Veel glas en hout, geen rechte lijnen: dit huis in Muizen verrast en ademt vakantie

Binnenkomen is met de deur in huis vallen, want deze woning in Muizen heeft geen hal. Zowat álle klassieke indelingen kregen in dit ontwerp van architectenbureau DMOA een draai. ‘Je kunt het niet vergelijken met een doorsneehuis waar de gang de weg toont.’

Rode bakstenen, zadeldaken, witte rolluiken en veluxramen: de straat waar Wim en Annemie wonen, is een verzameling Belgische bouwclichés. In het midden staat een huis dat eruit springt, dat van Wim en Annemie. Zonder rode bakstenen, zadeldak, witte rolluiken of kantelraam. Het heeft geen waanzinnig spectaculaire architectuur of kleur, en toch is het opvallend anders. ‘Het heeft de vorm van een ninja-ster’, zegt architecte Stefanie Dieleman van DMOA. ‘Of van een fidget spinner’, vult Annemie, de bewoonster, aan. ‘Je weet wel: dat ronddraaiende speelgoedje dat vorige zomer een hype werd.’

(Te) simpel uitgedrukt heeft de architectuur drie gebogen armen, maar dat doet de wonderlijk ingenieuze constructie weinig eer aan. De verrassingen beginnen al in de ‘voortuin’, die eigenlijk geen voortuin is. ‘Door de ronde vorm kun je niet spreken van een voor- of achterkant. We stapten bewust af van een klassieke tuinindeling’, zegt Stefanie. ‘Een ouderwetse voortuin wordt te vaak stiefmoederlijk behandeld, als een lapje grond zonder meerwaarde.’ Dat klopt, de Belg parkeert er meestal zijn auto en brievenbus, en verder wordt over de invulling van een voortuin weinig nagedacht. Jammer.

DMOA dacht wel na. Hier loop je via een oprit langs hagen en struiken naar de ingang, net alsof je een wandelparcours aflegt. Achter en tussen het groen zitten auto’s ‘verstopt’, een ontwerp van tuinarchitect Johan Stroobants. Eenmaal binnen sta je meteen in een leefruimte, die aan weerszijden door hoge en brede ramen uitzicht biedt op het groen rondom. Het bureau kijkt uit op een speeltuin voor de kinderen, tien stappen verder om de hoek springen ze in een zwemvijver, vanwaar ze recht in de living en keuken kijken. Bijna overal in huis is de tuin zichtbaar aanwezig: een paviljoen in het groen.

Richtingloos

‘Contact met de tuin’ stond op hun verlanglijstje toen Annemie en haar man Wim bij DMOA aanklopten. ‘Dat en een goede circulatie’, zegt Annemie. Ze bedoelt niet de luchtaanvoer, maar haar vliegende, zwevende, rondlopende kinderen. ‘Die crosten in onze vorige woning het hele huis door en dat wilden we graag behouden.’ Check. Het lijkt wel of dit huis gebouwd is op maat van speelvogels. En van de hond: Qofi draait even enthousiast zijn toertjes. ‘Het is een richtingloze woning’, zegt architecte Stefanie. ‘Je kunt dit onmogelijk vergelijken met een klassiek huis waar de gang de weg toont.’ Nog iets wat op het verlanglijstje werd vermeld: ‘Onze kinderen waaien na school binnen en gooien dan alles op de grond. Help mij!’ Dixit Annemie. Om dat bekende fenomeen op te vangen zijn overal opbergruimtes ingewerkt.

Vroeger woonden Wim en Annemie aan de Leuvensesteenweg, niet ver hiervandaan. ‘Maar het verkeer is de laatste jaren zo druk geworden dat we op zoek gingen naar iets rustigers’, zegt Annemie. Ze werden verliefd op een stuk grond met vervallen huis, ongeveer tien are groot, in Muizen. Interessant detail: Muizen hoort bij het stedelijke Mechelen, en heeft daardoor een fiscaal gunstige afbraakregeling (6% in plaats van de gebruikelijke 21%). Acht architecten bezochten ze, maar pas bij nummer negen, DMOA uit Leuven, kwam de klik. ‘Bij hen klopte de puzzel’, zegt Annemie over het architectenbureau, dat erom bekendstaat creativiteit tot in de kleinste details door te trekken.

Huis Muiz

Ze houden niet van strak en afgelikt, Wim en Annemie. DMOA tekende voor hen een ontwerp in hout, beton en bakstenen. Die laatste zijn niet rood, maar grijs met zwarte stippen. Het parket is niet recht, maar krom. En het huis heeft geen twee etages, maar anderhalve verdieping. Achter elke bocht zit een andere innovatie. Door de aparte constructie van het huis moesten aannemers letterlijk out of the box denken. ‘In een gewoon huis kun je een parket recht leggen, hier paste dat niet’, zegt Stefanie. Vraag maar eens aan een parketteur om een houten vloer te ‘buigen’. Het lukte alleen met latjes van twee centimeter breed.

Ondanks de ligging tussen onmiskenbaar Belgische woningen ademt dit huis toch vakantie. Komt het door de zwemvijver? Of de drie tuinen? De lichtinval? Via de grote ramen draaien schaduwen een hele dag mee met de zon. ‘Door het licht verandert ook het geel in de keuken telkens van kleur’, zegt Annemie. Van pastel naar fel en zonnig. ‘We hebben lang getwijfeld over die kleur. Geel is een gedurfde keuze, en we vreesden dat het misschien zou overheersen. Maar achteraf geen seconde spijt van gehad, want het geel geeft een vrolijk effect.’ Bij een vrolijke plek past ook een vrolijke naam. Het huis heeft zoveel bijnamen dat Annemie en DMOA bijna de tel kwijt zijn. De Ninja-ster. De Fidget spinner. Huis Muiz. ‘Maar officieel houden we het bij Sundial.’ De zonnewijzer.