Op het perron of bij een fietsdiefstal: 11 mensen vertellen hoe ze hun geliefde leerden kennen

Veel koppels leren elkaar op café of op Tinder kennen, maar deze geliefden vertellen een verrassender verhaal. Of hoe mooi toeval soms kan zijn.

Magische mantel

Michel (35): ‘Ik was een paar maanden single toen mijn zus me vroeg of ik geen zin had om met haar naar een vernissage te gaan. Ik weet nog goed dat ik de avond zelf nog overwoog om het af te blazen omdat ik me niet helemaal goed voelde. Om haar niet teleur te stellen ben ik toch maar meegegaan. En ik heb er geen moment spijt van gehad. Want op de receptie zag ik haar staan, samen met een vriendin: een vrouw in een prachtige militaire mantel. Ik weet nog steeds niet waar ik de moed vandaan heb gehaald, maar na een glas of drie ben ik op haar afgestapt om haar te feliciteren met haar vestimentaire keuze. Ze was zo aangenaam verrast dat we meteen aan de praat raakten. Uiteindelijk zijn we dezelfde avond met ons tweetjes de stad in getrokken en toen is het behoorlijk laat geworden. Of vroeg. (lacht) Een paar dagen later hadden Annelien (32) en ik onze eerste date en sindsdien zijn we samen. En dat allemaal dank zij die ene mantel. Die trouwens nog altijd in haar kast hangt.’

Ken je mij nog?

Maxime (29): ‘Vanaf mijn vijfde ging ik met mijn ouders naar een familiecamping in Frankrijk. Daar heb ik Mickael (38), de broer van de uitbater, leren kennen. Niet dat we samen optrokken, want hij is negen jaar ouder. Jaren later heeft hij me via Messenger een berichtje gestuurd met de vraag of ik me hem nog herinnerde. Ik moest toegeven dat dat niet het geval was, maar we zijn toch aan de praat geraakt. Na een tijdje vroeg hij me of ik zin had om bij hem op vakantie te komen. Ik kwam nog niet zo lang uit een relatie en stemde toe. Iedere avond zaten we op een bankje aan de ingang van de camping te praten en elke keer bracht hij me daarna naar mijn tent. Toen hij me op een avond wilde kussen, vertelde ik hem dat ik het wat specialer wilde. Een paar dagen later hebben we een bergwandeling gemaakt en op de top hebben we voor het eerst gekust. We wisten toen allebei al dat we meer dan een vakantielief voor elkaar zouden zijn. Een paar maanden later heeft hij me ten huwelijk gevraagd, ik ben naar daar verhuisd en exact een jaar na onze eerste kus zijn we getrouwd. Niet veel later ontdekte ik toevallig een foto van ons tweeën, ik negen en hij achttien. Wie had toen kunnen denken dat we ooit acht jaar samen zouden zijn?’

Doen alsof

Peter (46): ‘Ik kende Inge (46) omdat een vriend van mij bij haar op kot zat. Na een tijdje werd ik verliefd op haar, maar om de een of andere reden kreeg ik dat niet gezegd tegen haar. Tot ze me vertelde dat ze naar een huwelijksfeest moest en geen zin had om daar als single naartoe te gaan. Of ik het zag zitten om te doen alsof ik haar lief was? Uiteraard zei ik meteen ja. Terug op mijn kot begon het een beetje te knagen. Het hele idee leek me, gezien de gevoelens die ik voor haar koesterde, wat te surrealistisch. Ik heb haar een paar dagen later voorgesteld om iets te gaan drinken, zogezegd als voorbereiding op het feest. Na een paar pintjes heb ik haar verteld dat ik stapel op haar was. Bleek het toch wel wederzijds te zijn, zeker? We zijn samen naar het trouwfeest gegaan, maar dan écht als koppel. Intussen hebben we drie prachtige dochters samen.’

Arrogante tante

Martin (71): ‘Na een nachtdienst reed ik om iets na zes ’s morgens op mijn brommer naar huis. Bij een kruispunt draaide ik rechtsaf, en uit het niets was daar ineens een fiets. Met een meisje erop. Of ernaast, want ik reed haar aan en ze maakte een stevige duik. Ik wilde haar helpen, maar ze reageerde heel arrogant. Ze riep dat ik een gevaar op de weg was en dat ze nu te laat thuis zou zijn. ‘Heb je papier?’ toeterde ze. Ik haalde een oude krant uit mijn tas en ze schreef haar naam en adres op. ‘Kom morgen maar horen wat de schade is.’ En weg was ze, haar fiets met gebogen voorwiel aan de hand. Ik dus de volgende dag naar de Stationstraat 41. Nadine (68) liet me niet binnen, maar legde in de voortuin uit dat ze een hele nacht op een vergadering had gezeten over de organisatie van een betoging voor gelijk geld voor gelijk werk. Ze moest voor zeven uur thuis zijn, of haar familie zou ontdekken dat ze de hele nacht weggeweest was. Vandaar haar haast. Oei, dacht ik, een feministe. We spraken af dat ik de herstelling aan haar fiets zou betalen, en toen ik wegreed, vond ik haar niet alleen een arrogante tante maar ook een radicale betweter. Maar ze had mooie benen en vuur in haar groene ogen, en ik bleef de volgende weken aan haar denken. Ik besloot dan maar een kijkje te gaan nemen op de betoging die ze mee had georganiseerd. Ze waren maar met een honderdtal op een brede Brusselse laan, dus ik zag haar meteen. Ze wuifde, stak haar arm door de mijne en trok me de betoging in. In 2021 zullen we 50 jaar getrouwd zijn.’

