Peter Van den Begin: ‘Ik vind het nogal elitair om te spreken van hoge en lage kunst’

Peter Van den Begin (55) is acteur, getrouwd met Tine Reymer en heeft twee tienerdochters. Na gestalte te hebben gegeven aan de smeerlap Jean Van Hoof in Studio Tarara is hij nu toe aan iets totaal anders: met collega Jonas Van Geel en een bigband een Nederlandstalig repertoire zingen.

Alles begint met het script. Als ik dat lees, voel ik vrij snel of ik er iets mee heb. Neem nu Studio Tarara: ik merkte aan de dialogen en aan de opbouw van de plot en de personages dat daar hard aan gewerkt was. Dan kost het niet zo verschrikkelijk veel moeite om zo’n extreme figuur als Jean Van Hoof te spelen. En als zo’n personage echt gehaat wordt, is dat een bewijs dat je iets losweekt bij mensen.

Af en toe buiten de lijntjes kleuren, geeft voldoening. Door nu een Nederlandstalig repertoire te gaan brengen, met een bigband in de rug, treed ik uit mijn comfortzone. Het is gezond om je grenzen te verleggen. Dat is het mooie aan dit beroep: je blijft onderweg. Als acteur ben je constant op zoek naar de volgende prikkel. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik altijd heel uiteenlopende dingen heb mogen doen. Ik heb de uitersten opgezocht: zowel licht amusement als arthousefilms.

Dé vraag voor mij is: zet het iets in beweging? Ik vind het nogal elitair om te spreken van lage en hoge kunst. Zelf heb ik die etiketten nooit zo ervaren. Bij het theatergezelschap de Blauwe Maandag Compagnie speelden wij zowel Shakespeare als volkse producties à la Wilde Lea die een breed publiek aanspraken. Of het nu een lach is of een traan: mensen ontroeren is de drijfveer.

Het is zonde van de kostbare tijd als je er niet elk moment zo intens mogelijk voor gaat. Dat heb ik meegekregen bij de Blauwe Maandag Compagnie. Tijdens de repetitieperiode van De Meeuw heeft regisseur Luk Perceval me echt gepusht om te spelen alsof mijn leven ervan afhing. Sindsdien streef ik ernaar alles op het scherp van de snede te doen. Ik zou het mezelf kwalijk nemen als ik dat niet deed. Je moet er natuurlijk wel op letten dat het je niet verkrampt, je moet er ontspannen bij blijven.

Theater is een levende kunst. Zelfs al blijft de tekst hetzelfde, elke avond is anders. Soms begin je er moe aan, maar krijg je door de interactie met je medespelers en het publiek extra energie. Dat was zo bij de herneming van Risjaar Drei: niet lang nadat onze collega Marc Van Eeghem ons was ontvallen, stierf ook mijn mama. De voorstelling kreeg daar een extra lading door, het werd een heel emotionele tocht. Op zo’n moeilijk moment heeft spelen met gelijkgestemden een helende kracht.

Wees worden is een scharniermoment in je leven. Mijn vader verloor ik al op m’n drieëntwintigste. Nu mijn beide ouders er niet meer zijn, voel ik dat er iets kantelt. Dat ik enig kind ben, maakte het afscheid van mijn moeder heel intens. Al deel je je verdriet wel met je naasten, bij het loslaten sta je er toch alleen voor. Mijn mama heeft het leven echt wel gevierd. Die les onthoud ik: het is nu dat we het moeten doen.

Omdat ik uit een warm nest kom, biedt het troost om aan vroeger te denken. Het is chic dat mijn ouders mij altijd gesteund hebben. Op het einde van mijn tweede jaar Studio Herman Teirlinck kreeg ik van Dirk Tanghe het aanbod om mee te spelen in De Getemde Feeks bij Theater Malpertuis. De toenmalige Studio-directeur Fons Goris wou daar geen toelating voor geven. Als ik doorzette, kon ik mijn studie niet afmaken. Mijn ouders lieten de keuze aan mij. Toen ik het risico nam geen diploma te halen, stonden zij daar volledig achter.

Als spelende mens bewaar je het kind in jezelf. Dat is waardevol, maar je bent wél verantwoordelijk voor je eigen geluk. Je moet je eigen slingers ophangen. Dat probeer ik mijn kinderen ook mee te geven. Met mijn oudste dochter Charlie ging ik naar de opendeurdag van de kunsthumaniora in Antwerpen. We werden rondgeleid door laatstejaars, je kon er proeven van lessen verbale expressie of woord-drama. Bleek dat Charlie hetzelfde dacht als ik: hoe graaf moet het zijn om hier school te lopen? Het is wel grappig om te merken dat de cirkel nu rond lijkt te zijn. Acteren is het mooiste beroep dat er is, maar ook hard. Het is niet altijd evident om je weg te vinden.