‘Ik hou niet van oordelen, al was het maar omdat ik gemerkt heb dat ik later vaak zelf in de situatie verzeil die ik eerder veroordeelde’, schrijft columnist Jean-Paul Mulders.
Het is vrijdagavond, de zuivere zielen slapen en ik loer eenzelvig naar de televisie. Er is een programma op dat Naked Attraction heet. Van dienst is een bink met de naam Darryl. Hij is van het type dat zijn pet met de klep in de nek draagt en van het bezoek aan de fitnesszaal een levensvervulling gemaakt heeft.
Darryl staat voor een moeilijke beslissing. Hij moet kiezen tussen een handvol naakte jonge vrouwen. Ze zijn opgesteld in hokjes die lijken op douchecellen in verschillende pastelkleuren. Het gezicht van de meisjes is niet te zien; dat zou de aandacht afleiden. Je moet het doen met borsten, billen, enkels, kuiten en knieholten, waarover tattoos slordig verspreid zijn.
‘Ik zie ook een stukje schaamlip!’, zegt Darryl, terwijl er ingezoomd wordt op de geslachtsdelen van de meisjes. ‘Leuk. Je hebt allerlei soorten. Soms zie je veel van de buitenste schaamlip, soms is ze verstopt. En dan heb je nog de cheeseburger, als er zo’n klein stukje kaas uitsteekt. Dan hangt het hoekje zo net over de rand van het broodje.’
Wie de oorsprong van de wereld vergelijkt met een kaasburger, stelt mijn goede smaak op de proef.
Het is het soort conversatie waarbij ik mijzelf in de arm moet knijpen, om mij ervan te vergewissen dat ik niet droom maar dat dit echt plaatsvindt. Je denkt dat je onderhand wel de bodem van het vat zag. Toch is er altijd nog drab, droesem en grondsop waarvan je geen vermoeden had.
Ik heb geen probleem met ontbloting, zelfs een röntgenfoto kan mij boeien. Maar wie de oorsprong van de wereld vergelijkt met een kaasburger, stelt mijn goede smaak op de proef – al doet Darryl zijn best zich als een estheet voor te doen. De connaisseur orakelt over de perfecte verhouding tussen rug en kont, tussen tepelhof en tepel. Hij stuurt een vrouw wandelen omdat ze te veel ruimte heeft tussen twee van haar tenen.
Ik kan het niet helpen daarbij een drang te voelen naar het onvolmaakte en het zuivere. Ik denk aan de onschuld van smeltende gletsjers. Ik denk aan suffragettes met gesteven bloezen, die tot het bovenste knoopje dicht zijn.
Ik denk aan Greta Thunberg, het zestienjarige Zweedse meisje dat dreigt te worden ingekapseld door de commercie: ‘Worden de lange vlechten van de jonge klimaatactiviste straks een beautytrend? Prada hoopt alvast van wel. Het Italiaanse modehuis stuurde donderdag heel wat modellen de catwalk op met hetzelfde kapsel.’
Ik denk aan de woorden van Jef Vermassen: ‘We leven in een psychopatiserende samenleving. Afwijkend gedrag wordt voorgesteld als normaal. Het normaal gedrag van vroeger is nu afwijkend.’
Comprendre, ne pas juger is altijd mijn motto geweest. Ik hou niet van oordelen, al was het maar omdat ik gemerkt heb dat ik later vaak zelf in de situatie verzeil die ik eerder veroordeelde. Wel voel ik droefheid bij Naked Attraction – het soort dat je overvalt in de supermarkt, bij de rayon met al die soorten tandpasta.
Gelukkig wordt dat gecounterd door filosofische bespiegelingen.
‘Hou je van vagina’s?’ vraagt de presentatrice.
‘Ja’, geeft Darryl toe.
‘Vanwege?’
‘Waar ze voor staan. Daar kom ik vandaan en daar wil ik zijn. Terug naar de bron.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
