Wie houdt van vintage en tweedehands, weet het: om een goede vondst te doen moet je eerst bergen rommel doorploegen. Maar dat ene unieke stuk is het allemaal waard.
‘In de zak zat zelfs nog vijftig euro’
Modejournalist Jesse Brouns vond al veel designschatten in kringloopwinkels, onder andere dit Dior-pak.
“Ik ben opgegroeid tussen vintage art-decomeubilair en oldtimers. Als tiener bracht ik mijn vrije tijd door bij tweedehandszaak Pêle-Mêle, waar ik tweedehandsboeken, -platen en vooral -tijdschriften kocht. Ik was geobsedeerd door de fifties, door de klare lijn, James Dean en Sal Mineo, de stijl van Expo 58. Ik ging naar de middelbare school in smokings van de rommelmarkt of Emmaüs.
Op de foto draag ik een pak van Dior uit het tijdperk van Kris Van Assche, gemakkelijk herkenbaar door de smalle coupe. Ik heb het gevonden in de winkel van les Apprentis d’Auteuil, in het zestiende arrondissement van Parijs, waar ik woon. Het is eerder een bourgeois quartier en dat merk je ook aan het klassieke aanbod. Hier kom je vooral merken als Ralph Lauren, Lacoste of Weston tegen. Ik heb zeventig euro betaald voor mijn pak, meer dan ik gewoon ben. In een van de broekzakken zat nog vijftig euro. Die heb ik teruggegeven.
Ik ben geen influencer, maar ik vind het wel belangrijk om te tonen dat ‘stijl’ niet duur hoeft te zijn.
Bij Guerrisol, een keten met een tiental winkels in de omgeving van Parijs, of bij mijn favoriete Emmaüs heb ik de afgelopen maanden ongelooflijke vondsten gedaan: een T-shirt van Vetements, een D’heygere-hoedje, een leren broek en een jasje van Dries Van Noten, nieuwe Marni-schoenen, allemaal tussen drie en twintig euro. Maar ook een Chanel-tas uit 1989 en enkele bijna museumwaardige stukken, een soort blauwgroene badjas in imitatiebont van Jean Paul Gaultier uit zijn begintijd… die ik nooit heb gedragen.
Ik zoek nooit naar iets specifieks, ik rommel gewoon wat rond, het is bijna therapeutisch. Het is ook fijn dat je je kunt laten gaan zonder veel financiële schade. Ik leer tijdens mijn rondes van de tweedehandszaken ook nog altijd bij. Ik ben geen influencer, maar ik vind het wel belangrijk om te tonen dat ‘stijl’ niet duur hoeft te zijn, en dat je in de modewereld ook gewoon jezelf kunt blijven. Als ik tijdens een modeweek weer eens ‘gestreetstyled’ word in een outfit die me, van top tot teen, misschien dertig euro heeft gekost, voelt dat telkens weer een beetje als een overwinning tegen het systeem, à la David versus Goliath.”
TIP: “Neem de tijd om rond te kijken, om regelmatig terug te gaan, om uit te zoeken of nieuwe stukken op een bepaald tijdstip worden geleverd of dat het willekeurig is. Richt je niet noodzakelijk op de ‘grote’ merken. Wat ik het vaakst draag, komt van onbekende labels. Profiteer van uitstapjes om lokale goudklompjes te vinden, de kringloopwinkels in de buitenwijken van Milaan bijvoorbeeld liggen vol met Missoni, Versace of Fiorucci.”
‘Het is waarschijnlijk dé vondst van ons leven’
Justine Vergotte en Theo Vantomme van Hoarderlife vonden de Ultrafragola van Ettore Sottsass op een veiling.
Justine: “De Ultrafragola stond al lang op onze verlanglijst, maar hij is duur en heel moeilijk te vinden. Ik denk niet dat er momenteel eentje in België te koop is.”
