Hij had het zelf niet voor mogelijk gehouden, maar slaagde er toch in, met dank aan zijn mental coach: Jannes Vercaemst (29) werd ondanks zijn twee kunstheupen Belgisch en Europees kampioen kickboksen. Intussen begeleidt hij zelf mensen naar optimale gezondheid en prestaties.
“Er was een tijd dat ik de nagel aan mijn mama’s doodskist was. Ik haalde veel kattenkwaad uit en was niet de beste student. Tot ik via een vriend kickboksen ontdekte en eindelijk ergens in uitblonk. De sport gaf me een ladder naar zelfontwikkeling, want hoe hoger ik erop klom, hoe groter mijn discipline en focus werden.
Niet dat het allemaal rozengeur en maneschijn was, hoor. Met de jaren kreeg ik alsmaar vaker pijn en uiteindelijk werd ik op mijn twintigste geopereerd, na een diagnose waarvan ik nu weet dat die fout was. Anderhalf jaar moest ik revalideren. En hoewel ik keihard voor mijn gedroomde kickbokscarrière bleef knokken, voelde ik steeds meer dat er een vervaldatum op stond.
Gelukkig wees topchirurg Koen De Smet me er vijf jaar later op dat ik de aangeboren afwijking heupdysplasie had, net als Jean-Claude van Damme. Die had hij met succes geopereerd en hij wilde hetzelfde doen bij mij. Maar ik dacht bang: ik ben 25 en moet twee nieuwe heupen krijgen. Wat als ik hierna nooit meer die fitte topsporter word? Als ik nu mijn dagboek van die tijd herlees, voel ik weer die intense paniek om mezelf te verliezen.
Nu werk ik toe naar wereldkampioen worden. Want waarom zou ik na mijn ongelooflijke genezingen niet zot mogen dromen?
Dat ik intussen geloof dat ik ook zonder mijn sport of succes een waardig persoon ben, is dankzij Maaike Van Renterghem. Als mental coach hield ze me na mijn operatie de juiste spiegels voor. ‘Make sure you’re not looking to life through dirty windows’, zei ze. ‘It’s all about the lens you bring.’ Dat bleef hangen. Want we leven op automatische piloot en beseffen niet dat de ruiten waardoor we naar het leven kijken vuil zijn. Als je de moeite doet om ze te poetsen, ziet alles er beter en motiverender uit én krijg je inzicht in jezelf. Dat is zo krachtig, want anders weet je niet welke trauma’s en angsten je blijft meesleuren.
Mij werd het duidelijk hoezeer mijn zelfbeeld was verweven met kickboksen en hoeveel van mijn angsten daaruit voortkwamen. Alles is een reflectie van hoe je kijkt, besefte ik, waardoor ik een stoïcijnse houding kweekte. Dat had een enorm positieve impact op mijn sport, maar ook als persoon werd ik gelukkiger. Ik durf nu meer liefde te geven én te ontvangen. Ook mijn business als coach groeit mega, doordat ik niet langer mooie kansen uitstel uit angst dat ze me uit mijn comfortzone halen. Als ik bijvoorbeeld een nieuwe grote workshop moet geven, erken ik nu mijn stress daarrond in plaats van ermee samen te vallen.
Pas op, wedstrijden verliezen blijft pijnlijk. Het vrat ook aan mij toen mensen uit mijn dichtste kring hardop twijfelden of ik met die protheses nog top kon worden, en of het wel gezond was om elf maanden na de ingreep al te vechten voor een Belgische titel. Toen ik won, kon ik die stemmetjes in mijn hoofd wel even sussen, maar er volgde nog een lange, lastige revalidatie omdat ik pas écht geloofde dat het goed zou komen toen het goed kwam. Nu werk ik toe naar wereldkampioen worden. Want waarom zou ik na mijn ongelooflijke genezingen niet zot mogen dromen? Weet je dat ik op een dag zelfs een voicemail van Jean-Claude Van Damme had? ‘Hello kid!’ klonk het. ‘I saw your poster. You look strong! You’re gonna win!’ Er kan echt zo veel meer dan je denkt.”
