Ik kijk weinig tv, tenzij op een luie zondag. Dan begin ik om 11 uur ’s ochtends al met De Zevende Dag. Ik vind de debatten vooral heel erg om te lachen. Die politici luisteren gewoon niet naar elkaar. Voor de moderator koester ik veel bewondering. Omdat hij de gesprekken alsnog in goede banen weet te leiden en omdat hij ongezouten vragen durft te stellen. Het leuke aan dat programma is dat ook cultuur en muziek er een plaatsje in krijgen en dat mensen voluit hun mening kunnen uiten.

De vooravond is voor nostalgie gereserveerd. Met De Fabeltjeskrant had ik een nauwe band. Ik herinner mij nog goed dat ik er een keer met m’n zus vanachter de zetel naar keek. We maakten wat tumult. Plots draaide Mijnheer de Uil z’n hoofd. “Ssssst!”, riep hij. Wij hadden zoiets van: die kan ons zien. Ik was een beetje bang van die uil en voelde tegelijk een enorme fascinatie. Het was alsof hij altijd speciaal voor ons zijn verhalen vertelde.

Verwondering is ook het woord dat ik met Tita Tovenaar associeer. Ik geloofde toen ik klein was namelijk écht in luchtkastelen en geheime spreuken. Van nog een andere kinderserie, Pingu de Pinguïn, is me een aflevering van twee jaar geleden bijgebleven. Pingu bolde het in die episode af, liep verloren en werd eenzaam in de sneeuw teruggevonden. Dat vond ik heel herkenbaar. Rond m’n twaalfde had ik als ik boos was op m’n ouders immers ook de reflex om mijn knapzak en mijn fiets te pakken en weg te rijden. Om een uur later gekalmeerd weer te keren.

Tussendoor kan er altijd een portie The National Geographic in, om de simpele reden dat ik van de natuur en van dieren hou. Wat ik zeker wil terugzien, is de finalewedstrijd op het tennistornooi van Wimbledom tussen McEnroe en Borg. Ik moet toen 14 geweest zijn. We waren net met vakantie in Spanje en gingen naar een hotel om de match op tv te kunnen volgen. Het was beestig spannend.

Daarna wil ik, bij een knetterend haardvuur, een sprookje tot mij nemen. The Never Ending Story bijvoorbeeld. Supergezellig op koude winterdagen. Arizona Dream vind ik ook een prachtige prent, omdat alle filmregels erin worden doorbroken.

Ik kan, als ik in een landerige bui ben, ook van een zogenaamd verkeerde B-film genieten. Met Rutger Hauer in de hoofdrol en liefst zo veel mogelijk trucage.

Absurde humor mag ook niet op mijn zondagmenu ontbreken. Zo’n Monty Python-gag als die in The Holy Grail, waarin een konijn ridders de strot afbijt: schitterend, toch? Dat kunnen wij in Vlaanderen niet evenaren, hoewel Bart De Pauw en Rob Vanoudenhoven redelijk dicht in de buurt komen. ( PVD)

Tom Van Landuyt speelt momenteel de hoofdrol in de NTG-musical “Peter Pan” en plant later dit jaar de opnamen van een eerste Nederlandstalige cd.

Lene Kemps