Het ideale Laatste Avondmaal van onze redactie

Zonder tijdslimiet: A volonte ribbetjes met verschillende marinades en kruiden, van zoet over zout tot pikant. I’m talking barbecue, chimichurri en amercian steak kruiden. Daarbij frieten met satekruiden, en jawel: een kommetje sla met mayonaise. Ice tea om door te spoelen. Eén adres voor dergelijk culinair orgasme: Den Dijkgraaf in Bornem!

Voor mij mag het feestmaal beginnen met een assortiment borrelnootjes, chips en zoute koekjes. Als amuusje verheug ik mij op heerlijk sappig gemarineerde kippenboutjes en toastjes met verse guacamoledip , om me daarna volledig te laten gaan in een goede ouderwetse stoofvlees met frieten en de bijbehorende curryworst, vergezeld van een goede schuit mayonaise. Geen hoogstaande gastronomische keuken, maar degelijke vettige rommel. Gewoon omdat het voor een keer mag! De maal mag worden beëindigd met een luchtige speculoos-tiramisu en chocoladepralines bij het afsluitende kopje (groene) thee.

Alles overgoten met cola en cava!

Mijn laatste avondmaal bestaat uit een viergangenmenu. Starten doen we met tapas van de vettigste soort: calamares, meatballs, tortilla chips in de oven met pikante saus en kaas, empanadas en een kaasplank. Het voorgerecht bestaat uit sushi. Daarna wordt er een trio van pasta geserveerd: verse lasagne, spaghetti bolognese en pasta pesto met zongedroogde tomaten. Het dessert is het belangrijkste deel van dit menu en moet zoveel mogelijk chocolade bevatten. Een bordje vol brownie, cookie dough ijs van Ben & Jerry’s, moelleux, chocomousse en rood fruit sluit het laatste avondmaal af.

Zou een beetje overdrijven, soms niet beter kunnen zijn? Dan al dat niet gegeten vettigs, zonder steken van de pijn?

Want als het laatste echt het aller-, allerlaatste avondmaal wordt, is het dan niet een soort morele plicht om te eten tot je er letterlijk bij neervalt? Dat je een vreetpartij organiseert zo vettig dat plots duidelijk wordt waarom iemand ooit de woorden ‘culinair’ en ‘orgasme’ naast elkaar heeft gebruikt.

Dus doe mij dan maar een kloeke Creuset-pot, gevuld met proeverkes van de niet altijd even verfijnde maaltijden waar ik vroeger al ‘Aah!’ of ‘Ooh! van zei als ik er mijn tong aan verbrand: Denk ribbetjes en stoofvlees, en hamburgers met veel gebakken spek. Een onglet in rode wijnsaus, of een pikante Thaise curry.

Mag daar rijst bij? Ja hoor, maar breng ineens ook wat kroketten.

Als we het dan toch over een laatste avondmaal hebben wil ik eindigen met een knal. Daarom zou ik een bezoekje brengen aan Amerika en deelnemen aan een groots eetwedstrijd. Als de goden mij goedgezind zijn zou ik mijn laatste avondmaal naar binnenspelen op 4 juli, wanneer op Coney Island in New York de alomgekende ‘Nathan Famous Fourth of July International Hot Dog Eating Contest’ plaatsvindt. Wat kan een mens nog meer willen: fast food naar binnen schransen en tegelijk ‘wereldwijde faam’ verwerven. En ik ben toevallig een grote fan van de simpele lekkernij.

Starten doe ik met een arsenaal aan warme aperitiefhapjes waaruit iemand speciaal voor mij de videetjes, mini-pizza’s en worstenbroodjes heeft geselecteerd. Vervolgens ook wat verse olijven met look en citroen, brokkelige blokjes oude kaas en kurkdroge Iberico. Het voorgerecht mag voor mij de tonijntartaar met avocado zijn, zoals deze vroeger werd gemaakt in Enfant Terrible voor ze zich gingen bekommeren om het lot van het beest. Sorry vis, maar naar de hel ga ik sowieso.

Mijn hoofdgerecht is de steak van mijn bompa, gegrild op de open haard, met kroketjes, sla en de huisvinaigrette van kaaswinkel De Drie Zussen. Als bijgerechtje enkele donkerbruine boterhammen met Oude Brugse kaas.

Ik ben niet zo’n dessertpersoon al zou ik geneigd zijn mijn eerstgeborene te ruilen voor een kaasschotel -fuck mijn intoleranties- en als er rijstpap met veel saffraan en bruine suiker op het menu staat ben ik ook wel game.

Er moet tijdens alle gangen een gigantische kom met geribbelde pickleschips van Lay’s binnen handbereik staan.

