Zon in je hart: vakantieliefde blijft soms duren

Lore en Guillaume in 2006. Nadat Guillaume naar België was verhuisd, reisden ze samen nog eens naar Bolivië. © GF

Een vakantieliefde ontvlamt hevig, maar dooft in de meeste gevallen bij thuiskomst snel uit. Niet bij deze drie koppels, van wie het verhaal leest als een sprookje, of toch op z’n minst een goeie romcom. “Ik had nog nooit zo’n intens contact gehad met iemand die ik nog maar zo kort kende.”

Zon, zee en zwoele nachten. Voeg daar een beetje alcohol en een knappe m/v/x aan toe en iedereen begrijpt dat op vakantie de vlam al eens in de pan slaat. Volgens psycholoog en relatiedeskundige Sarah Hertens zou het best kunnen dat we op vakantie sneller verliefd worden: “Op vakantie ben je in een andere modus dan thuis. Je bent ontspannen, hebt de dagelijkse sleur achter je gelaten. Vaak bevind je je ook nog eens in een mooie omgeving, wat verklaart waarom je je beter en gelukkiger voelt. Aantrekkelijker en zelfverzekerder ook, zeker na een paar dagen zon. De gelukshormonen die op dat moment in je lijf borrelen, geven een verliefdheid meer kans. Op vakantie heb je ook de tijd en de mentale ruimte om je open te stellen, zonder alle praktische shizzle die dagelijks op je afkomt.”

Maar heeft zo’n relatie ook kans op slagen? Het wordt alleszins moeilijk, vreest Hertens: “De sfeer op vakantie maakt dat je je meer openstelt en ongeremder bent, maar ook dat je je de dingen mooier voorstelt dan ze zijn. Ik vergelijk het weleens met een fles rosé die op vakantie heerlijk smaakt. Als je die fles meeneemt naar huis en daar opentrekt, is dat vaak een teleurstelling. Meestal krijgt een vakantieliefde geen kans om zich te ontwikkelen tot iets duurzaams. Om te beginnen is er de afstand en zijn er allerlei praktische bezwaren, zoals jobs en een netwerk thuis. De liefde moet al groot zijn om die te overwinnen. Verliefdheid is maar een fase. Daarna moet de realiteit binnenkomen in een relatie en worden de verschillen – soms zelfs grote culturele verschillen – duidelijk. Elke liefde vraagt opofferingen, maar een langeafstandsrelatie vraagt er veel. Er zijn mensen die bewust kiezen voor een latrelatie, maar de meeste mensen willen toch meer, die willen samen een leven opbouwen, en een relatie heeft stabiliteit nodig wil je dingen kunnen opbouwen. Maar ik zeg altijd: als je vier seizoenen overleeft, is er kans op slagen.”

Op vakantie heb je de tijd en de mentale ruimte om je open te stellen, zonder alle praktische shizzle die dagelijks op je afkomt.

We hebben vandaag alle moderne communicatie, dat moet het toch makkelijker maken? Niet echt, vertelt Hertens: “Het maakt het makkelijker om contact te houden, maar het vereenvoudigt de relatie niet. Want je hebt wel contact, maar je mist een diepere connectie. Het ‘koude’ online contact is na een rotdag niet voldoende: dan wil je letterlijk die schouder om op te huilen of even tegenaan te liggen. Er kan veel: mensen hebben zelfs seks via zoom, maar dat is anders dan echt verbinding voelen.”