Theo: “Het is een ontwerp uit 1968 van de populaire Italiaanse architect Ettore Sottsass, die aan de wieg stond van de Memphis-beweging. De lijst is gemaakt van gebogen plastic, wat heel vooruitstrevend was voor die tijd. De originele mal wordt vandaag trouwens nog altijd gebruikt.”
Love it or leave it. Als je twijfelt, wandel je beter weg.
Justine: “Toen we hoorden dat er een exemplaar zou verkocht worden op een openbare veiling, was het alle hens aan dek. We zijn meteen gaan kijken. Normaal zit er op de zijkant van de spiegel een stickertje, maar dat ontbrak. Ook het veilinghuis kon ons niet garanderen dat het om een echte ging.”
Theo: “Thuis deden we ons huiswerk. We onderzochten elk mogelijk detail, van de gebruikte schroeven tot de drukknoppen voor de elektriciteit. De technische fiche van zo’n stuk is tegenwoordig makkelijk online te vinden. Maar we kregen geen uitsluitsel. We deden een bescheiden bod voor het geval het toch een replica zou zijn. Tot onze verbazing was ons bod het hoogste. Samen met mijn broer Simon, die verstand heeft van elektriciteit, hebben we de spiegellamp opengedraaid en zagen we dat alle stukken made in Italy zijn. Hij heeft contact opgenomen met Poltronova, de producent, en zij bevestigden dat het om een authentieke Ultrafragola gaat.”
Justine: “We betaalden er tussen 2000 en 3000 euro voor. Een nieuwe kost vandaag ongeveer 8500 euro. De prijzen voor een vintage exemplaar zoals dat van ons kunnen oplopen tot 15.000 euro. Het is waarschijnlijk de vondst van ons leven, maar we zijn niet van plan om hem ooit te verkopen. Daarvoor vinden we hem veel te mooi.”
Theo: “Ik geloof heel erg in ‘love it or leave it’. Als je twijfelt, wandel je beter weg. Maar als je een stuk echt heel mooi vindt, koop het dan gewoon. De juiste prijs is wat jij het waard vindt.”
TIP: “Ga op tijd en handel snel. Zorg dat je er een halfuur voor de start van de markt bent. Alles gebeurt het eerste uur.”
Meer tips van Justine en Theo in Vintagejagers. Over het vinden, opknappen en stylen van tweedehands interieurschatten, uitgeverij Lannoo.
‘Oude voorwerpen prikkelen mijn verbeelding’
Macha Lux is op haar achttiende al een doorgewinterde schattenjager. Dit leren koffertje, dat haar doet denken aan Fantastic Beasts, vond ze voor amper vijf euro.
“Ik studeer Engelse literatuur en ben gebeten door geschiedenis. Al toen ik klein was, ging ik elke week rommelmarkten verkennen, een passie die ik deel met mijn mama. Nog geen jaar geleden vond ik deze koffer op de vlooienmarkt van Tour & Taxis in Brussel, een brocante die ongeveer een keer per maand plaatsvindt. Het trok mijn aandacht, omdat het me deed denken aan Newt Scamander uit Fantastic Beasts. De film speelt zich af in de jaren 20, een periode waar ik gek op ben. Ik ken het echte verhaal van deze koffer niet, maar kan er wel naar raden: dat soort voorwerpen prikkelt mijn verbeelding.
Het jasje komt van een tweedehandsverkoop per kilo: een topidee voor budgetvriendelijke merkkleren.
De verkoper wou ervan af en ik kon het kopen voor vijf euro. Ik heb geen idee wat het echt waard is, maar het is prachtig gemaakt en moet indertijd veel hebben gekost. Aan de binnenkant zie je dat het een origineel stuk is van de ‘Bagagerie de la Toison d’Or’, die nu niet meer bestaat. Ik heb wat onderzoekswerk gedaan en blijkbaar is deze zaak verwoest in de jaren 50. Ik heb de koffer in de was gezet en opgewreven en herstelde ook de verroeste sluitingen.