Perrongeluk

Maja (36): ‘Op de eerste werkdag voor mijn nieuwe job heb ik David (43) voor het eerst op de trein naar Brussel gespot. We hadden even oogcontact en nadien heb ik mijn zus een berichtje gestuurd: ‘Ik heb net de mooiste man ter wereld gezien.’ Vervolgens zag ik hem maanden niet, tot ik het perron kwam opgelopen en hij er stond. Ik ben op de trein in zijn buurt gaan zitten en in het station van aankomst ben ik hem stiekem even gevolgd. Een paar weken later zag ik hem weer op het perron en de dag erna ook weer. Toen had ik door dat hij altijd de trein van 8u38 nam. Ik sindsdien ook. (lacht) We knikten al eens naar elkaar, maar we zijn nooit een gesprek begonnen. Op een ochtend dacht ik: ik heb niets te verliezen. En dus ben ik in Brussel-Centraal op hem toegestapt. ‘Ik wil een naam op jouw smoel kunnen plakken’, heb ik hem vlakaf gezegd. ‘Als je mee een koffie gaat drinken, vertel ik die jou’, was zijn antwoord. Een uur lang zaten we in de Starbucks te babbelen. Ik had gezien dat hij geen trouwring droeg, maar meer wist ik niet. We hadden zelfs geen gegevens uitgewisseld, ik had alleen gezegd dat ik bij de Orde van Advocaten werkte. Nog diezelfde dag kreeg ik een mailtje. ‘Sorry dat ik je gegoogeld heb, maar de koffie was veel te leuk.’ Hij stelde voor om de dag erna te gaan lunchen. Tof, maar daar bleef het bij. Twee weken later zijn we iets gaan eten. Daarna zaten we op café te babbelen en gaven we elkaar af en toe een kus. Intussen zijn we meer dan acht jaar samen en hebben we twee dochtertjes. Met dank aan de NMBS.’

Tussen de dozen

Carl (47): ‘Toen een vriendin me vroeg om te helpen met haar verhuizing, twijfelde ik geen moment. Ook wel omdat ik wist dat er enkele leuke single vriendinnen van haar aanwezig zouden zijn. Ik was helemaal weg van Lore (46). Haar ontwapenende manier van praten, haar humor, haar looks… ze was geweldig. ’s Avonds was er voor alle vrienden die meehielpen een spaghettiavondje gepland; ik zag mezelf al gezellig naast haar zitten. Tot ze plots naar huis vertrok nadat ze een meubel beschadigd had en daarmee de verhuizende vriendin ontstemd had. Lichte paniek bij mij! Uiteindelijk zijn we enkele weken later toevallig met ons drieën op café beland. Bleek ze naar een uitverkocht concert te willen waarvoor ik zowaar een ticket had. Ik heb langs mijn neus weg haar gsm-nummer gevraagd en gezegd dat ik wellicht nog wel een ticket kon fiksen. Ik wist dat dat nooit ging lukken, maar nu had ik tenminste haar nummer. (lacht) Een paar dagen later stelde ik voor om een terrasje te doen, bij wijze van goedmakertje omdat ik geen ticket had bemachtigd. En de rest is geschiedenis, zoals ze zeggen.’

Houd de dief

Gunther (25): ‘Wanneer mensen ons vragen hoe we elkaar leerden kennen, ben ik altijd een beetje beschaamd. Ik zal het maar toegeven: ooit heb ik tijdens mijn Leuvense studentenjaren een fiets die niet op slot was gestolen. Of toch geprobeerd te stelen, want net toen ik ermee wilde wegrijden, kwam de eigenaar uit de winkel naar buiten. Hij begon meteen te schreeuwen dat ik met mijn fikken van zijn fiets moest blijven. Ik was zo van mijn melk dat ik me stamelend heb verontschuldigd. Om het goed te maken stelde ik voor om een koffietje te gaan drinken. Na wat aandringen stemde hij toe. Zeggen dat de vonk die namiddag is overgesprongen, is er wat over. Pieter (24) had nog nooit een relatie gehad met een man, zat voor zijn ouders zelfs nog in de kast. Maar we zijn elkaar blijven zien en intussen zijn we al meer dan vier jaar samen. Dankzij mijn kleptomane trekje.’

