Als er één plaats is, waar we onszelf zijn, is het in bed. Knack Weekend trekt van slaapkamer naar slaapkamer voor een eerlijk gesprek. Deze week: Ellen (59) en Hans (60) zijn al veertig jaar een koppel. Na Ellens tweewekelijkse nachtdienst als palliatief verpleegkundige zijn ze altijd erg blij weer samen in bed te kunnen kruipen.
‘Is onze relatie symbiotisch?’ vraagt Ellen zich hardop af. ‘We kunnen wel zonder elkaar, maar we kiezen daar niet heel vaak voor’, antwoordt Hans. ‘Het liefste wat ik doe is na een werkdag samen koken en nog vier uur zitten babbelen tot we gaan slapen. Als Ellen geen nachtdienst heeft, gaan we altijd samen naar boven – iets anders is ondenkbaar. Natuurlijk vind ik het jammer dat ik één week op twee ’s avonds alleen ben, maar ik maak van die tijd gebruik om films te kijken – ik ben een grote fan, maar Ellen kijkt nooit tv. Vroeger, toen haar nachtdiensten nog minder frequent waren, gaf ik haar speciaal een zakje dropjes mee.’
‘Nu is het ritueel dat hij mijn rug inwrijft als ik rond negen uur ’s avonds heb gedoucht’, glimlacht Ellen. ‘Rond half elf, na mijn eerste ronde langs de patiënten, bel ik Hans altijd om hem welterusten te wensen. Na vier nachten ben ik er wel aan toe om weer bij hem in bed te kruipen. Soms is er intimiteit, soms niet. Daarin vinden we elkaar altijd wel.’
Hans knikt. ‘Dat geldt ook voor onze interesses. Wij reizen bijvoorbeeld superfijn samen. Van de Trans-Siberische spoorlijn tot de Galapagoseilanden: we hebben het allemaal gedaan.’
‘Misschien was het een beetje een vlucht,’ zegt Ellen, ‘want rond mijn 40ste werd duidelijk dat we kinderloos zouden blijven. Hans gaf me toen alle tijd om daar om te rouwen. Ook toen vorige zomer onze labrador stierf en ik daar oeverloos verdrietig om was – ik geloof dat het vroege overlijden van mijn ouders opnieuw opspeelde – gaf hij me de ruimte. Dat is de sleutel: respect. En veel koffietjes. Hans wekt me nog elke keer met een kopje koffie – hoe lief is dat?’
