Tamino-Amir Moharam Fouad (21) is geboren in Antwerpen en studeerde aan het Conservatorium van Amsterdam. In 2016 was hij een van de laureaten van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Na hits Habibi en Cigar volgt dit najaar zijn debuutalbum.
Ik ben een mengelmoes van invloeden. Via mijn moeder, die viool en piano speelt en me al vroeg Chopin, Mozart en Bach leerde kennen, maar ook dankzij mijn half-Egyptische roots. Zo speelde mijn vader soms Arabische liedjes op een oed en draaiden we thuis vaak liedjes van mijn grootvader Moharam Fouad, een soort crooner die van de jaren vijftig tot tachtig razend populair was in de Arabische wereld. Daar ontdekte ik ook zangeressen als Oum Kalthoum en Fairuz.
Verder luisterde ik naar Serge Gainsbourg en Tom Waits, maar mijn echte idool was John Lennon. Vooral zijn hippieperiode en het album Imagine maakten zwaar indruk. Als kind schoof ik al twee stoelen bij elkaar om zijn pianospel te imiteren, en op mijn tiende ben ik zelf pianolessen gaan volgen.
Ik weet dat vrienden me later zullen vertellen over lieven en geboortes die ik compleet gemist heb. Maar het is een leven waar ik zelf voor kies
Muziek benoemen is voor mij geen must. Ik heb altijd dingen bij elkaar gegoten zonder dat ik binnen een specifieke subcultuur paste, maar dat deed ik gewoon vanzelf. Op dezelfde spontane manier heb ik ook altijd mijn kopstem gebruikt, zonder daarover na te denken. Laat anderen dus maar analyseren, ik moet gewoon veel muziek maken.
Ik ben geen artiest die het allemaal van zich afschrijft. Zoals veel creatievelingen doe ik wat ik doe gewoon omdat ik móét, omdat elke andere optie me pas ongelukkig zou maken. Ik vlucht niet voor emoties en breek graag een lans voor melancholie en tristesse, maar een gekwelde ziel? Ik denk dat ik vooral van diepte en gelaagdheid houd, of het nu in muziek, kunst of een gesprek is. Verder ben ik een gelukkige mens, er is veel om dankbaar voor te zijn.
Inspiratie komt niet uit de lucht vallen. Als ik thuis of elders geconcentreerd aan materiaal kan werken, beland ik in een creatieve flow waarin allerlei zaken me kunnen prikkelen. Als ik nadien door de stad loop of even iets anders doe, dan komen mijn notitieboekje en gsm soms van pas. Maar zonder inzet en de juiste state of mind gebeurt er niks. (lacht) Bewust tijd uittrekken om aan mijn materiaal te werken en me daar dan helemaal op toeleggen: dat werkt voor mij het beste.
Achter elke song zitten er talloze andere. Nummers die nooit af raakten, nooit opgenomen werden of gewoon niet bij de rest van de plaat pasten. De vijf tracks op mijn eerste EP waren echt niet de enige die ik had. (lacht) Al heb ik ondertussen te veel nieuw materiaal om nog aan de slag te gaan met die andere. Zonde van de tijd en de moeite? Zeker niet. Oefening baart kunst – je moet ook die songs allemaal schrijven om tot de rest te komen.
Uiteraard is het succes overweldigend. Daar niet een klein beetje bang voor zijn, is dat wel gezond? Op muzikaal vlak en ook mentaal zit het allemaal goed, maar verder is het zoals met alles: zolang je het niet doet, weet je niet of je er klaar voor bent. Als het tegenvalt, probeer je ervan te leren en moet je gewoon verder. Maar het is altijd erop of eronder in het leven, en je kunt niet resetten.
Een gekwelde ziel? Ik denk dat ik vooral van diepte en gelaagdheid houd. Verder ben ik een gelukkige mens, er is veel om dankbaar voor te zijn.
Ik wilde vooral een plaat maken waar ik zelf achter kon staan. Met een klassieke basis en herkenningspunten, maar vooral met een onmiskenbare eigenheid. De uitdaging is om daartussen een evenwicht te vinden zonder compromissen te sluiten, en dat lukt me stilaan. Maar uiteindelijk heeft het publiek het laatste woord, en die eigenheid maakt dat sommigen mijn muziek afgrijselijk vinden. Prima hoor – als je het niet voelt, dan voel je het niet.
Op dit moment staat alles in het teken van de muziek. De albumrelease, het internationale festivalcircuit, de soundtrack van Over Water, de nieuwe serie van Tom Lenaerts – voor andere zaken blijft er weinig tijd over. Wat ik te geven heb, leg ik grotendeels in mijn muziek en de optredens. (denkt na) Ik weet dat vrienden me later zullen vertellen over lieven en geboortes die ik compleet gemist heb, dat ik in een bubbel zit terwijl de wereld gewoon doordraait. Maar het is wel een leven waar ik zelf voor kies, en ondertussen maak ik mijn droom waar. Ik wil straks niet zeggen dat ik niet alles gegeven heb.
Amir, het debuutalbum van Tamino, verschijnt op 19 oktober.
Hij staat op 29 en 30 november en 1 december in de Brusselse Ancienne Belgique. taminomusic.com
