Behalve een nieuwe theaterrol in Londen vierde Nicole Kidman vorige maand ook haar tienjarige samenwerking met het Zwitserse horlogehuis Omega. Knack Weekend sprak met de actrice in Milaan.
Abonnee op Oscar- en Golden-Globenominaties en beeldjes, filmproducer, goodwillambassadeur van Unicef en UN Women, het ontwikkelingsfonds voor vrouwen van de Verenigde Naties : 26 jaar na haar debuut als scream queen in Dead Calm is Nicole Kidman (48) Australiës rode rots in de groene heuvels van Hollywood. Een recente campagne voor Etihad Airways, volgens een Amerikaanse vakbond van cabinepersoneel niet erg compatibel met ijveren voor vrouwenrechten, en vehikels als Grace of Monaco (2014) vormen de zeldzame schoonheidsfoutjes op haar parcours.
De actrice – het voorbije decennium zowel het gezicht van Chanel n°5 als van de vrouwencollecties van Omega – verbleef onlangs enkele dagen in Milaan, waar het Zwitserse horlogehuis een reizende tentoonstelling met vintage dameshorloges en een onlineplatform voor zijn vrouwelijke fans voorstelde. Een unieke gelegenheid om de mediaschuwe Kidman te vragen naar haar voorkeur voor iconische vrouwenrollen, de niet-aflatende aandacht voor haar looks en haar terugkeer naar het theater. Tot eind november staat de actrice immers op de planken van het Londense Noël Coward Theatre als Rosalind Franklin, de Britse chemica die in de jaren vijftig mee de structuur van DNA ontrafelde.
“Ik wilde absoluut dit verhaal mee vertellen”, zegt Kidman, in levenden lijve een mengeling van onverstoorbare professionaliteit en een vlotte, zij het nooit erg loslippige babbel. “Dat Franklin naast de Nobelprijs greep, is niet het belangrijkste, wel dat we haar nu eindelijk erkennen als een van de vier wetenschappers die bijdroegen tot de ontcijfering van DNA. Ik hield meteen van haar personage : fel en een lastpak, maar ook enorm toegewijd en altruïstisch. Haar persoonlijke roem kon Franklin gestolen worden, haar enige drijfveer was haar passie voor wetenschap.”
‘Photograph 51’ is uw eerste toneelstuk in zeventien jaar. Hoe is het om weer op de planken te staan ?
Nicole Kidman : Als je jong bent, durf je alles – nu was het ronduit beangstigend (lacht). Bovendien gaat het voor Anna Ziegler (de Amerikaanse die het stuk schreef) om haar eerste stuk dat ook in de West End te zien is – er staat voor ons allemaal dus veel op het spel. Tegelijk is Photograph 51 precies wat ik zocht : een nieuwe kans om mijn comfort zone te verlaten en mijn grenzen te verleggen. In het theater gebruik je immers vaardigheden en spieren die ik al haast vergeten was. Om maar te zwijgen van de opgave om honderd pagina’s dialoog te memoriseren – iets waar een zeventienjarig nichtje me deze zomervakantie bij hielp. Zulke uitdagingen zoek ik wel vaker : ik breng mezelf op een punt dat ik niet meer terug kan, en meestal blijkt dat erg lonend te zijn.
In 2002 vertolkte u Virginia Woolf in ‘The Hours’ en dit jaar speelt u ontdekkingsreizigster Gertrude Bell in ‘Queen of the Desert’. Wat trekt u aan in zulke legendarische vrouwen ?
Ik denk dat ik me in de eerste plaats aangetrokken voel tot ingewikkelde personages en verhalen die op menselijk en emotioneel vlak echt iets te bieden hebben. Toen ik het stuk voor de eerste keer las, moest ik huilen – een goed begin. Verder rationaliseer ik het allemaal niet te veel. Ik volg vooral mijn hart en mijn instinct. Soms ga je dan de mist in, maar de hoogtepunten zijn eens zo buitengewoon.
Dankzij uw filmwerk en andere opdrachten bent u steeds op reis, en als countryartiest is ook uw echtgenoot Keith Urban vaak onderweg. Ondertussen hebben jullie twee dochters van 7 en 4.
