Eclectisch wonen: welkom in een Gents interieur vol boeken, erfstukken en prettige vintage

Noem het interieur van Marie-Catherine Staelens gerust een samenloop van omstandigheden. Ze houdt niet van starre interieurregels, maar combineert liever vanuit een vrije geest.

Wie Gent een beetje kent, herkent meteen waar Marie-Catherine Staelens ongeveer woont. Het uitzicht vanuit haar leefruimte verraadt het: aan Portus Ganda, de jachthaven aan de pittoreske samenloop van Leie en Schelde. Het is niet alleen een van de mooiste plekjes van Gent, het is ook zowat de bakermat van de stad, want al in de eerste eeuw na Christus waren er al Romeinse nederzettingen. Gent dankt er zijn naam zelfs aan: ‘Ganda’ is Keltisch voor samenvloeiing.

Vanuit haar schrijfkamer ziet Staelens – copywriter en dichter – de drie torens van Gent in een perfecte kadrering. Dat uitzicht is nog meer een postkaartje geworden sinds de parkeerplaatsen boven de gedempte Reep zijn weggebroken om er weer een stukje Nederschelde van te maken. Vanaf de eerste rij zag Staelens ook hoe de brutalistische Belgacomtoren traag maar gestaag werd gestript om te muteren tot een woontoren met hotel. Haar appartement lijkt een cockpit, uitkijkend over een stad in mutatie. Maar ook over een stad in rust, want al dat omringende water is voor haar vloeibare sereniteit. “Water is een constante in mijn leven”, vertelt ze. “Dat ik vanuit mijn huis elke dag op water kan uitkijken, is voor mij het summum. Ik ga ook heel graag zwemmen. Water heeft een positief effect op mij. Hoe zalig is het, als het licht de Schelde doet glinsteren tot in mijn woonkamer.”

Spanje op verplaatsing

Hoe rustgevend dat water ook is, Marie-Catherine Staelens heeft zelf een onrustige kant. “De voorbije zeven jaar ben ik door een samenloop van omstandigheden al zeven keer verhuisd. Ik voel me een nomade, die altijd al haar spullen meezeult naar de volgende stop. Als schrijver kan ik perfect nomadisch werken: als ik mijn laptop mee heb, kan ik werken waar ik maar wil”, zegt ze. “Ik woon in Gent, maar ik reis regelmatig naar Spanje, waar ik samen met mijn broer en zus een familiewoning deel. We verhuren die ook, dus qua inrichting is die een pak braver dan hier.”

Staelens’ Gentse stek voelt nochtans aan als een zuiderse vakantiewoning. Door het royale licht, maar ook door de bonte mix van vintage, hedendaagse kunst en reissouvenirs. Zoals het ovale portretschilderij van een besnorde man, gevonden op een rommelmarkt in Spanje. “Het is niet de bedoeling dat het hier Spanje op verplaatsing wordt”, lacht ze. “In Frankrijk hebben ze daar een mooie uitdrukking voor: on n’emmène pas son sable à la plage.”

Je hoort het totaal niet aan haar Gentse accent, maar Staelens is Franstalig opgevoed. Ze schrijft even vlot in het Frans als in het Nederlands, een zeldzame gave voor een copywriter van haar niveau.

Blok aan het been

Ook al is ze goed bevriend met enkele interieurarchitecten, toch gaat ze er prat op dat haar interieur een eigen – spontane – creatie is. “Ik ben een verzamelaar met mijn hart, niet met mijn portemonnee. Ik koop niks voor de naam of om later door te verkopen. Tenzij ik een stuk niet mee kan verhuizen naar mijn volgende stek.” De groene zetel, het oranje kuipstoeltje en een retroschilderij van een halfnaakte vrouw zeult ze wél overal mee naartoe. Ze vond die vintage objecten in de meubelstock van haar ouders. Net daarom is ze er bijzonder aan gehecht.

“Ik hield al van vintage toen dat nog gewoon ‘tweedehands’ heette en niemand ernaar omkeek. Mijn ouders veranderden hun jaren 70-80 interieur naar een inrichting in Flamant-stijl. Een paar leuke vintage stukken, waarmee ik ben opgegroeid, zijn hier beland. Het was leuk om in hun collectie te snuisteren, maar zelf wil ik nooit zo’n meubeldepot met mijn spullen. Dat is alleen maar een blok aan het been. Vroeger hield ik mooie meubelen apart voor mijn kinderen. Maar ik ben daarmee gestopt toen ik zag dat ze eigenlijk liever nieuwe dingen kochten.”

Plastic toekan

Wie Marie-Catherine Staelens – pseudoniem: Marie Écrit – kent, weet dat haar spontaniteit en optimisme afstralen op haar interieur. Op een ontwapenende manier zet ze meubelen samen uit verschillende continenten en tijdperken. Waardevol staat hier broederlijk naast waardeloos, en vrolijke accessoires counteren de eventuele sérieux van het decor. “Ik breng gewoon dingen samen die ik leuk vind. Ik koop nooit iets omdat het perfect bij iets anders zou passen. Ik doe het hier wel passen.” Een landelijke eettafel mengt ze zonder verpinken met een knalblauwe Bold Chair van Big-Game en een Alu Chair van Muller Van Severen. In de zithoek combineert ze een leren Togo met een kitscherig kussen in macramé, een plastic Tam-Tam Stool uit 1969 en een vrolijke eighties Toucan-bureaulamp van Huo-Tu-Huang. Gewoon, omdat het kan.

Maar eigenlijk zijn het niet de kleurrijke vintage of de grafiek van Victor Vasarely, Roger Raveel of Raoul De Keyser die de hoofdrolspelers zijn in Staelens’ appartement. Haar belangrijkste bezit zijn haar boeken. Ze zijn alomtegenwoordig in de flat, overal liggen er stapels. “Ik omring me heel graag met boeken, zowel fictie als poëzie. En ik sleur ze overal mee naartoe”, zegt ze. “Als ik weer maar eens verhuis, klagen de vrienden die komen helpen altijd over de gigantisch zware boekendozen.”