Doorspoelen doe ik met Lipton Ice Tea (uit een blikje, niet de fles!) en een Brunello di Montalcino uit 2006

Als hapje vooraf verkies ik lookbroodjes. Daarna volgt het voorgerecht; (huisbereide) kaaskroketjes waarop wat gefrituurde peterselie ligt mét mayonaise. Een citroentje mag zeker niet ontbreken om het geheel wat sappiger te maken. Het hoofdgerecht is groene en witte tagliatelle – het oog wil ook wat – met scampi’s en een tomatenroomsaus. Gepelde scampi’s wel te verstaan, zodat ik mijn handen daar ook niet meer vuil aan hoef te maken.

Voorgaande porties hoeven zelfs niet al te groot te zijn, zolang mijn dessert maar riant is: een trio van chocolademousse (het recept van mijn moeder en grootmoeder), warme appelstrudel en chocolade moelleux. Geflankeerd met een bolletje vanille-ijs, uiteraard.

Voor mij heeft niets zo een danig voldaan gevoel als het eten van een dozijn rauwe oesters (puur, geen citroen, geen peper), gevolgd door een volledige gekookte kreeft in het gezelschap van een bescheiden portie zelfgemaakte (met whisky) cocktailsaus. Tegen dit koninklijke maal kan echt geen smeuiigheid op.

Dus als het een laatste maal betreft, dit dan.

Bij de kreeft hoort een of andere ‘Pouilly-Fuissé’ (halve fles), bij de oesters doe maar een ‘chablis’ (halve fles)

Als digestif een of twee ‘Marc de Gewurztraminer’ met een ‘Hollandse Nieuwe’ (maatje).

En dan het licht uit.

24h in een Italiaans ijssalon opgesloten worden

Ik zou Kobe Desramaults laten overkomen naar mijn feestdis en hem carte blanche geven. Want toen ik een dik half jaar geleden in In De Wulf ben gaan eten, had ik daarna echt het gevoel dat ik in vrede kon sterven. (Na het eerste gerechtje had ik – zonder overdrijven – tranen in mijn ogen van ontroering. Damn, dat was lekker.)

Als mijn laatste avondmaal aanbreekt en iemand zo vriendelijk zou zijn mij daarover in te lichten: graag op tijd, om 6u ’s ochtends of zo. Uitslapen maakt dan toch geen zak meer uit, dat ga ik achteraf met een verzadigd gevoel als een soezend baby’tje nog genoeg kunnen doen.

Maar dus zo vroeg, omdat ik anders no way alles op krijg wat ik lekker vind om in de vorm van gecomprimeerde feces naar het hiernamaals mee te nemen. Bovendien neem ik graag de tijd om voedsel te kauwen en te slikken, al helemaal in het geval van komend banket. Een avondmaal van dageraad tot schemeravond. Trouwens, ergens ter wereld zal het toch bij elke hap donker zijn. No worries.

Om te beginnen, graag een vers en nog goed warm wit brood van bij de bakker. Met choco. En dan in mijn zwarte koffie doppen, zoals ik dat als kind bij de opkomende zon met bengelende voetjes onder tafel aan mijn moeders zijde ook smulde. Toen nog in vierkantjes van 1 cm² gesneden en zo goed als het enige wat ik at. I was a pain in the ass. Dwars gesneden warm stokbrood met smeltende boerenboter on the side please.

Daarna wil ik achterover liggen op het dek van een gammele vissersboot in Marokkaanse wateren. Dat Belgische brood verterend, wachten op verse tong die verleid door het aas een haak door zijn kaak trekt. Dan op de gril of in de friteuse en een slaatje verrijkt met sterke pepers door mijn nonkel bereid erbij. Oh, en all-you-can-drink gin en tonic afgewisseld met glazen Shiraz.

Als ik dan toch kiezen mag, ook nog een Thaise plat met noedels met dat ei-ding tussen en rode curry met kokosmelk en gebakken eend. En kefta en briques zoals mijn moeder ze à la Tunisienne (ook al is ze dat niet) maakt en ik ze tot aan mijn laatste avondmaal nooit zal kunnen bereiden.

Afsluiten doe ik met mijn voeten onder het koele zand geduwd op het strand en een emaille bordje op mijn schoot. De dessert der desserts in alle glorie bij de ondergaande zon: chocolademoelleux. Graag met gouden lepel (’t schijnt dat het dan zoeter smaakt) en oneindig lang aangevuld met nieuwe perfecte van zwart goud druipende gebakjes door dienen acteur die Jon Snow speelt en ‘mwaleu’ ook correct uitspreekt of ik flip.

Het wordt een 5-gangenmenu: Vietnamese spring rolls, sushi, Thom yam, Thaise curry en een éclair met dame blanche. Tussendoor: kleine portie stoofvlees friet, om het af te leren