Tot slot: we denken misschien dat een vakantieliefde voorbehouden is aan jongeren, maar dat is niet zo. “Mensen die alleen reizen staan meer open voor ontmoetingen, en dan heb je nog groepsreizen – al dan niet gericht op soloreizigers – waar je in contact komt met veel mensen tegelijkertijd. Op verliefdheid staat geen leeftijd, dus waarom zou dat op vakantieliefde wel zo zijn? Wel denk ik dat jongeren er onbevangener in vliegen: zij hebben niks te verliezen en leven nog niet met de verwachting een partner voor het leven tegen te komen. Maar je ziet ook wel dat volwassenen, na een scheiding bijvoorbeeld, door een fase gaan waarin ze zeggen: nu wil ik even niks, enkel plezier. Dan is een vakantieliefde ideaal. Als je het ziet als een avontuur, is het mooi. Maar begin er niet aan met hoge verwachtingen. En wees voorbereid op een gebroken hart, zelfs wanneer je voor ogen hield dat de liefde slechts tijdelijk was. Je had een fijne tijd met iemand, en achteraf is er heimwee. Veel mensen hebben het na een vakantie sowieso moeilijk om zich weer aan te passen aan de realiteit. Voeg daar het gemis van een intense vakantieliefde bij en je begrijpt dat mensen met flink wat verdriet kunnen zitten.”

Sarah en Made

Sarah Westelinck (32) uit Rotselaar vond de liefde van haar leven toen ze met vriendinnen op vakantie was in Bali. Ze woont sinds zeven jaar met Made Sudirta (37) en zijn familie op een woonerf in de Balinese jungle, tussen de kippen en de koeien. Over een maand trouwen ze.

“Onze liefde is voorbestemd. Made is daar nog meer van overtuigd dan ik. Na onze eerste kus zei hij: ‘Ik wist dat je ging komen, ik was op jou aan het wachten.’ Dat klinkt erg zweverig in westerse oren, maar voor een Balinees is het heel normaal om te denken dat de dingen voorbestemd zijn. En het was ook wel erg toevallig dat we elkaar tegen het lijf liepen, in een klein dorp in Bali, ver weg van het toerisme. We ontmoetten hem aan het eetkraam van zijn familie, waar we toevallig stopten, onderweg naar de tempel Lempuyang. Toen de volgende dag bleek dat onze huurauto te gammel was om de berg ernaartoe op te rijden, werd Made opgetrommeld om ons te brengen en te gidsen. In die tempel gebeurde er ‘iets’ tussen ons, geen kus of zo, maar er was ontegensprekelijk chemie. Ik was gefascineerd door hem, op een manier die ik nog niet eerder meegemaakt had.

Made en Sarah
Made en Sarah © GF

Toen mijn vriendinnen de dag erna vertrokken voor een duikstage, besliste ik om een paar dagen langer in de buurt te blijven. Op een dag nam Made me mee naar zijn oom, een Balinese healer, die tegen me zei: ‘ Tirtagangga is your energy. Your heart will never leave here.’ Een paar dagen later kusten we voor het eerst.

Mijn vriendinnen begrepen er niks van toen ik besloot om niet met hen terug te reizen en langer in Bali te blijven. Ik ben niet het type dat zich halsoverkop in dingen stort, bovendien kende ik Made nog maar een paar dagen. Maar ik voelde dat ik het een kans moest geven. Om dezelfde reden heb ik eenmaal thuis snel de knoop doorgehakt en een visum voor zes maanden aangevraagd. Sindsdien woon ik hier. Ik denk nog vaak terug aan de woorden van Made’s oom, de healer. Zodra ik ze hoorde, wist ik dat ze waar waren: ik was geland. Ik had gevonden waar ik moest zijn.

Made en Sarah in april 2022, toen ze een bezoek brachten aan België voor het huwelijk van Sarahs jongste zus Zoë.
Made en Sarah in april 2022, toen ze een bezoek brachten aan België voor het huwelijk van Sarahs jongste zus Zoë. © GF

Mijn leven hier verschilt dag en nacht van het leven dat ik in België leidde. Familie en vrienden die me al bezochten, schrikken wanneer ze hier aankomen: het is altijd primitiever dan ze zich voorgesteld hadden. (lacht) We leven hier in een hechte gemeenschap, dicht bij de natuur. De eerste jaren was dat soms best eenzaam, ik sprak de taal niet, kon amper communiceren met Made’s ouders, integreren was als ‘ boulé’ – witte buitenlander – moeilijk. Ondertussen spreek ik de taal en draai ik mee in het leven op het erf en in de familie. Ik kijk ernaar uit om later mijn kinderen groot te brengen in onze community.

