Schrijfster Wided Bouchrika: ‘Ik droom alleen van wat ik kan waarmaken’

Wided Bouchrika (31) heeft een Belgische moeder en een Tunesische vader. Ze studeerde Journalistiek in Gent en Internationale relaties in Kopenhagen. Ze is copywriter en contentstrateeg, schildert en schrijft. Haar debuutroman Teer, een coming-of-age verhaal, is net verschenen.

Mijn persoonlijkheid is nog dezelfde als toen ik negen was. Ik heb niet de indruk dat latere ervaringen me echt gevormd hebben. Op die leeftijd begon ik over het boeddhisme te lezen, geloofde ik niet meer in Sinterklaas en wilde ik weten hoe systemen in elkaar zitten. Mijn brein heeft zich verder in die richting ontwikkeld. Ik zie de wereld nog steeds op dezelfde manier, en dat is nooit zwart-wit. Ik probeer alles en iedereen rondom mij te begrijpen. Bekijk dingen vanuit alle mogelijke perspectieven. Radicale standpunten moet je niet van mij verwachten. Iemand die heel zwart-wit denkt, is in wezen heel arrogant. Hij gaat ervan uit dat hij alles al weet, en dat is een illusie. We leren voortdurend bij.

Thuis is een plek waar ik mezelf kan zijn. Dat is een tijdje Londen geweest, daarna Kopenhagen en binnenkort Tel Aviv. Ik ben in België geboren en getogen. Toch maakt mijn naam dat ik er vaak als een vreemde word behandeld. Ik wil niet langer moeten verantwoorden dat Nederlands echt wel mijn moedertaal is en de taal waarin ik me het liefste uitdruk, dat heb ik in het buitenland ook nooit moeten doen.

Het leven is constant in beweging zijn. Mijn verhuizingen voelen heel natuurlijk aan. Ik pak mijn verhuisdozen in en vertrek. Het helpt natuurlijk wel dat mijn prioriteit, mijn passie – schrijven – altijd en overal kan. Overal zijn er verhalen. Sommige mensen denken daardoor dat ik op de dool ben, terwijl dat helemaal niet zo is. Ik vertrek nooit zomaar – de aanleiding is een studie, een wetenschappelijk project of een job.

Het is niet zo dat een relatie geen waarde had als ze niet blijft duren.

Ik droom alleen van wat ik kan waarmaken. Ik ken behoorlijk wat mensen die zeggen dat ze graag naar het buitenland zouden trekken. Of dromen van een carrièreswitch. Het heeft me lang gefrustreerd dat ze geen actie ondernamen, ook al legde ik hun een concreet stappenplan voor. Ze blijven maar klagen over hun huidige situatie. Pas recent heb ik ingezien dat hun verzuchting louter escapisme is: de droom waarmaken zou die vluchtroute wegnemen en een zoveelste ding worden dat kan mislukken.

Niets is permanent. Daarom leef ik in het moment. Als ik een maand op voorhand een reis boek, ben ik naar mijn normen al héél vooruitziend. Enkel het hier en nu telt, de rest doet er eigenlijk niet toe, want de toekomst heb je toch niet in de hand. Als je weet dat niets voor altijd is, moet je ook nergens zwaar aan tillen en wordt het makkelijker om los te laten.

Ik kan niet in een situatie blijven die niet goed aanvoelt. Als je in een relatie vaststelt dat je niet langer compatibel bent met je partner, dan kun je toch niet anders dan dat aanvaarden? Het is ook niet zo dat een relatie geen waarde had als ze niet blijft duren. Mensen hebben het er soms moeilijk mee dat ik er zo over denk. Ze willen op voorhand weten waar iets naartoe gaat. ‘Haat mij niet als dit op niets uitdraait’, zei iemand ooit tegen me. Ik zag het probleem niet.

Door gevoelens te rationaliseren, maak je ze extremer. Ik laat veel impulsen binnenkomen. Om die overvloed te rationaliseren en verwerken, schrijf ik. Dat verhindert niet dat die opeenhoping van prikkels me op een gegeven moment toch te veel wordt. Als die gevoelens me dan onverwacht in volle hevigheid overvallen, houd ik ze niet tegen. En zo kan het gebeuren dat ik op de trein plots een huilbui krijg, of een lachbui. Je moet dat laten gebeuren. Ik heb mensen gekend die zichzelf alle gevoel ontnomen hebben. Dat is zo triest. Ik denk dat zij meer pijn ervaren dan wie zichzelf al eens een huilbui toestaat.

Ik kan schoonheid zien in het banale. Onlangs liep ik op het strand voorbij een groep vrouwen die aan het dansen en twerken waren. Ze gaven zich volledig. Wat verderop zat een gezette man in blote bast op een bankje stil te genieten van het spektakel, zijn voet meetikkend op het ritme. Door het mooie contrast tussen die man en die vrouwen ontroerde dat tafereel mij enorm. Een object of een bloem zien waarvan de kleur afsteekt tegen de omgeving, kan hetzelfde effect op mij hebben. Bij zoiets stoms kan ik mij extreem gelukkig voelen. Je hebt mensen die altijd het grootse zoeken. Op reis moeten ze op zoek naar een fantastisch uitzicht. Die reflex is mij vreemd.