Vlammende opinie

Mehmet (29): ‘Onder een onlinestuk over hoofddoeken trok de vlammende opinie van Kadhija (26) mijn aandacht. Ze was duidelijk kwaad, maar ook zeer gevat, en ik was het helemaal eens met wat ze zei. Ik moest eigenlijk de administratie van een moeilijk dossier afwerken, maar ik ben een uitsteller, dus googelde ik haar naam. Op Facebook vond ik 105 meisjes met haar naam, maar slechts eentje woonde in Antwerpen. We bleken zelfs een gemeenschappelijke Facebook-vriend te hebben, Ali, een ex-klasgenoot. De volgende weken reageerde ik ook altijd als zij op een bericht van Ali antwoordde, en zo raakten we virtueel een paar keer aan de praat. Na een maand of vijf stuurde ik een vriendschapsverzoek. Haar reactie liet even op zich wachten: ‘Ik aanvaard alleen vriendschapsverzoeken van mensen die ik ook offline ken.’ Het duurde een paar dagen voor ik durfde te antwoorden dat we dan misschien eens iets samen moesten doen. Ze zei ja, blijkbaar omdat ze daar erg om had moeten lachen. Ze moest het volgende weekend in de stad zijn om een verjaardagscadeau te kopen voor haar zus, en wilde wel iets gaan drinken. Na dat drankje slenterden we de hele dag door de stad, vonden voor haar zus een mooie halsketting, en eindigden die avond in een pizzeria. Dat is ondertussen drie jaar geleden, en als het met corona allemaal lukt, trouwen we in augustus.’

Lost in translation

Tania (36): ‘We waren respectievelijk zestien en zeventien toen we elkaar leerden kennen op een skivakantie voor jongeren. Wauter (38) sliep in de kamer van mijn broer, ’s nachts kwamen ze ook weleens op de meisjeskamer. Er was maar één probleempje: ik sprak amper Nederlands en zijn Frans was niet bepaald geweldig. Na de skireis heeft hij me een brief gestuurd, volledig vertaald met een vroege versie van Google Translate. ‘ Je vais te prendre et te mettre‘, schreef hij. Hij bedoelde: ik kom je afhalen en terugbrengen, maar ik begreep iets anders. (lacht) De eerste maanden hebben we meer gekust dan gesproken. Wel zijn we veel naar de film gegaan, met tweetalige ondertitels. En we gingen vaak samen sporten. Na een paar maanden sprak hij bijna vloeiend Frans en heb ik dankzij mijn schoonouders Nederlands geleerd. We zijn nu twintig jaar verder en intussen zijn we nog steeds verliefd en hebben we vijf prachtige kinderen.’

Geen antwoord

Thomas (28): ‘Ik moet een jaar of vijftien geweest zijn. Het was de zomervakantie na mijn laatste jaar notenleer op de muziekschool toen er plots een roze envelop in de bus zat, gericht aan mij. Daarin: een even roze brief vol bloempjes en hartjes met een liefdesverklaring van een meisje uit mijn notenleerklas. Ik was nog groen achter de oren, het kwam niet in me op om iets terug te sturen. Jaren later kwam ik Hanne (27) opnieuw tegen op een studentenfuif in Leuven. We raakten aan de praat en op een gegeven moment vroeg ze waarom ik haar brief nooit beantwoord had. ‘Omdat ik toen een idioot was’, antwoordde ik. We keken elkaar aan, zijn beginnen te kussen en intussen zijn we bijna zes jaar verder en hebben we twee kinderen. En dat ondanks het feit dat ik haar prachtige brief gewoon had weggegooid.’

Stadsgids gevraagd

Isabel (21): ‘Ik kan iedereen die op zoek is naar een lief aanraden om in een jeugdherberg vakantiewerk te zoeken. Het is er namelijk een komen en gaan van leuke jonge mensen. Ik zie Marco (22) en zijn twee maten nog aankomen. Beetje luidruchtig, zoals Nederlanders weleens zijn. Ze maakten een rondreis door België en hadden echt niks van research gedaan. ‘Leer jij ons maar waar we hier naartoe moeten’, was zijn simpele verzoek. Ik weet niet wat het precies was, maar we hadden meteen een klik. Hij vond alles wat ik voorstelde enig, uniek en fantastisch. Pas ’s avonds zag ik hen terug. ‘Ga je morgenavond iets met ons drinken?’, vroeg hij langs zijn neus weg. Hij noemde een café dat ik niet eens kende. Omdat ik hem wel leuk vond, stemde ik toe. Groot was mijn verbazing toen ik hem de volgende avond alleen op café zag zitten. Je vindt het toch niet erg dat het een tête-à-tête wordt?’ vroeg hij meteen. Daar had ik dus helemaal geen probleem mee. ( lacht) Intussen zijn we anderhalf jaar samen. En al hebben we voorlopig nog een langeafstandsrelatie, we hebben zeker plannen om ooit te gaan samenwonen.’