Hotelmanager Anke vindt het maar niets dat ik een halve dag sneeuwpret wil opofferen om van de ene naar de andere vallei te gaan. “En mijn bagage dan?”, pruttel ik voorzichtig tegen. “Wordt geregeld”, is haar kordate antwoord.
Met Adelboden-Lenk zit ik in het op een na grootste aaneengesloten skigebied van Zwitserland. Liften en skipistes lopen naadloos in elkaar over. Legendarisch stipt openbaar vervoer brengt me vlot in Engstligenalp. Er is zo goed als niemand. Dat valt slechts deels te verklaren door het slechte weer.
Amper pistes en een erg lang touw dat je over het plateau aan de voet van de Wildstrubel brengt, maakt van Engstligenalp een skigebied als geen ander. De sneeuw daarentegen is overvloedig. Het cliché luidt dat het weer in de bergen snel kan omslaan. Dikke wolken pakken samen boven het plateau, de voorheen knappe panorama’s worden ingeruild voor mistbanken. Een schnaps in het iglodorp maakt noodgedwongen een eind aan een veel te korte dag.
De volgende ochtend wordt mijn bagage naar een berghut in het centrum van het skigebied gebracht en gaan we skiënd op verkenning. Onze afdaling op de Wereldbekerpiste wordt gefilmd en gechronometreerd. De weersomstandigheden zijn echter niet van die aard dat we er toptijd of een ‘must see’ filmpje aan overhouden.
We rijden over perfect aangelegde pistes in Adelboden naar even perfecte pistes in Lenk. En weer terug. Met een kop warme thee komen we op temperatuur aan de ‘stammtisch’ van een prachtige berghut op Tanzboden. Een lunchstop in het Free-Flow zelfbedieningsrestaurant van Hahnenmoos vult een rammelende maag. Een flauw winterzonnetje breekt regelmatig door het wolkendek en zorgt voor een feeërieke sfeer. Volop genietend van omgeving en pistes skiën we de hele dag door. Laat in de middag improviseren we een draagsysteem voor mijn bagage en dalen behoedzaam af naar Bühlberg, Lenk.