In het verleden was Natalie Schrauwen (43) dramaturge. Vandaag doceert ze onder de naam ELDER-lab en schrijft ze over wildplukken, houtvuurkoken en fermenteren. Met haar ambachtelijke kombucha-brouwerij BRON werkt ze ook voor topchefs als Viki Geunes en Nick Bril. Haar wens: onder alle omstandigheden zo veel mogelijk zichzelf zijn.
“Vroeger had ik, zoals velen, het ideaalbeeld dat in de liefde twee mensen samensmelten. Een mooi, maar onduurzaam streven. Althans voor mij. Zo hou ik van alleen zijn en ben ik van jongs af aangemoedigd om niet gemiddeld, maar zoveel mogelijk mezelf te worden. Dat is inderdaad mijn grootste wens, en graag met iemand naast me die zich daarin herkent.
Acht jaar geleden dacht ik die man gevonden te hebben. Maar vorige zomer eindigde dat huwelijk, zonder dat ik het had zien aankomen, laat staan dat ik er klaar voor was. Je eerste neiging in zo’n geval is om heel boos te worden en alle schuld bij de ander te leggen. Loslaten is natuurlijk moeilijk. Bij mij leek er een supergrote kloof in mijn hart te zijn geslagen. Dan is het lastig om erop te vertrouwen dat alles weer goed zal komen, dat ik een goed mens ben, dat de ander een goed mens is. Maar met de jaren leerde ik dat dingen soms gewoon hun verloop hebben, net als in de natuur.
De natuur is ook waar ik, na dat vreselijke nieuws, direct naartoe trok. In ons vakantiehuis in een afgelegen deel van Frankrijk ben ik een week alleen gaan zitten. Zwemmen, lezen, wenen. Al snel vond ik troost in het cyclische en poëtische van de natuur rond me. Dat is al mijn hele leven zo, net zoals ik met mijn drukke hoofd al jaren houvast vind in wijze citaten. Zonder stuitert een mens alle kanten uit, vind ik, zeker in tijden als de onze, waarin we onszelf leidraden moeten geven.
Ik train mezelf al lang in me niet door mijn emoties laten omverblazen. Daar heb ik, als veelvoeler, vroeger te vaak last van gehad.
Daar in Frankrijk popte direct een zin op die ik jaren eerder in mijn journal had geschreven: ‘Grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference.’ De raad werkte ook bijna meteen, waarschijnlijk omdat ik mezelf al langer train in me niet door mijn emoties laten omverblazen. Daar heb ik, als veelvoeler, vroeger te vaak last van gehad. Maar nu slaagde ik erin, met behulp van dat citaat, om nauwelijks boos te worden.
Toegegeven, ik was het niet met de scheiding eens en zou het zelf anders aangepakt hebben, maar ik kan niet bepalen hoe anderen hun beslissingen nemen. Relaties zijn volgens mij zoals caleidoscopen: afhankelijk van de lichtinval zie je een ander palet. Zodra ik inzag dat mijn ex en ik een andere lichtbreking hebben, andere kwetsuren en bagage, wist ik dat ik niet moest oordelen.
Bovendien: als ik had gewacht op een uitleg of excuses, was ik nu ongelukkig en verbitterd geweest. Het is ook een kwestie van energie, hè. Tegelijk met die scheiding was ik bezig met een start-up en had ik een tienerdochter. Dankzij die raad kanaliseerde ik mijn energie naar mijn prioriteiten, plus: het voorkwam dat ik al het mooie en leerzame van mijn huwelijk vergat.
Sindsdien oefen ik elke dag, want vooral het derde deel van het citaat blijft een uitdaging. Hoe vind je de juiste balans? Het is uiteraard niet de bedoeling dat je de deur openzet naar lethargie of krachteloosheid. Ik vraag me ook geregeld af wat mijn beslissing om niet boos te worden me emotioneel gaat kosten. Maar het blijft heilzaam om erover na te denken. De zin is nu een reminder in mijn telefoon, samen met andere citaten die me herinneren aan wat ik me heb voorgenomen. Zeker als je iets overkomt waar je niet om hebt gevraagd, maken zulke lifehacks echt het verschil.”
