14 maart: de wereld neemt afscheid van Brits natuurkundige, kosmoloog en wiskundige Stephen Hawking.
Thomas Hertog (43) van het departement natuur- en sterrenkunde van de KU Leuven was niet alleen zijn collega en medeonderzoeker, maar ook een vriend des huizes.
‘Mijn eerste ontmoeting met Hawking was in juni ’98 aan de universiteit van Cambridge, toen ik bij hem wilde doctoreren. Zijn imago van intimiderende en ontoegankelijke wetenschapper bleek onterecht. Hij was juist heel open en menselijk en ook heel communicatief. Zijn stem was hij al jaren kwijt, maar hij had een gave om te verbinden met mensen en ze op hun gemak te stellen.
Zijn stem was hij al jaren kwijt, maar hij had een gave om te verbinden met mensen en ze op hun gemak te stellen.
Zijn bekendheid was ook toen nooit veraf. Na een halfuurtje praten werden we onderbroken door zijn secretaresse: of hij snel een aflevering van The Simpsons kon goedkeuren waarin hij toen een rol had. En dus zaten we daar tijdens een boeiend gesprek over kosmologie plotseling samen naar een animatieserie te kijken. (lacht) Toch stond die bekendheid nooit een normale werkrelatie of vriendschap in de weg. We kwamen bij elkaar thuis over de vloer in Cambridge en Bousval (Waals-Brabant, red.) en onze gezinnen kenden elkaar goed, maar dat speelde zich allemaal ver van de schijnwerpers af, laat staan dat de bekendheid hem van zijn missie als wetenschapper afbracht. Stephen heeft zijn naamsbekendheid gebruikt om wereldwijd over zijn werk en maatschappijvisie te communiceren, maar hij was in de eerste plaats een zoeker, een wetenschapper in hart en nieren. Dat is ook wat onze band smeedde: de fundamentele interesse in de oorsprong van onze wereld.
De laatste maand van zijn leven kon hij zijn spraakcomputer niet meer bedienen. Om onze laatste gezamenlijke paper af te werken, kon hij enkel nog met zijn wenkbrauwen, mond en uiteindelijk zijn ogen communiceren. Zeker de voorbije jaren maakte zijn ALS het hem steeds moeilijker om te werken. Toch wilde hij zich daar niet door laten afremmen. ALS was voor hem een fact of life, geen allesbepalende factor, en volgens mij heeft hij die ziekte werkelijk overwonnen. Zo kreeg zijn werk mede door zijn aandoening een diepere betekenis: wetenschap en onderzoek boden Stephen een houvast, iets wat zin gaf aan het leven.’
