Een pleidooi voor het lezen

Vanavond opent De Boekenbeurs opnieuw zijn deuren. De ideale gelegenheid voor columniste Nele om een pleidooi te houden. Voor het boek zelf, maar nog meer voor het lezen. Lees, zegt ze, al was het maar om het leed van de schrijver te verzachten.

Lees, al was het maar om te voelen. Want sommige zinnen zijn zweepslagen en strelingen tegelijk. Weloverwogen woorden die onwillekeurig naast elkaar staan, niet bedoeld om op die plek te blijven. Niet letterlijk. Die woorden moeten pijn doen als ze zichzelf nestelen in je hoofd, lang nadat je ze gelezen hebt. Ze moeten onder je huid kruipen, zichzelf een weg banen doorheen je leven en de krasjes in je ziel vullen.

Lees, al was het maar om te vergeten waar en soms zelfs wie je bent. Lezen maakt luide mensen namelijk monddood en het geeft de gematigden een stem. Het doet je vergeten dat de zon brandt en de wind snijdt. Dat iedereen al slaapt of druk bezig is. Dat je koffie lauw is en het koekje wak. Lezen dringt geen ritme op en geeft je de keuze uitbundig te dansen of verlegen weg te kruipen. Het doet je vergeten wat waar is en wat niet waar is. Wat bestaat, kan je lezen. En wat je kan lezen, krijgt het recht te bestaan.

Lees, al was het maar om de zachte kaft te aaien. Om met je vingers over het papier te glijden en eraan te ruiken. Om er met een pen lijnen op te trekken, net onder datgene wat je nooit meer wil en mag vergeten.

Lees, al was het maar om het leed van de schrijver te verzachten. Die even hoopvol als bang wacht op de komst van een muze die niet veel meer voorstelt dan een ijzeren discipline. Die niet schrijft omdat het kan, maar omdat het niet anders kan. Die slaat en zalft, zichzelf respectievelijk als eerste en als laatste. Die in zijn zelf opgelegde isolement langzaam maar zeker aangeleerde sociale vaardigheden verliest en zichzelf andere gewoontes aanleert. Praten wanneer iedereen zwijgt, met getokkel op het klavier als echo.

Het licht van een computerscherm verkeerdelijk interpreteren als daglicht en naar believen omgaan met het gegeven dat tijd is. Die als welopgevoed mens ingaat tegen alle regels van het fatsoen. Want schrijven is net zo’n privéaangelegenheid als kotsen. Niemand hoeft te horen hoe je binnenste langs je huig schuurt en niemand hoeft je tengere lijf te zien trillen terwijl je baadt in het zweet. Niemand hoeft te zien hoe je nadien met bovenkant van je hand langs je mondhoeken strijkt en die vervolgens aan je broek afveegt. Als je die al aanhebt. Niemand hoeft iets. Behalve die schrijver. Die moet schrijven.

Dus lees, al was het maar om die schrijver te laten zijn. Om zelf een beetje te zijn. Eender waar.

www.nelereymen.be