Mijn ouders en zussen zijn me snel komen opzoeken om zich een beeld te vormen van de plek waar ik woonde en om Made en zijn ouders te ontmoeten. Toen mijn moeder vertrok, zei ze: ‘Ik laat je met een gerust hart achter, ik zie dat je hier heel graag gezien wordt.’ Af en toe zeg ik tegen Made: ‘Je beseft toch wat ik voor jou heb achtergelaten: mijn familie met wie ik erg close ben, mijn vrienden, mijn opleiding… Dát had ik voor jou over.’ De waarheid is dat ik nergens liever zou wonen dan hier. Tirtagangga is mijn thuis. Wanneer

Lore en Guillaume

Lore Callens uit Leuven (40) en Guillaume Bertocchi uit Nice (41) leerden elkaar twintig jaar geleden kennen in Bolivië, tijdens een trektocht door de jungle, waar de vonk oversloeg in een hangmat.

Lore: “We waren al een paar dagen door de jungle aan het trekken. Op een gegeven moment was ik aan het lezen in een hangmat in het basecamp en kwam Guillaume naast me liggen. Het was ons eerste gesprek en de eerste keer dat ik wat beter naar hem keek. Sinds dat gesprek waren we allebei ‘wakker’.”

Guillaume: “Lore vertelde me dat ze niet op zoek was naar een serieuze relatie, dat een huwelijk en kinderen niet waren wat ze wilde in het leven. Maar ik dacht toen al: wacht maar, jij wordt de moeder van mijn kinderen. (lacht) Na die trektocht reisde ik door naar Peru.”

Lore: “Een paar dagen later zouden mijn vriendin en ik ook naar Peru reizen en we hadden halvelings afgesproken elkaar daar te zien. Zodra onze bus er aankwam, zocht ik een internetcafé om Guillaume te mailen. Tijdens die paar dagen weg van elkaar had ik beseft dat ik hem heel graag terug wilde zien. Ik zat nog maar net of hij kwam binnen. Toeval, dacht ik, maar hij bleek al een tijdje het internetcafé het dichtst bij de bushalte in het oog te houden. (lacht) We hebben toen vrij snel voor het eerst gekust. Over hoe het daarna verder moest, dacht ik niet echt na. Ik was 21, ik was niet bezig met later. Toch spraken we zodra we allebei weer thuis waren af in Amsterdam. Dat werd een desillusie. In Bolivië had Guillaume iets wilds over zich gehad, met zijn losse, lange haar. De Guillaume die ik terugzag in Amsterdam had zijn haar strak in een staart getrokken, de sprankel die hij op reis over zich had, was weg. Maar omdat ik me die fantastische klik van in Bolivië bleef herinneren, nodigde ik hem toch uit om me in Leuven te komen opzoeken. Die week bleef ik twijfelen, tot ik dacht: als je wilt weten of dit iets kan worden, moet je hem nú kussen. (lacht) Een strategische kus dus, maar het werkte. Toen ik hem even later ging opzoeken in Nice, bleken alle twijfels verdwenen.

Guillaume: “We hebben drie jaar gependeld. Ik was net een doctoraat begonnen, Lore studeerde. We zagen elkaar om de vijf weken in België, in Nice of we spraken af op een perron of een luchthaven in een ander land.”

Lore: “Zo zijn we lang in de honeymoonfase gebleven: elkaar zien was altijd spannend en avontuurlijk. Voor we het wisten waren die drie jaar voorbij en studeerden we af. Veel hebben we er niet over gepraat. Hij zei gewoon op een gegeven moment: ‘Ik verhuis naar Leuven.’ Niet veel later stond hij hier met zijn valiezen. Mocht hij in België hebben gewoond, was het misschien niks geworden, net omdat ik zo op mijn vrijheid stond. De afstand tussen ons was de perfecte context om rustig te wennen aan elkaar. We hebben tien jaar veel gereisd, maar toen zijn de kinderen die Guillaume in de hangmat al voor zich zag er gekomen. Zot eigenlijk hè: je komt iemand tegen in de jungle en die wordt dan de papa van je kinderen.” (lacht)

Pamela en Jennifer

De Antwerpse Pamela Gers (40) en de Schotse Jennifer Macindoe (34) leerden elkaar kennen in Indonesië. Hoewel Jennifer een wereldreis maakte met haar toenmalige vriend en geen van beiden eerder een relatie had gehad met een andere vrouw, sloeg de vonk onmiddellijk over.

