‘Kiss A Ginger Day en de bijbehorende hashtag komen niet uit de lucht gevallen’

Op 12 januari worden roodharigen wereldwijd in de bloemetjes gezet. ‘Natuurlijke roodharigen vormen slechts één à twee procent van de wereldbevolking, maar over aandacht hadden we nooit te klagen.’

Roodharigen ontdekken niet plotseling op een dag dat ze buitenbeentjes zijn. Dat voelen ze intuïtief vanaf hun eerste kinderjaren al aan, en de bevestiging laat niet lang op zich wachten. Op de klasfoto’s waarop ze er tegen wil en dank uitspringen, maar vooral via de blikken, mopjes en bijnamen die zo’n haardos oplevert. Vuurtoren, rooie biet, stoplicht, wortelkop, badmuts: op de lagere school hoorde ik ze haast dagelijks, en een enkele keer kwamen ze van een wildvreemde op straat. Later smeet ik waterstofperoxide op dat vervloekte haar en ging ik enkele jaren kanariegeel door het leven – een ingreep waar mijn natuurlijke haarpigment nooit meer van herstelde.

Akkoord, vrijpostige vragen over je schaamhaar zijn niet dodelijk, en prins Harry en Jessica Chastain zijn niet de enige begeerde roskoppen. Sommige roodharigen krijgen het echter zwaar te verduren en worden zelfs als volwassene aangestaard, uitgelachen of gepest omwille van hun zeldzame haarkleur. Voorvallen waar ze zelden mee naar buiten treden, al leidde de discriminatie en mishandeling van een roodharige in Henegouwen ooit tot een veroordeling en steunde Gelijkekansencentrum Unia enkele jaren geleden de klacht van een moeder wier kinderen dagelijks uitgescholden werden.

In een internationale studie van de Ierse University College Cork naar een van de “laatste sociaal aanvaarde vormen van vooringenomenheid” had ruim de helft van de ondervraagde roodharigen gelijkaardige ervaringen meegemaakt. Om maar te zeggen: Kiss A Ginger Day op 12 januari en de bijbehorende hashtag op de sociale media komen niet uit de lucht gevallen. Oprichter Derek Forgie, een rosse komiek uit Canada, begon ermee in 2009, waarna het fenomeen zich wereldwijd verspreidde.

Natuurlijke roodharigen vormen slechts één à twee procent van de wereldbevolking, maar over aandacht hadden we nooit te klagen. Afhankelijk van het tijdvak en de plaats werden we als des duivels, ontembaar of ziek beschouwd, maar in recentere tijden was red allesbehalve dead. We werden bezongen door Bruce Springsteen, Dolly Parton, Neil Young en Amy Winehouse, zijn het geliefde onderwerp van gerenommeerde fotografen als Joel Meyerowitz, Hanne van der Woude, Thomas Knights en Anthea Pokroy en vullen dankzij zelfverklaarde fans als Midas Dekkers hele boekenrekken. Weinig haarkleuren worden ook zo gretig bestudeerd door de wetenschappelijke wereld. Het onderzoek gaat van onze herkomst (een genetische cocktail) en pijngrens (hoger) tot ons seksleven (bovengemiddeld, jawel) en uitsterven (een fabeltje, zie het vorige punt).

Overal lijkt er wat te bewegen. Op de catwalks voor het huidige winterseizoen behoorden meisjes als Kiki Willems en Sara Grace Wallerstedt tot de populairste modellen, en dan is er nog de datingsector. De Britse pers maakte enkele jaren geleden al gewag van een Ed Sheeran-effect op de interesse van vrouwen in roodharige mannen, en met gespecialiseerde datingsites als HotForGinger, DateGingers, RedheadDates en GingerLove is een beetje fetisjist nu uren zoet.

Redenen genoeg dus om dit weekend je ginger pride te vieren. Al zie ik me niet meteen naar de jaarlijkse Redhead Days in Breda trekken. Andere populaire manifestaties voor de rosse zaak zijn er in Londen, Hamburg en Milaan en op andere continenten. Roodharigen uit de hele wereld worden er getrakteerd op activiteiten als wortelwerpen en speeddates, en er zijn prijzen voor de man of vrouw met de meeste sproeten, de knapste rode snor en het mooiste porseleinen vel. Ik vraag me af waarover mensen het dan zoal hebben bij hun Gingerella-gemberbiertjes. De beste zonnebrandcrème en de zoveelste comeback van Simply Red?