Muzikante An Pierlé: ‘Hip zijn speelt geen rol meer, ik wil groeien in mijn ambacht’
An Pierlé (43) toert momenteel met Geletterde Mensen. Met Koen Gisen, zowel privé als professioneel haar compagnon de route, heeft ze als kleinkunstduo An & Koen een eerste Nederlandstalige single uit: Lieveling.
Uit de moeilijke momenten leer je. Dat geldt zowel voor mijn muziek als voor mijn relatie. Dat Koen en ik al twintig jaar samenleven en samenwerken betekent toch wel iets: dat is bijna de helft van mijn leven. Hij kent mij als geen ander en kan heel streng maar rechtvaardig voor me zijn. Dat is goed, want je eigen blinde vlekken zie je niet snel. We kunnen het professionele luik wel goed gescheiden houden van de privé. Tijdens het creatieve proces bliksemen we elkaar weleens dood, maar we nemen dat niet mee naar huis. We zitten ook niet non-stop op elkaars lip. Er zijn perioden dat ieder zijn eigen ding doet. Terwijl ik in mijn eentje projecten aanneem, produceert Koen bands in onze studio. Door uit te zwermen, injecteren we nieuwe invloeden in wat we samen doen. Zo stimuleren we elkaar ook om beter te worden.
Ik mu0026#xF3;u0026#xE9;t niet iedereen plezieren. Sinds ik dat losgelaten heb, komt er zoveel op me af
Hoe ouder ik word, hoe minder ik in het popplaatje pas en hoe beter ik me voel. Wat destijds een nadeel was – dat mijn muziek en mijn persoon moeilijk te vatten blijken – is nu een troef. Dat geeft me veel rust. Hip zijn speelt geen rol meer, ik wil groeien in mijn ambacht. Ik móét niet iedereen plezieren. Sinds ik dat losgelaten heb, komt er zoveel op me af. Via de kindervoorstelling Slumberland en An & Koen vind ik bijvoorbeeld mijn weg in het Nederlands als schrijftaal. Ook spannend: voor het MA Festival van Oude Muziek in Brugge in augustus ga ik voor een voorstelling rond de mystica Hadewijch met een middeleeuws koor, een harpiste en twee jazzmuzikanten in zee.
Mijn lichte en stoute kant zien veel mensen niet. Ik ben iemand die zich graag amuseert: veel lachen, taalmopjes, kattenkwaad uithalen. Al moet ik daar misschien een beetje mee oppassen: onnozel doen kan ook een systeem worden. Het kan een manier zijn om jezelf een houding te geven, maar dat is overdreven sérieux evengoed.
Chaos zorgt voor verrassing en frisheid. Dat leerde ik van Brian Eno, een lichtend voorbeeld als muzikant. Toeval is cruciaal. Als je tijdens een concert een fout akkoord speelt, is het alsof je plots weer wakker schiet. Zoiets trekt je uit de routine. Je moet altijd kunnen terugkeren naar de ingesteldheid van een kind en écht spelen. Een kind doet niet, een kind is. Dat streeft niet naar perfectie, maar naar in het moment zijn.
Omgaan met de chaos in mijn hoofd is een continu proces. Al gaat het al merkbaar beter dan vroeger. Ik heb geleerd om meer gestructureerd te werken. Dat kan ook niet anders sinds ik moeder ben. Een kind stelt de noodzaak om dingen te maken wel erg scherp. Ik was bang dat ik niets meer zou kunnen creëren, toen onze dochter in ons leven kwam. Een kind vraagt zoveel aandacht, neemt zoveel ruimte in je hoofd in. Wanneer ze naar school is, probeer ik het gevoel van vrijheid aan structuur te koppelen. Heb ik haar ’s morgens op school afgezet, dan maak ik eerst een wandeling en ga ik een koffietje drinken. Dan komen de ideeën vanzelf. Er is elke dag tegen vier uur een duidelijke deadline. Die constante tijdsdruk heeft me veel bijgebracht. Ik kan het me niet meer permitteren om veel te twijfelen. Met als gevolg dat ik nu meer gedaan krijg dan ooit.
Op het moment dat je iets creu0026#xEB;ert, moet je je innerlijke criticus afzetten. Die verlamt je alleen maar
Als je geen fouten maakt, heb je niks geprobeerd. Wat is dat trouwens: een fout? Dat woord heeft een bijklank van schuld en boete, en dat is net iets waar ik vanaf probeer te raken. De dingen nemen zoals ze komen en er zonder vooroordelen naar kijken, is dat geen mooie gedachte? Het lukt niet altijd om dat in de praktijk om te zetten, maar het is wel een streven. Op het moment dat je iets creëert, moet je je innerlijke criticus afzetten. Die verlamt je alleen maar. Doen is het devies. Ook als het niet vlot, moet je doorzetten. Verdergaan waar anderen stoppen.
“Slapen is eigenlijk een beetje oefenen om dood te zijn.” Die wijze woorden sprak een kindje in een interview dat we ter voorbereiding van Slumberland deden. In Frankrijk verkocht die voorstelling niet zo goed, wegens dat soort uitspraken. Ik begrijp die angst niet goed. Waarom is men tegenwoordig zo bang om iemand tegen de borst te stuiten? Voor een kind heeft de dood niet zo’n zware connotatie. Daar zouden wij als volwassenen beter wat van opsteken.
Geletterde Mensen, met An Pierlé en schrijvers Christophe Vekeman en Peter Terrin, op 23/5 in de Arenbergschouwburg, Antwerpen. begeerte.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier