‘Nog geen seconde spijt gehad’: drie getuigen over hun gewaagde carrièreswitch
2020 was een moeilijk jaar, maar het had ook z’n mooie kanten. Zo bracht het heel wat mensen tot inzichten over zichzelf en de richting die hun leven uitging. Deze vier besloten vorig jaar hun professionele leven over een totaal andere boeg te gooien.
Lara (26): ‘Beseffen dat ik een verkeerde keuze had gemaakt, voelde aanvankelijk alsof ik gefaald had’
Lara Vandecappelle (26) stelde tijdens de lockdown vast dat ze geen voldoening haalde uit haar marketingjob. Ze vond een nieuwe job in de sociale sector en studeert maatschappelijk werk.
‘Na het middelbaar onderwijs wist ik niet goed wat ik wilde studeren. Het werd handelswetenschappen, een brede richting waarmee ik veel kanten op kon. Ik vond werk op de marketingafdeling van een mediabedrijf. Achteraf bekeken begon het vrij snel te wringen. Ik miste iets, al kon ik er lange tijd niet precies de vinger op leggen wat dat dan was. Ik ging graag werken en maakte deel uit van een warm team, met fijne collega’s. Pas door tijdens de lockdown fulltime van huis uit te werken, kwam ik tot de ontdekking dat ik geen voldoening haalde uit wat ik deed. Ik miste het sociale aspect, het gevoel dat ik voor mensen een verschil kon maken. Beseffen dat ik een verkeerde keuze had gemaakt, voelde aanvankelijk alsof ik gefaald had. Een jobcoach vertelde me toen dat het gevoel van niet het juiste pad te volgen bij de meeste mensen pas rond hun veertigste de kop opstak. ‘Wees blij’, zei ze. ‘Jij bent nog jong, je kunt nog snel schakelen.’ Ook van mijn ouders kreeg ik alle steun, wat maakte dat ik durfde te springen.
Ik schreef me in voor de opleiding maatschappelijk werk via afstandsonderwijs en vond verrassend genoeg snel een baan in de sociale sector, terwijl ik dacht dat ik daar eerst mijn opleiding voor zou moeten afronden. Ik werk nu voor Toontjeshuis, een bedrijf dat zich bezighoudt met het creëren van woongelegenheid voor mensen met een beperking. Ik doe er alle communicatie, de pr, de fondsenwerving. Voorlopig ligt mijn job dus nog in het verlengde van mijn studie en werkervaring.
Voor ik begon te werken, werkte ik af en toe als vrijwilliger in een instelling voor mensen met een beperking. Ik droomde er dan van ooit een voorziening op te richten waar mensen met een beperking, maar bijvoorbeeld ook ouderen, konden samenleven. Een plek die voelt als een thuis en niet als een instelling. Veel zorginstellingen zijn vandaag gericht op efficiëntie. Mensen worden er ingedeeld volgens handicap of volgens leeftijd, niet volgens wat ze voor elkaar kunnen betekenen of van elkaar kunnen leren. Dat kan toch ook anders?
Ik moet nog twee jaar studeren. Wat de toekomst daarna brengt, zien we wel. Voorlopig zit ik goed: ik leer volop bij in mijn job én in mijn studie. Elke dag heb ik het gevoel dat ik aan mijn droom aan het werken ben.
Tim (43): ‘Wat loon betreft ga ik flink achteruit, maar dat weegt niet op tegen alles wat ik in de plaats kreeg’
Tim De Backer (43) werkte tien jaar als zelfstandige fotograaf, maar koos sinds dit jaar voluit voor het onderwijs als directeur en leerkracht.
‘In het vijfde middelbaar wist ik al dat ik leerkracht wilde worden, maar in mijn derde jaar regentaat liep het fout tijdens een stage. Ik moest een zware theoretische les geven én werken met een overheadprojector, iets wat me niet lag. De les was twee minuten bezig en ik voelde dat ik de klas kwijt was. Ik heb vijftig minuten staan sterven. Na die les zei ik tegen mijn mentor: ‘Deze les heeft gemaakt dat ik nooit les zal geven.’
Na jarenlang voor Het Laatste Nieuws gewerkt te hebben, eerst als eindredacteur regio, later als fotoredacteur, ben ik zelfstandig fotograaf geworden. Ik heb dat altijd graag gedaan, veel gezien, veel interessante mensen ontmoet, op plaatsen geweest waar anderen niet komen. Het was een waanzinnige tijd, maar ook de meest stresserende tijd van mijn leven. Als zelfstandige ben je maar zo goed als je laatste foto, je bent afhankelijk van de goodwill van je opdrachtgevers. De stress van het altijd onderweg zijn en de vele files hielpen niet.
In 2017 heb ik samen met een aantal andere ouders een middelbare Steinerschool in Aalst opgericht, zodat onze kinderen ook na de lagere school volgens de Steinerpedagogie les konden krijgen. In die eerste fase trad ik op vrijwillige basis als directeur op. Ik was de enige van de ouders met een pedagogische opleiding én met een flexibele job. Dat eerste jaar viel de werklast best mee: we zijn gestart met enkel een eerste middelbaar. Dat tweede jaar kwam er een tweede middelbaar bij en bleef ik directeur, maar ik voelde: dit blijft niet houdbaar. Begin 2020 begon ik te twijfelen over mijn toekomst als fotograaf. Toen kwam corona en vielen alle opdrachten weg. Dat heeft me overtuigd om te springen. Ik ben nu deeltijds directeur en geef daarnaast tien uur les.
Het grootste offer dat ik heb moeten brengen is financieel. Wat loon betreft ga ik flink achteruit, maar dat weegt niet op tegen alles wat ik in de plaats kreeg. Ik haal ongelooflijk veel voldoening uit het contact met de leerlingen, de leerkrachten, de ouders. Het trauma van die stagedag is vergeten. Ik denk zelfs dat ik, als ik twintig jaar geleden tijdens mijn stage in een Steinerschool was terechtgekomen, waarschijnlijk wél zoals gepland leraar was geworden. Ergens is dat zuur, want ik heb twintig jaar anciënniteit weggegooid en word betaald als een starter. Maar aan de andere kant hebben mijn jaren als zelfstandige mij een soort van enthousiasme en flexibiliteit gegeven die mij heel erg van pas komt in het onderwijs.
Het fijnste is dat ik hier op school naar waarde word geschat, iets wat ik toch miste als zelfstandige. Ik moet me niet meer elke dag afvragen of ze me nog wel zullen bellen voor een opdracht, en dat is een enorme bevrijding.’
Sarah-Marie (37): ‘Ik had voor televisie alles gedaan wat ik wilde doen. Het was tijd voor iets nieuws’
Na een carrière van 15 jaar als producers voor televisie was het voor Sarah-Marie Slaets (37) en Maarten Brusseleers (38) tijd voor iets anders. Op 10 september openden ze hun buurtsupermarkt in Onze-Lieve-Vrouw-Waver.
Sarah-Marie: ‘Maarten en ik leerden elkaar kennen tijdens de opnames van het programma De Huisdokter: ik was nog productieassistent, hij stagiair. In de loop der jaren kwamen we elkaar geregeld tegen tijdens andere programma’s. Je weet het meteen wanneer je goed met iemand samenwerkt en tussen ons klikte dat. We werden goede collega’s en vrienden, en twee jaar geleden een koppel.
Samenwerken deden we de laatste jaren niet meer. We waren ondertussen allebei producer geworden met ons eigen programma. We zagen elkaar minder, want zo’n programma slorpt je op, en misten het samenwerken. Bovendien kwamen de periodes waarin we het rustiger hadden vaak niet overeen. Af en toe fantaseerde ik erover om iets totaal anders te doen, een plan B. Ook Maarten kreeg steeds meer zin om weer echt samen te werken, maar dan niet in tv. Wat dat plan B concreet moest worden, was voor ons allebei snel duidelijk: een eigen buurtwinkel.