Pamela: “We werden aan elkaar voorgesteld door de eigenaar van het hostel waar we verbleven. Hij zou mij en de collega met wie ik op reis was door de stad gidsen en vroeg Jennifer en haar toenmalige vriend mee. Het klikte zo goed dat we de dagen erna met ons vieren bleven optrekken. Toen mijn collega en ik verder reisden, wisselden Jennifer en ik nummers uit. Zo kwam het dat we een week later met z’n vieren op een boot stapten voor een trip van een paar dagen. Daar werd duidelijk dat er meer aan de hand was. In de paar dagen die we van elkaar gescheiden waren, had ik Jennifer elke dag gemist. Ik vond dat verwonderlijk: ik had nog nooit zo’n intens contact gehad met iemand die ik nog maar zo kort kende.”

Jennifer: “Mijn vriend was op dat moment meer een reispartner geworden dan mijn lief. In het jaar dat we samen de wereld rondreisden, was al duidelijk geworden dat onze relatie niet goed meer zat. Pamela leren kennen heeft dat proces alleen maar versneld.”

Jennifer (links) en Pamela (rechts) tijdens de reis in Indonesië waar ze elkaar leerden kennen.
Jennifer (links) en Pamela (rechts) tijdens de reis in Indonesië waar ze elkaar leerden kennen. © GF

Pamela: “Eenmaal thuis bleven we sms’en en bellen, elke dag. Van op de meest desolate plekken vond Jennifer een gelegenheid om contact te houden. Zij was de eerste die voorzichtig uitsprak dat ze meer voelde. We spraken af om elkaar na haar reis – negen lange maanden – in België te zien en vervolgens door te reizen naar Portugal.

Dat was enorm spannend. We hadden al die tijd intens telefonisch contact gehad, we hadden onze gevoelens voor elkaar uitgebreid besproken, maar hoe zou het zijn in real life? We hadden elkaar tenslotte maar een paar dagen ‘echt’ gekend. Zou het nog hetzelfde voelen? Ik ben haar gaan ophalen op de luchthaven met zweethandjes en een bonzend hart. (lacht) Maar vanaf het moment dat ze door de gate kwam, wist ik dat het goed zat. Toen we elkaar kusten, vielen alle puzzelstukjes in elkaar.”

Jennifer: “Het eerste jaar was een jaar van highs and lows. Elk vrij moment probeerden we elkaar te zien. Vrij snel ben ik een paar maanden naar België gekomen. Voor mij was het makkelijker dan voor Pamela. Ik had voor ik op wereldreis vertrok mijn job als dierenarts opgegeven en was bij mijn ouders ingetrokken. Pamela gaf les en kon niet zomaar even naar Schotland vliegen.”

Pamela: “Jennifer begon ook meteen Nederlandse les te volgen. Ja, wij zijn echt met de voeten vooruit in deze relatie gevlogen. De barrière van niet in hetzelfde land te wonen, zouden we overwinnen. Kort voor corona hebben we beslist dat we niet meer wilden pendelen en altijd samen wilden zijn. Ik heb een jaar loopbaanonderbreking, Jennifer heeft een online job, en we reizen ‘petsittend’ Zuid-Europa rond. Wanneer ik ook een online baan vind, zijn we echt vrij om te gaan waar de wind ons brengt. Concrete toekomstplannen hebben we niet, behalve volgend jaar in juli trouwen in Schotland. Zolang we samen zijn, zijn we gelukkig.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content