Een rondreizend circus (lacht). Voorlopig zijn onze meisjes nog echte avonturiers die zich goed voelen bij dat nomadische leven, en ik heb het geluk dat Keith desnoods de wereld rondvliegt als we daardoor even samen kunnen zijn. Voor de première van Photograph 51 stak hij de Atlantische Oceaan over, en de volgende ochtend vloog hij alweer naar de Verenigde Staten voor een concert. Love in action zeg maar. Hoe dan ook bespreek ik elk project eerst met hem en de meisjes en hakken we de knoop samen door. Als een project echt belangrijk is voor mij, zal ik de zaken zo rooskleurig mogelijk voorstellen, maar de dag dat mijn gezin zijn veto stelt, hou ik daar rekening mee. Dan wonen we weer permanent in Nashville.
Naar wie kijkt u zelf op ?
De vrouwen in mijn familie, van mijn moeder tot mijn grootmoeders en tantes : sterke vrouwen met een groot overlevings- instinct. Maar toch vooral mijn moeder, een uitgesproken feministe die mijn jongere zus en mij altijd vertelde dat we niet moesten onderdoen voor jongens, dat voor ons niets te hoog gegrepen was. Achteraf bekeken was het ook een uitstekend idee om ons naar meisjesscholen te sturen, zodat niets ons van ons leerproces kon afleiden.
Toch bekende u al vaker dat u zich in Hollywood een buitenstaander voelt.
Niet alleen daar hoor, als jong meisje had ik dat ook al. Thuis hadden we niet veel geld, maar mijn ouders vonden het wel belangrijk dat ik kennis en een gevoel van eigenwaarde opdeed. Terwijl mijn vrienden naar het strand gingen, zat ik op mijn twaalfde dus met mijn bleke neus in een boek van Guy de Maupassant of Dostojevski. Achteraf volgde dan telkens een gesprek daarover met mijn moeder. En terwijl andere jongeren op vrijdagavond uitgingen, nam ik op zaterdagochtend al vroeg de bus om tijdig op de toneelles te raken. Begrijp me niet verkeerd : ik ben mijn ouders ontzettend dankbaar, zij hebben de acteermicrobe in me aangewakkerd. Maar inderdaad, ik ben altijd een buitenbeetje gebleven.
Wordt u als vrouw anders afgerekend op uw leeftijd en looks ?
Er verandert momenteel al heel veel in de manier waarop we daarmee omgaan, en gelukkig maar. We zouden nog meer bereiken indien we elkaar wat meer mededogen en warmte zouden tonen en elkaar minder streng zouden beoordelen. Niet alleen als het gaat over vrouwen en hun leeftijd, maar ook over de weg die jonge meisjes voor zichzelf willen uitstippelen. Uiteindelijk gaat het erom dat vrouwen hun eigen keuzes maken, en zich niet laten sturen door wat anderen denken of verwachten. Zelf was ik heel onzeker toen ik als veertienjarige mijn eerste stappen in de filmwereld zette, maar ik had altijd het geluk dat er in mijn onmiddellijke omgeving oudere vrouwen en mannen waren die me aanmoedigden om door te zetten, om nooit bij de pakken te blijven zitten. Mensen als mijn vader en moeder ook. Voor mij bereik je empowerment op die manier : voed kinderen zodanig op dat ze op zichzelf en hun eigen kracht durven te vertrouwen. Dat is ook wat ik thuis probeer. Hoe leer ik mijn dochters om de moed niet op te geven, om erop te vertrouwen dat ieder dipje voorbijgaat : zulke vragen houden me enorm bezig.
Denkt u zelf veel na over de tijd ?
Het is een cliché, maar hoe ouder ik ben, hoe meer ik me ervan bewust ben dat alles snel gaat. Zeker sinds we kinderen hebben. Sunday Rose, mijn oudste dochter, toonde me onlangs videobeelden van toen ze drie was – daar kan ik dan triest om zijn. Ik wil dus nog heel veel doen, ontdekken en leren, maar mijn gezin gaat voor alles. Verder ben ik een geweldige fan van de slowbeweging. Als je geen trage momenten inbouwt, dan raas je maar door, zonder echt bij de dingen stil te staan. We koken en zijn ondertussen ook nog aan het bellen en het mailen – een levenswijze die me geen enkele voldoening schenkt. Vertragen en echt van het leven genieten, zonder je agenda te overladen : dat is de kunst.
www.omegawatches.com/timeforher
Door Wim Denolf
“Ik volg vooral mijn hart en mijn instinct. Soms ga je dan de mist in, maar de hoogtepunten zijn eens zo buitengewoon”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