Begin 2020 zijn we voor het eerst naar een pand gaan kijken. Tijdens het bezoek aan het tweede pand – op 12 maart – kreeg ik een telefoontje van VTM: alle opnames werden stilgelegd omwille van de lockdown die de dag erop zou ingaan. Meteen erna kreeg Maarten hetzelfde telefoontje. Dat nam de laatste twijfels weg. De eerste lockdown heeft ons tijd gegeven om alles te overdenken, plannen te maken, een bod te doen, verbouwingen te regelen. Het is ook de reden waarom we zo snel hebben kunnen openen. Dat en het feit dat we als ex-producers van aanpakken weten. (lacht)
Sinds we in september openden, hebben we nog geen seconde spijt gehad. Mensen vragen dat weleens: ga je televisie niet missen? Een buurtwinkel lijkt zo klein en weinig glamoureus in vergelijking met een job voor televisie. Maar onze job was ook enorm stresserend. Het is alsof er een pak van mijn schouders gevallen is nu ik enkel nog maar de winkel heb om me om te bekommeren. Voor televisie werken is de mooiste job ter wereld… als je twintig bent. Ik heb het gevoel dat ik alles heb gedaan wat ik wilde doen. Het was tijd voor iets nieuws.
We werken weer elke dag samen, zoals we wilden. De winkel is als ons kindje. We bepalen zelf wat we ermee doen, zonder eindredacteur of zender die de richting bepaalt. Dat is heel bevrijdend. En ja, af en toe zijn er rotklussen, zoals de winkel kuisen, maar als je kinderen hebt, neem je de mindere dagen er toch ook bij?’
Lara (26): ‘Beseffen dat ik een verkeerde keuze had gemaakt, voelde aanvankelijk alsof ik gefaald had’
Lara Vandecappelle (26) stelde tijdens de lockdown vast dat ze geen voldoening haalde uit haar marketingjob. Ze vond een nieuwe job in de sociale sector en studeert maatschappelijk werk.
‘Na het middelbaar onderwijs wist ik niet goed wat ik wilde studeren. Het werd handelswetenschappen, een brede richting waarmee ik veel kanten op kon. Ik vond werk op de marketingafdeling van een mediabedrijf. Achteraf bekeken begon het vrij snel te wringen. Ik miste iets, al kon ik er lange tijd niet precies de vinger op leggen wat dat dan was. Ik ging graag werken en maakte deel uit van een warm team, met fijne collega’s. Pas door tijdens de lockdown fulltime van huis uit te werken, kwam ik tot de ontdekking dat ik geen voldoening haalde uit wat ik deed. Ik miste het sociale aspect, het gevoel dat ik voor mensen een verschil kon maken. Beseffen dat ik een verkeerde keuze had gemaakt, voelde aanvankelijk alsof ik gefaald had. Een jobcoach vertelde me toen dat het gevoel van niet het juiste pad te volgen bij de meeste mensen pas rond hun veertigste de kop opstak. ‘Wees blij’, zei ze. ‘Jij bent nog jong, je kunt nog snel schakelen.’ Ook van mijn ouders kreeg ik alle steun, wat maakte dat ik durfde te springen.
Ik schreef me in voor de opleiding maatschappelijk werk via afstandsonderwijs en vond verrassend genoeg snel een baan in de sociale sector, terwijl ik dacht dat ik daar eerst mijn opleiding voor zou moeten afronden. Ik werk nu voor Toontjeshuis, een bedrijf dat zich bezighoudt met het creëren van woongelegenheid voor mensen met een beperking. Ik doe er alle communicatie, de pr, de fondsenwerving. Voorlopig ligt mijn job dus nog in het verlengde van mijn studie en werkervaring.
Voor ik begon te werken, werkte ik af en toe als vrijwilliger in een instelling voor mensen met een beperking. Ik droomde er dan van ooit een voorziening op te richten waar mensen met een beperking, maar bijvoorbeeld ook ouderen, konden samenleven. Een plek die voelt als een thuis en niet als een instelling. Veel zorginstellingen zijn vandaag gericht op efficiëntie. Mensen worden er ingedeeld volgens handicap of volgens leeftijd, niet volgens wat ze voor elkaar kunnen betekenen of van elkaar kunnen leren. Dat kan toch ook anders?