Ik gebruik de koffer als decoratievoorwerp. Maar ik zou hem ook kunnen gebruiken als accessoire bij een van mijn outfits. Ik draag altijd vintage kleren, kostuumbroeken, hemden, soms met ruches, dassen, colbertjasjes, zoals ik er eentje in tweed aanheb voor deze foto. Het jasje dateert uit 1952 en komt van een tweedehandsverkoop per kilo: een topidee voor budgetvriendelijke merkkleren. Met dit jasje voel ik me een beetje als een dandy uit de victoriaanse tijd, zoals Oscar Wilde, een van mijn favoriete schrijvers. Wanneer ik me aankleed, kruip ik in de huid van een personage en stap ik in een ingebeeld universum. Zoals met deze koffer. Er zitten geen fantastische beesten in, maar ik kan er wel boeken of de partituren van mijn grootvader in stoppen. Zo kan ik er een wereld in creëren. En dat is goud waard.”
TIP: “Om ongelofelijke koopjes te doen, ga je helemaal op het einde naar een vlooienmarkt, rond 18 uur, wanneer iedereen aan het inpakken is en onverkochte stukken gewoon achterlaat. Praat ook met de brocanteurs en antiquairs, zo leer je bij!”
‘99 procent van de tijd vinden we niets uitzonderlijks’
Toevallig stootten Audrey Duchateau en haar vriend op een eetkamerset met vier stoelen van Erik Buch voor nog geen 200 euro.
“Net na de eerste lockdown, toen de winkels net opnieuw open waren, maakten we een wandeling in de buurt van Namen en passeerden we een Troc-winkel die we nog niet kenden. We hingen wat rond tussen de rekken toen mijn vriend me riep. Hij toonde me een tafel met vier stoelen, voor 195 euro. Ik vond de meubelen wel mooi, maar was aanvankelijk niet erg geïnteresseerd. Hij was echter vastbesloten: zonder de set zou hij niet naar huis vertrekken. Hij is schrijnwerker en heeft een oog voor mooie stukken, dus ik vertrouwde hem. Bovendien zijn we beiden fan van mid-century modern, eind jaren 50-60, en deze stoelen pasten perfect in dat plaatje. Hij wist toen nog niet dat de tafel en stoelen een ontwerp van de Deense designer Erik Buch (1923) waren en dat alleen al de stoelen verkocht worden voor ongeveer tweeduizend euro. En dan hebben we het nog niet over de G-Plan-tafel die erbij hoorde.
We gaan regelmatig bij Troc binnen, maar in 99 procent van de gevallen vinden we niets uitzonderlijks.
We waren er met de hond en de kinderen, dus we moesten een deal maken met de uitbater om de meubelen later te komen ophalen. Pas daarna, toen we de beelden opzochten via Google Lens, vonden we de ontwerper. We moesten wel de zittingen opnieuw laten stofferen. De bekleding van een van de stoelen was gescheurd. Daarom waren ze waarschijnlijk nog niet verkocht… alhoewel ze minder dan vierentwintig uur in de winkel hebben gestaan.
We gaan regelmatig bij Troc binnen, maar in negenennegentig procent van de gevallen vinden we niets uitzonderlijks. Deze meubelen waren dus duidelijk een toevalstreffer. Toch moet je het toeval een duwtje in de rug geven: wij besteden een groot gedeelte van onze vrije tijd aan koopjesjagen, zelfs in het buitenland. We willen daar geen fortuinen aan uitgeven, we zijn net op buitenkansjes uit.”
TIP: “In Vlaanderen en Brussel zijn er magazijnen met fantastische stukken. Wij hebben de indruk dat in het zuiden van België de items goedkoper zijn, omdat er daar minder kenners zijn. Het belangrijkste is om het hoofd koel te houden. Bij brocante is de verleiding groot om snel toe te geven. Je moet je tijd nemen, dat is het geheim.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
