In 2005 publiceerde Knack Weekend een reportage over Shangrila Home, een opvangtehuis voor straatkinderen in Kathmandu, opgericht door de Belgen Inge Bracke en Paul Jacobs. Het artikel leverde de vzw veel nieuwe inkomsten op. Penningmeester Donna Op de Beeck blikt terug op de impact van onze reportage.
‘Ik durf er geen exact bedrag op te kleven, maar jullie artikel heeft ons heel wat nieuwe sponsors en vrije giften opgeleverd. Ik herinner me dat we verschillende mails kregen van mensen die het stuk gelezen hadden en maandelijks een vaste bijdrage wilden storten. Anderen lieten een boodschap achter op hun bankoverschrijving: ‘Naar aanleiding van het artikel in Knack Weekend.’ Het hielp ongetwijfeld dat journaliste Linda Asselbergs echt in ons project geloofde en goed wist te verwoorden waar Shangrila Home voor staat: een bescheiden toevluchtsoord in Kathmandu dat op tien jaar tijd uitgroeide tot een goed gestructureerd project dat meer dan honderd Nepalese straatkinderen, die vaak nergens meer terechtkunnen, een kans biedt op een menswaardig leven.
Knack Weekend was het eerste medium dat een groot verhaal bracht over onze organisatie, maar daarna zijn ook andere media ons beginnen te volgen
Wat we met die extra inkomsten gedaan hebben? Wim De Becker, die de dagelijkse leiding van Shangrila Home overnam van oprichtster Inge Bracke, was in 2004 begonnen met de opstart van een doorgangshuis voor oudere straatkinderen: jongvolwassenen die in een uitzichtloze situatie zitten, maar niet aarden in de dagelijkse routine van een kindertehuis, zeker niet als ze getekend zijn door agressie of een drugs- of drankverslaving. Met het nieuwe doorgangshuis wilde Wim inzetten op de sociale rehabilitatie van die gasten. Het hele project heeft hij grotendeels op poten kunnen zetten met de giften die binnenkwamen na jullie reportage. Vandaag is het huis een plek waar jongeren tot rust kunnen komen en een technische opleiding kunnen volgen. Mét succes: zeventig procent van de jongeren vindt nadien een vaste job en is gestart voor het leven. Die mooie resultaten zouden we niet boeken zonder de hulp van onze plaatselijke mensen. Wims rechterhand bijvoorbeeld, Dinesh Bandhari, is een Nepalese sociaal werker die ontzettend belangrijk is voor de werking van Shangrila Home.
Knack Weekend was het eerste medium dat een groot verhaal bracht over onze organisatie, maar daarna zijn ook andere media ons beginnen te volgen. Toen twee zware aardbevingen in 2015 ons permanente opvangtehuis volledig onbewoonbaar maakten, kregen we heel wat Belgische media-aandacht, waardoor we opnieuw veel giften binnenkregen. Daarmee kochten we een lap grond waarop we een gebouw hebben laten bouwen dat tegen aardbevingen bestand is. Toch blijven nieuwe giften broodnodig voor onze werking. Maandelijks hebben we 18.000 euro nodig om de kinderen in Shangrila Home te kunnen voorzien van eten, scholing, kleding en een dak boven hun hoofd. Met de giften van onze vaste sponsors raken we momenteel aan 12.000 euro. Elke maand is het spannend afwachten of we de vereiste totaalsom zullen binnenhalen of niet.’
