Van croupier tot dj: deze vier mensen blazen het nachtleven aan de kust leven in

Na twee kwakkelende zomers mogen de bloemetjes eindelijk weer worden buitengezet. Een verademing voor wie de befaamde knaldrang al even voelt opborrelen, maar ook voor wie werkzaam is in het nachtleven. Vier mensen die Knokke-Heist by night van sfeer voorzien, vertellen. “De decibelmeter de hoogte in zien vliegen geeft me een rush.”

Noa Van Ongevalle (24) nam in 2019 cocktailbar The Pharmacy over van haar zus en vader

“Ik ben nu vierentwintig, maar draai al sinds mijn achttiende mee in The Pharmacy. Ik had dus best al wat ervaring toen ik in 2019 de cocktailbar van mijn zus en papa overnam. Overal had ik in die jaren al gestaan: aan de afwas, achter de bar, in de zaal… Al doende leer je natuurlijk het meest. Ook als het op het maken van cocktails aankomt, ben ik niet iemand die veel boeken leest of workshops volgt. Ik vind het belangrijker om een eigen stijl te ontwikkelen, en dat is vooral een kwestie van veel experimenteren. Natuurlijk gebeurt het weleens dat ik iets maak waarvan ik denk: hmm, dat is het toch niet helemaal. Maar hoe langer je achter de bar staat, hoe beter je kunt inschatten welke smaken goed bij elkaar passen en welke niet.

Het helpt dat ik ben opgegroeid in een familie waar we het vaak over cocktails hebben. Mijn papa nam me op mijn zeventiende al mee naar gerenommeerde cocktailbars, en ook nu koppel ik mijn reizen en citytrips zo veel mogelijk aan het bezoeken van bars die hoog aangeschreven staan in de bartender community. In dit vak ben je nooit helemaal klaar met leren. Nu staat er op onze menukaart bijvoorbeeld een cocktail waarin gedestilleerd mos verwerkt zit, en voordien eentje met wasabi. Saai wordt het in deze job dus niet snel. (lacht)

Mensen komen van overal naar The Pharmacy, maar mijn vaste klanten wonen toch vooral in Knokke, of hebben hier een tweede verblijf. Knokke zit ook echt vervat in het DNA van onze zaak: onze familie is van hier afkomstig, maar ook de locatie – vlak bij het strand – is een grote troef. Mensen kiezen voor Knokke als badstad omdat ze op zoek zijn naar luxe. Er zijn dus wel hoge verwachtingen wanneer iemand voor het eerst naar onze bar komt, en al zeker omdat we doorheen de jaren ook een naam hebben opgebouwd. Maar het is zeker niet zo dat onze Knokse klanten duurdere cocktails bestellen, nee.” (lacht)

Thomas Van Hoof (34), medeoprichter van Kitsch Club

“Het is ondertussen dertien jaar geleden dat ik, samen met mijn vennoot John Noseda, Kitsch Club heb opgericht. Die dertiende verjaardag hebben we onlangs stevig gevierd, want wát een ongelofelijke jaren zijn het geweest. We zijn destijds als studenten bijna voor de grap met de club begonnen, en zijn er veel langer mee verder gegaan dan we zelf hadden verwacht. Uit Kitsch Club zijn later nog verschillende andere projecten gevloeid, zoals het We Can Dance-festival en Kamping Kitsch Club. Deze discotheek was voor ons het begin van onze carrière in het nachtleven.

De locatie heeft zeker meegespeeld in het succes van Kitsch Club. John groeide op in Knokke, ik ben van Antwerpen, maar woon hier ondertussen toch ook al even. We voelen ons hier dus allebei thuis. Ook het feit dat onze discotheek in het casino van Knokke gelegen is, kan wel tellen als iconische locatie. In de zaak schuilt een rijke geschiedenis en dat voel je. Al denk ik dat onze grootste troef is dat we onszelf nooit te serieus hebben genomen.

We zijn een beetje anders dan de rest, en zijn de focus de voorbije jaren altijd op goede muziek blijven leggen. Dat blijft onze basisformule. We willen feestjes organiseren waar we zelf naartoe willen gaan. Die moeten góéd zijn, want van nature ben ik niet zo’n party guy. Soms wordt me weleens de vraag gesteld of ik me nog thuis voel in de doelgroep van Kitsch Club, die toch een pak jonger is dan ikzelf. Maar ik sukkel daar niet mee: ik vind het nooit een probleem om naar de Kitsch te komen. Als dat wél zo zou zijn, zou ik er gewoon mee ophouden.

Voor mij staat of valt een feestje met een goede mix van verschillende mensen. Je wilt niet enkel mannen op de dansvloer hebben staan, en ook niet alleen maar vrouwen. Alleen mensen die veel geld uitgeven is ook weer niet goed: je hebt ook mensen nodig die weten hoe ze plezier moeten maken. Dat evenwicht vinden is niet gemakkelijk, maar wel ontzettend belangrijk. Want met slechte muziek en een goed publiek heb je nog steeds een goed feestje. Het omgekeerde is, helaas, niet het geval.”

Leilani Sierens (22) werkt als croupier in het casino van Knokke

“Na het middelbaar onderwijs wist ik dat ik zo snel mogelijk wilde gaan werken. Ik ben zelf van Knokke, en toen ik een advertentie zag passeren om croupier in het casino te worden, dacht ik meteen: waarom niet? Tijdens een opleiding van een maand leerde ik de spelregels van blackjack, roulette en Ultimate Texas Hold’em, een speciale pokervariant. Daarna mocht ik eraan beginnen.

Al die spelregels uit je hoofd leren, dat is niet zo evident. Blackjack is nog vrij gemakkelijk, maar zelfs daar zijn er toch wat uitzonderingen waarvan je op de hoogte moet zijn om de boel niet in het honderd te doen lopen. Bij roulette ligt de focus dan weer vooral op snel kunnen hoofdrekenen. De bezoekers willen kunnen spélen – ze willen niet wachten terwijl jij aan het tellen bent. Marge om fouten te maken is er niet. Daarom staat er ook altijd een inspecteur aan de tafel, die het spel mee in de gaten houdt.

Ik ben een erg sociaal persoon, dus het contact met de klanten bevalt me het meest van al aan deze job. Ook met mijn collega’s en de andere croupiers heb ik een goede band. Tijdens het jaar zijn het vaak dezelfde mensen die langskomen om te spelen. Maar nu het zomer is, komen er ook regelmatig passanten die gewoon voor de gezelligheid binnenspringen. Overdag zien we hier dan weer vaak oudere mensen, die eigenlijk vooral voor het sociale contact passeren. Dat is gezellig.

Je ziet als croupier natuurlijk wel wat uiteenlopende emoties voorbijkomen. Als mensen winnen, zijn ze blij en worden er grapjes gemaakt. Maar sommige klanten kunnen vreemd uit de hoek komen wanneer het spel eens tegenzit. Je mag als croupier dus niet té hard meeleven met de spelers. Nog een uitdaging van de job zijn de lange nachten. Ik werk geregeld tot drie à vier uur ’s nachts. Maar dat vind ik niet erg: ik ben nooit een ochtendmens geweest, dus dit ritme ligt me wel.”

Floris Vermeersch (27) staat als dj Brainwashed geregeld in Knokse danscafés en clubs

“Ik heb tot mijn negentiende in Knokke gewoond; mijn hele jeugd heeft zich er dus afgespeeld. In jeugdhuis ’t Verzet heb ik destijds mijn eerste set gedraaid, en later ben ik opgepikt door danscafé Yssis. Daar draai ik ondertussen al zes jaar regelmatig op feestjes. Ik heb er zelfs mijn eigen feestconcept: ‘Brainwashed Clubhouse’, waar andere artiesten een avond lang samen met mij muziek komen maken. Dat is altijd een groot feest, ik kan het je verzekeren.

Welke muziek ik draai, hangt af van de locatie en van het publiek. Als er meer vrouwen op de dansvloer staan, zal ik sneller r&b spelen. Zijn er meer mannen, dan neig ik wat meer naar techno. Maar een goed feestje is ook een kwestie van je publiek aanvoelen: als mensen iets té los beginnen te gaan, bouw ik het tempo wat af. Je wilt dat je publiek de hele avond op de dansvloer blijft staan, hè.

Het voordeel van vaak op dezelfde plekken in Knokke te draaien is dat ik ondertussen kind aan huis ben in alle cafés waar ik geregeld kom. Er zitten altijd wel bekende gezichten in het publiek, en ook de rest van het jaar kom ik eigenlijk meestal dezelfde mensen tegen. Enkel in de zomer zie je wat vaker toeristen passeren. Wanneer de avond voor mij geslaagd is? Als ik zie dat de decibelmeter de lucht in vliegt, omdat mensen zó luid meezingen. En als ik iedereen aan het dansen heb gekregen. Dat is een geweldige rush. Het gebeurt geregeld dat mensen me achteraf komen zeggen dat ze mijn set geapprecieerd hebben. Zoiets raakt me nog steeds en geeft me de moed om verder te blijven doen.

Muziek is mijn grootste passie, dus tijdens de coronaperiode heb ik twee jaar stevig op mijn tanden moeten bijten. Ik verlangde enorm naar het nachtleven, maar er was nauwelijks iets mogelijk. Gelukkig had ik overdag nog een vaste job, waardoor ik niet helemaal financieel afhankelijk was van mijn muziek. Maar het is toch mooi om te zien dat het uitgaansleven op volle toeren draait, en dat er weer veel ambiance is.”