hele lichaam bleef maar trillen. Ik deed alsof ik snel in slaap viel, maar ook die nacht deed ik geen oog dicht. Ik wilde Brenda zo snel mogelijk weerzien. En dat gebeurde ook. Het begin van een lange rij stiekeme afspraakjes. Tijdens de lunchpauze, ’s avonds vlak na het werk. Zodra we konden, zochten we elkaar op. Ook lichamelijk groeiden we steeds meer naar elkaar toe. Nooit gedacht dat een vrouwenlichaam me zo kon opwinden. Ik vond Brenda bloedmooi en kon niet genoeg van haar krijgen. En toch vocht ik met zoveel schuldgevoel. Hoe kon ik mijn gezin dit aandoen ? En wat als ik nooit helemaal voor Brenda koos ? Ook zij verdiende toch beter ?

HOELANG NOG ?

We zijn nu enkele maanden verder. Nog steeds zie ik Brenda zo vaak mogelijk. Ze is de vrouw van mijn leven. Nu pas besef ik wat ik al die jaren gemist heb bij Bart. Passie. Overgave. Toch kan ik de knoop niet doorhakken. Ik blijf ook van hém houden. Hij is per slot van rekening de vader van mijn kind. Met hem heb ik vijftien jaar lang lief en leed gedeeld. Ook dat kan ik niet zomaar van tafel vegen. Enkele dagen geleden vroeg Brenda me hoe ik de toekomst zie. Ik kon haar geen duidelijk antwoord geven. Ik weet dat ik niet meer zonder haar kan. Maar ik weet ook dat ik het Noa niet wil aandoen om het kind van gescheiden ouders te zijn. Ik ben dat zelf, mijn ouders gingen uit elkaar toen ik twaalf was. Hun breuk deed me zoveel verdriet. Alsof de grond van de ene dag op de andere onder mijn voeten verdween. De gedachte dat ook mijn bloedeigen dochter daar doorheen zou moeten, maakt me ziek. Dus heb ik niet veel keuze. Ooit komt er een dag dat ik Brenda moet loslaten. Maar diep in mijn hart hoop ik dat die verschrikkelijke dag nog lang op zich laat wachten. “Ik heb tijd”, zei Brenda vorige week. “Ik ben ervan overtuigd dat wij samen zullen doorgaan.” Dan breekt mijn hart. Het besef dat ik haar uiteindelijk pijn zal doen, zorgt ervoor dat ik dat moment telkens uitstel. En dat ik Brenda blijf zien. Als ik in haar armen lig, geloof ik zo sterk in wat we voor elkaar voelen. Maar zit ik ’s avonds met Bart en Noa aan tafel, dan besef ik dat ik hen ook geen dag wil missen.

Ik heb volgende week een afspraak met een relatietherapeute. Misschien helpt een buitenstaander me om de dingen op een rijtje te zetten. Ik ben moe, helemaal op. Mijn god, wat verwens ik soms die avond bij Mieke. Toen is mijn leven volledig op z’n kop gezet. En ik heb de moed niet om beslissingen te nemen. Zwak en labiel, zo voel ik me. De liefde verscheurt me en maakt me langzaamaan kapot.

OMWILLE VAN DE PRIVACY WORDEN NAMEN SOMS VERANDERD IN DEZE RUBRIEK.

DOOR BARBARA CLAEYS

‘Nooit gedacht dat een vrouwenlichaam me zo kon opwinden. Ik vond Brenda bloedmooi en kon niet genoeg van haar krijgen’