Er is leven na de sloop: bouwval wordt moderne gezinswoning

Hoe transformeer je een vervallen flatgebouw uit de jaren veertig tot een lichte en ruime woning? Door alles af te breken en opnieuw te beginnen. We keken binnen in de woning van een architectenkoppel.

Ondanks haar negatieve imago is Antwerpen-Noord aan een opmars bezig. De komst van jonge, creatieve gezinnen draagt daar zeker toe bij. ‘Wie een betaalbare woning met tuin in het stadscentrum zoekt, komt snel in Antwerpen-Noord of Borgerhout terecht’, vertelt Gill Matthyssen, die voorheen op het Antwerpse Zuid woonde. ‘Een bijkomend voordeel is de nabijheid van Antwerpen-Centraal en van onze werkplek.’ MADE Architects is op het De Coninckplein gevestigd en wordt gerund door Gill en zijn vrouw Liesbeth Storkebaum. Beiden houden van uitdagingen. Op de plaats waar nu hun nieuwbouw prijkt, stond vroeger een vervallen opbrengsteigendom. ‘Het pand was niet bijzonder en bevatte geen unieke stijlelementen om te bewaren’, bekent Gill. Omdat het verschil in kostprijs tussen nieuwbouw en renovatie niet groot was, besloot het duo om het gebouw tegen de vlakte te gooien en helemaal opnieuw te beginnen.

visitekaartje

Liesbeth spreekt over hun woning als ‘een stijloefening in duurzaamheid, licht en ruimtelijkheid, waarin parameters als efficiëntie en eenvoud vooropstonden’. De plattegrond leest inderdaad als een open blokkendoos, waarvan je de verschillende vierkante volumes naar eigen gevoel kunt aanpassen en inrichten. Het koppel vatte dit persoonlijke project op als hun visitekaartje, en zag het als een kans om nieuwe stijlelementen te combineren. De volledige breedte van het perceel werd benut en verbonden door vloerplaten en plafonds met zichtbare balken. De openheid van de ruimte, de trapzaal, de grote raampartijen en de ruwe structuur van de scheidingsmuren – die opzettelijk zichtbaar werd gelaten – dragen bij tot het experimentele en multifunctionele karakter van de woning. Verder werd er bewust gekozen voor materialen die je niet met nieuwbouw, maar eerder met renovatie associeert, zoals polybeton, houten balken en ruwe muren.

Het mooiste voorbeeld van de experimentele aanpak vind je terug op het gelijkvloers, met de opvallende keuken van Belgisch interieurontwerper Dries Otten. Samen tekenden ze een goudkleurige, hoge kastenwand die niet alleen keramiek en keukenapparaten verbergt, maar ook de toegang tot de inkomhal met fietsenberging, het toilet en de vestiaire omsluit. De kast werd uitgevoerd in multiplex en afgewerkt met kleurrijke handgrepen. Aansluitend is er een laag, donkergroen meubel met daarboven een stalen wandrek. De fifties formica tafelset is een souvenir van Liesbeths grootmoeder. Ook de badkamer op de tweede verdieping werd samen met Dries Otten ontworpen. ‘De douche- en spoelbak werden uitgevoerd in Dtile. Door ronde en vlakke tegels te combineren, ontstaat een tegeldeken met een ononderbroken grid’, vertelt Liesbeth.

Het vierkante volume van de keuken kijkt uit op de patio of ‘de kleine kijktuin’ zoals Gill hem omschrijft. De varens, rododendrons en de krentenboom brengen groen in het huis en geven een voorsmaakje van de tuin achteraan. ‘De grens tussen binnen en buiten vervaagt wanneer de harmonicadeuren opengaan. Dan doet de living dienst als een extra buitenkamer.’

Vintage mash-up

Het architectenpaar houdt niet alleen van kleur, maar ook van vintage. De living is een interessante mix van sixties- en seventiesdesign, met de doorleefde Amanta-sofa van Mario Bellini en de Elda Chair van Joe Colombo. Deze twee erfstukken maakten deel uit van de trouwuitzet van Liesbeths ouders. Ook de tafellampen zijn klassiekers, met de KD27 (opnieuw van Colombo) en Eclisse van Vico Magistretti. De bibliotheek met gekleurde panelen onderaan werd nieuw aangekocht. ‘De wandmeubelen van Kewlox kun je volledig personaliseren. Het was niet vanzelfsprekend om mooie, elegante kasten te vinden die passen bij het vier meter hoge plafond’, merkt Liesbeth op. Los van de eetkamerstoelen van Eames is de eethoek zeer basic aangekleed. ‘Waarom investeren in duur design als de kinderen het toch kapotmaken’, is de redenering achter de keuze voor een eenvoudig tafelblad op houten schragen.

Ook hun liefde voor kunst springt in het oog. Daarvan getuigen de werken van de Franse kunstenaar Alfons Alt, Albert Van Dyck en Ephameron, hun voormalige buurvrouw. De laatste aanwinst is een foto van Lara Gasparotto, gekocht bij Galerie Stieglitz19. De kunstwerken leiden je van de leefruimte op het gelijkvloers via de trap naar de tussenverdieping en de speelruimte van de kinderen, waar vooral de LC4-ligstoel van Le Corbusier de aandacht trekt. Hier en daar hangen ook schilderijen van Liesbeth. Kondigt ze een carrièreswitch aan? ‘Toch niet’, lacht Liesbeth. ‘Schilderen is een fijne bezigheid, maar het is vooral via de architectuur dat we samen onze sporen willen nalaten.’