Ik moet nog twee jaar studeren. Wat de toekomst daarna brengt, zien we wel. Voorlopig zit ik goed: ik leer volop bij in mijn job én in mijn studie. Elke dag heb ik het gevoel dat ik aan mijn droom aan het werken ben.
Tim (43): ‘Wat loon betreft ga ik flink achteruit, maar dat weegt niet op tegen alles wat ik in de plaats kreeg’
Tim De Backer (43) werkte tien jaar als zelfstandige fotograaf, maar koos sinds dit jaar voluit voor het onderwijs als directeur en leerkracht.
‘In het vijfde middelbaar wist ik al dat ik leerkracht wilde worden, maar in mijn derde jaar regentaat liep het fout tijdens een stage. Ik moest een zware theoretische les geven én werken met een overheadprojector, iets wat me niet lag. De les was twee minuten bezig en ik voelde dat ik de klas kwijt was. Ik heb vijftig minuten staan sterven. Na die les zei ik tegen mijn mentor: ‘Deze les heeft gemaakt dat ik nooit les zal geven.’
Na jarenlang voor Het Laatste Nieuws gewerkt te hebben, eerst als eindredacteur regio, later als fotoredacteur, ben ik zelfstandig fotograaf geworden. Ik heb dat altijd graag gedaan, veel gezien, veel interessante mensen ontmoet, op plaatsen geweest waar anderen niet komen. Het was een waanzinnige tijd, maar ook de meest stresserende tijd van mijn leven. Als zelfstandige ben je maar zo goed als je laatste foto, je bent afhankelijk van de goodwill van je opdrachtgevers. De stress van het altijd onderweg zijn en de vele files hielpen niet.
In 2017 heb ik samen met een aantal andere ouders een middelbare Steinerschool in Aalst opgericht, zodat onze kinderen ook na de lagere school volgens de Steinerpedagogie les konden krijgen. In die eerste fase trad ik op vrijwillige basis als directeur op. Ik was de enige van de ouders met een pedagogische opleiding én met een flexibele job. Dat eerste jaar viel de werklast best mee: we zijn gestart met enkel een eerste middelbaar. Dat tweede jaar kwam er een tweede middelbaar bij en bleef ik directeur, maar ik voelde: dit blijft niet houdbaar. Begin 2020 begon ik te twijfelen over mijn toekomst als fotograaf. Toen kwam corona en vielen alle opdrachten weg. Dat heeft me overtuigd om te springen. Ik ben nu deeltijds directeur en geef daarnaast tien uur les.
Het grootste offer dat ik heb moeten brengen is financieel. Wat loon betreft ga ik flink achteruit, maar dat weegt niet op tegen alles wat ik in de plaats kreeg. Ik haal ongelooflijk veel voldoening uit het contact met de leerlingen, de leerkrachten, de ouders. Het trauma van die stagedag is vergeten. Ik denk zelfs dat ik, als ik twintig jaar geleden tijdens mijn stage in een Steinerschool was terechtgekomen, waarschijnlijk wél zoals gepland leraar was geworden. Ergens is dat zuur, want ik heb twintig jaar anciënniteit weggegooid en word betaald als een starter. Maar aan de andere kant hebben mijn jaren als zelfstandige mij een soort van enthousiasme en flexibiliteit gegeven die mij heel erg van pas komt in het onderwijs.
Het fijnste is dat ik hier op school naar waarde word geschat, iets wat ik toch miste als zelfstandige. Ik moet me niet meer elke dag afvragen of ze me nog wel zullen bellen voor een opdracht, en dat is een enorme bevrijding.’
Sarah-Marie (37): ‘Ik had voor televisie alles gedaan wat ik wilde doen. Het was tijd voor iets nieuws’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
