Discrete, mediterraanse villa aan de rand van het Zoniënwoud

Dit landhuis verschuilt zich achter andere huizen aan de rand van het Zoniënwoud, waar het niet alleen onvindbaar blijkt, maar door zijn bijzondere tuin bovendien de sfeer oproept van de Middellandse Zee.

Voor de Brusselse architect Bruno Erpicum ligt de Middellandse Zee trouwens vlakbij. Althans bij wijze van spreken, omdat hij heel wat woningen ontwerpt aan de kusten van Zuid-Frankrijk, Spanje en Griekenland. Hij bouwt graag in een landschap: ‘Een interessante omgeving maakt een gebouw extra boeiend. De eerste stap van elk ontwerp is het in je opnemen van dat landschap. Ik tracht de vibraties, het reliëf en de lichtinval goed te doorgronden voor ik één lijn op papier zet. Je mag als architect ook nooit het terrein overheersen, je moet ernaar luisteren en de plooien ervan opnemen in je ontwerp.’

Zijn twee grote voorbeelden zijn de Oostenrijks-Amerikaanse architect Richard Neutra en Victor Horta. ‘Neutra introduceerde nieuwe natuurervaringen in de architectuur en van Horta heb ik geleerd de lichtinval te verfijnen’, legt Erpicum uit. Zonder die elementen zou deze woning er helemaal anders uitzien. De architect bedacht een V-vormig grondplan waardoor er veel ochtendlicht binnenvalt, dat door de verschillende waterpartijen binnen én buiten nog wordt versterkt: het licht weerkaatst overal op de wanden en plafonds. Er zit zelfs een binnenvijver verscholen tussen de eethoek en de keuken. In een land met een gematigd klimaat en veel donkere dagen vindt Erpicum dergelijke lichtaccenten onontbeerlijk. Ook het landschap wordt in huis gehaald, via een groen dak, doorzichten en grote raampartijen. Door de rotsachtige tuin van ontwerper Christophe Spehar waan je je zelfs even aan de Côte d’Azur.

De architect houdt van de strakke lijnen die gehanteerd werden door de Duits-Amerikaanse architect Mies van der Rohe. ‘Ik ben met die uitgepuurde stijl opgegroeid en een groot deel van mijn carrière zwoer ik erbij, maar sinds een tiental jaar ben ik ook gefascineerd door meer sculpturale vlakken. Soms gebruik ik betonnen structuren of zelfs natuursteen om wanden te bouwen die uit de rotsen lijken te zijn gehouwen. Dat hebben we hier niet gedaan, maar we kozen wel voor een bijzonder soort baksteen, een heel lage roze steen uit de streek rond Toulouse, die de woning meteen een aparte textuur geeft.’ De steen onderstreept ook het constructivistische karakter van het gebouw.

Voor bewoonster Elisabeth Vanderhasselt is dit een meditatieve plek. Elisabeth begon haar carrière ooit in de handel van vintagedesign, waardoor ze moeiteloos inspiratie vond om dit landelijke huis te stofferen. Veel meubels heeft ze dus al heel lang in bezit. Ze liet zich bijstaan door haar vriendin Caroline Notté, die interieurarchitecte is. Het was de wens van de bewoners om er geen gesloten woning van te maken, maar een soort halfopen shelter die op zonnige dagen meteen de tuin in huis haalt. Daarom koos Elisabeth voor een luchtige en informele aankleding zonder een overdaad aan meubilair en objecten. aabe.be