‘Een onhitwonder schrijven is te gemakkelijk voor de harde wetten die wij doorgaans aan de wereld toeschrijven’, schrijft Knack Weekend-redacteur Jean-Paul Mulders.
In momenten van wanhoop, of gewoon als ik op zoek ben naar goedkope verstrooiing, kom ik soms vreemde dingen tegen op YouTube. Hitler singin’ Born to Be Alive bijvoorbeeld. Iemand heeft de optredens van de Führer gemonteerd op de seventieshit van Patrick Hernandez. Het is nog knap gedaan ook. “People ask me why / I never find a place to stop / and settle down down down”, zingt Adolf, terwijl hij gekke danspasjes uitvoert op het terras van de Berghof.
De partijdagen in Neurenberg en de krullenbollen van de disco: hoewel enigszins onfatsoenlijk, valt die botsing van registers grappig te noemen. De poetsvrouw kijkt raar als ze opduikt achter mijn computerscherm en Hitler in vervoering ” It’s good to be alive” ziet zingen, de vuisten gebald, het haar tussen de tanden.
Een onehitwonder schrijven is als de lotto winnen: het voelt alsof er valsgespeeld wordt
Nu vind ik Born to Be Alive een vrij opzwepend nummer, ook zonder marsen, tromgeroffel, gymnastiserende arische meiden en adelaars die nog onder de koperpoets zitten. Het behoort tot de categorie van de zogeheten onehitwonders: liedjes die vanuit het niets opduiken om wekenlang nummer één te worden, in ieders hoofd rond te kaatsen en dan weer roemloos de collectieve hersenpan te verlaten. Op Spotify vind je hele playlists met onehitwonders. Kung fu fighting van Carl Douglas. I’m Too Sexy van Right Said Fred. Tot mijn favorieten behoren Dominique van Soeur Sourire en Walking in Memphis van Marc Cohn. The Ketchup Song weekt dan weer gevoelens los van weemoed, omdat het mij doet denken aan een collega die een voortijdig graf vond als gevolg van een hersentumor.
In About a Boy van Nick Hornby, verfilmd met Hugh Grant in een hoofdrol, krimpt een jongeman ineen telkens als het populaire kerstliedje gedraaid wordt dat zijn vader uitbracht. Soms kan een artiest een leven lang op zo’n nummer teren, en toch wordt erop neergekeken. Het schrijven van een onehitwonder is zoiets als de lotto winnen: het is te gemakkelijk voor de harde wetten die wij doorgaans aan de wereld toeschrijven. Het voelt alsof er valsgespeeld wordt. Tragiek ligt op de loer – zoals tragiek ook altijd op de loer ligt bij mensen die te slim of te mooi zijn. Te is niet goed. Of misschien maken mensen die minder gezegend zijn zichzelf dat maar wijs, bij wijze van troostprijs.
“I never wanted all those things / people need to justify / their lives lives lives”, zingt de Führer uit volle borst op YouTube. De scène is niet van sarcasme en galgen- humor verstoken. Ik vraag mij af wat zanger Patrick Hernandez van de bewerking zou vinden. Wellicht vraagt hij zich af of hij wel geld van Sabam heeft gekregen voor zo’n vuige recyclage.
Wat ik niet wist, is dat Hernandez ten tijde van zijn discohit in het West-Vlaamse Aalbeke gewoond heeft. Zelfs nu wordt zijn lied nog meer dan een miljoen keer per jaar gedownload. “Telkens als ik wakker word, weet ik dat ik die dag 800 tot 1500 euro zal opstrijken”, verklapte hij onlangs niet zonder genoegen aan een Frans weekblad. Hij noemt zichzelf een geboren luiaard, die zich zijn luiheid gelukkig kan permitteren.
Het was dát, of consultant worden bij een vzw in het Brusselse.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
