‘Waarom ik al heimwee heb naar de ramadan’

De ramadan is nog maar enkele dagen voorbij en Loubna Khalkhali van Mvslim mist de vastenperiode al. De moslima legt graag uit waarom: ‘Elke dag dat ik vast, beleef ik als een overwinning.’

De ramadan is een zeer belangrijke maand voor mij. In deze drukke maatschappij waar alles altijd sneller moet, blijft er weinig tijd over voor innerlijke rust en spirituele reflectie. We leven onder constante stress en drukte. De ramadan geeft mij de tijd om te bezinnen en meer zelfbewust te zijn. Het is een tijd van reorganiseren en prioriteiten vaststellen, een moment om positieve gewoontes te starten.

Ik zal de ramadan kort even uitleggen voor de leken onder jullie. Tijdens de negende maand van de maankalender vasten moslims wereldwijd van zonsopgang tot zonsondergang, om de openbaring van de Koran aan de profeet Mohammed te herdenken. Vasten is een van de vijf zuilen van de islam, net als het geloven in God, Salat (vijf keer per dag bidden), Zakaat (het recht van de armen op de rijkdom van de financieel bekwame mensen) en de Hajj voor diegenen die dat kunnen (de bedevaart naar Ka’aba). Van deze vijf pilaren is het de ramadan die de meeste vragen opwekt, en toch heb ik al heimwee naar de vastenperiode. Waarom?

Ik bekijk de ramadan als een speciale gast, als iemand waarvan ik hou die jaarlijks op bezoek komt.

Elf maanden lang voeden wij ons lichaam maar tijdens de ramadan staat de ziel centraal. Ik focus mij om mijn spirituele batterijen terug op te laden en doe aan zelfevaluatie. Hoe juist? Enerzijds door meer tijd te spenderen aan devotie, maar anderzijds ook zoveel mogelijk goede daden te verrichten ten opzichte van mijn medemens.

Liefdadigheid en goede doelen steunen is onontbeerlijk tijdens de ramadan. We proberen dan zoveel mogelijk de minderbedeelden te helpen, materieel of financieel, en tonen tegelijkertijd dankbaarheid voor alles wat we hebben is in ons leven. Op deze manier dragen moslims wereldwijd bij aan de samenhang van de mensheid en sturen we toegewijd liefde naar zij die dit het meest nodig hebben.

Elke dag dat ik vast, beleef ik als een overwinning. Het leert mij de baas te zijn over mijn begeerten en lusten.

Vele mensen vragen mij of dat vasten niet heel zwaar is. Ondanks onze multiculturele maatschappij en de honderden artikels die gepubliceerd worden in de media over de ramadan, krijg ik elk jaar dezelfde vragen voorgeschoteld: ‘Mag je zelfs geen water drinken?’ en ‘Is dat wel gezond?’

Het is niet zo dat ik niet begrijp waarom mijn collega’s en vrienden deze vragen stellen. (Ik eet namelijk heel graag – je vindt altijd wel tussendoortjes op mijn bureau.) Maar ik denk net dat ik mij tijdens de ramadan het meest in mijn element voel, omdat ik juist zoveel energie terugkrijg van al die spirituele reflectie. De ervaring van fysieke honger en dorst zorgt voor die goddelijke voeding. Maar lijkt voor sommigen onbegrijpelijker dan zeggen dat je in het spaghettimonster gelooft.

Tijdens de ramadan geniet ik nog meer van het koken.

Ik probeer nieuwe gerechten uit en experimenteer graag met recepten. Het avondmaal of de iftar is de climax van de dag: iedereen telt af naar de zonsondergang en doet dit samen. Er hangt een gezellige en serene sfeer aan tafel en iedereen is blij dat wij het vasten mogen verbreken en is dankbaar voor het avondmaal.

Ondanks onze multiculturele maatschappij en de honderden artikels die gepubliceerd worden in de media over de ramadan, krijg ik elk jaar dezelfde vragen voorgeschoteld.

Als je een moslimbuur hebt, krijg je gegarandeerd koekjes met het Suikerfeest.

Het einde van de ramadan wordt natuurlijk gevierd met een groot feest. In het Arabisch heet het feest al 3ied al Fitr, of ‘het feest van het verbreken van de vasten’? Ik vond de term ‘Suikerfeest’ altijd al zeer passend omdat je de zoetigheid die centraal staat niet mag onderschatten. Ik maak tijdens de laatste week van de ramadan daarom graag koekjes en er worden ook cadeautjes voor elkaar gekocht.

Maar het feest is ook belangrijk omdat wij dan samenkomen met de familie, vrienden en buren. Mensen die je niet per se elke dag ziet of hoort. Mijn spirituele batterijen zijn dan weer opgeladen en zo kan ik weer een jaar verder. Natuurlijk is het van belang om de waarden die tijdens de maand ramadan zo belangrijk geacht worden ook verder te zetten in de praktijk en die doorheen het jaar niet te verwaarlozen.

Het Suikerfeest was dit jaar nog specialer door het wereldkampioenschap voetbal.

Het was twintig jaar geleden dat Marokko nog eens om de wereldbeker voetbal mocht spelen. Toeval wil dat de wedstrijd ook samenviel met het Suikerfeest. Het zou met andere woorden dubbel feest zijn als Marokko zou winnen. Anders dan gewoonlijk zat elk Marokkaans gezin gezellig achter de buis tijdens het Suikerfeest.

Ikzelf ben met vrienden naar een zomerbar om de sfeer nog beter te kunnen opsnuiven. Jammer dat een speler van Marokko in het verkeerde doel heeft gescoord en ons zo naar huis liet gaan met een teleurgesteld gevoel. Gelukkig konden de vele koekjes en de good vibes die de ramadan achterliet ons toch opbeuren en was het nog steeds feest.