‘We eten gras, want de katten zijn op’: woorden die nooit uitgesproken zouden mogen worden

‘Mijn vrouw en kinderen eten gras, want de katten zijn op.’ Deze woorden kon u net zoals Columniste Nele lezen in het nieuws over het belegerde Syrische stadje Madaya. 40.000 burgers worden daar al maandenlang door Assads mannen in de richting van een hongerdood geduwd.

Gras. Want de katten zijn op. Het zijn woorden die nooit uitgesproken zouden mogen worden in deze volgorde. Woorden die voorbij hun betekenis belanden. Woorden die de realiteit tot een absurditeit maken. Die een mens doen braken van ongemak, meer nog dan het gras en dat taai doch eetbaar vlees dat wij als huisdier beschouwen wanneer we kopjes krijgen tijdens het vullen van het voederbakje. De brokjes die ernaast vallen kraken onder schoenzolen als we er passeren. Ze zouden er nochtans blij mee geweest zijn, daarachter. Want ‘niet hier’ is altijd ‘daarachter’ en diegenen die we niet kennen zijn meestal ‘ze’.

Het is zo dat kattenbrokjes tot mededogen leiden. Kattenbrokjes en de berichten over de schrijnende situatie die massaal gedeeld worden op het internet. Die wij liken en sharen. Want liken en sharen is het nieuwe bidden. Een gebed voor een like. Tien gebeden voor een share. Je profielfoto veranderen in vlaggen is een extra leven, voor jezelf. Dus we klikken gelijk zot, want we zijn vrijgevig. Denk maar aan die kattenbrokjes.

Onrecht verstopt de oren en opent de ogen. Voor even.

Een foto van een hond wiens snuit gedrapeerd was met een schel hesp en zo verkeerdelijk geïnterpreteerd werd als een zwaar mishandeld dier haalde afgelopen maand 60.000 Facebooklikes en 110.000 shares. De foto van Aylan, de jongen met rood shirtje, blauw broekje en verder niets dan de dood om zijn lijf werd minstens even vaak gedeeld. Dat zijn veel gebeden. Het bericht dat er vanaf nu aquaponykampen georganiseerd worden in een zwembad deed het met 650 shares een pak slechter, maar het onrecht is er dan ook minder groot. Die vrouwen hebben zelf gekozen om in badpak een zo goed als verdronken pony schrijlings te bestijgen. Een beetje zoals al die vrouwen in Keulen die erom gevraagd hadden aangerand te worden. Zeker na middernacht. Of hoe zat dat nu weer? Laten we ook bidden voor hen.

Onrecht verstopt de oren en opent de ogen. Voor even. Want samen met de waas voor onze ogen komt er ook een nieuw prentje in de feed. Eentje van een met sushi belegd bord waarop geschreven staat dat je 50% korting krijgt als je nu verder klikt en alvast een tafeltje reserveert in het betreffende restaurant. Je moet klikken. Dus je klikt. Je was toch al aan het klikken. One life up en een schietgebedje. En dan herinner je je plots dat de kat nog geen eten gehad heeft.

www.nelereymen.be