E-sporthost Eefje Depoortere: ‘Ik heb mijn sociale vaardigheden aan gamen te danken’

Bruggeling Eefje Depoortere (31) woont in Berlijn en presenteert de online tv-uitzendingen van de Europese toernooien rond ’s werelds populairste computerspel League of Legends. Ze is ook host van gameshows over de hele wereld.

Als kind hoorde ik vaak dat ik geen typisch meisje was. Mode en make-up zeiden me niets, maar er zijn toch geen meisjes- of jongensdingen? Ik vond in bomen klimmen net zo leuk als met barbiepoppen spelen. Maar mijn familie maakte zich wel zorgen toen ik rond mijn twaalfde race- en schietgames begon te spelen. Vooral omdat ik intensief online ging gamen. Een meisje dat op haar pc met vreemden praat, dat kon niet goed aflopen. ( lacht)

Online voelde ik me vrij. Op school vond ik het aanvankelijk moeilijk om vrienden te maken, maar dat veranderde dankzij het interactief gamen. Ik kon er contact leggen met mensen die van dezelfde games hielden, en dat hielp me offline om closer te worden met leeftijdsgenoten. Het waren dan ‘maar’ spelletjes, ik heb er mijn sociale vaardigheden aan te danken.

Ik heb een perfecte storm meegemaakt. Na mijn studies geschiedenis en journalistiek begon ik webartikels te schrijven en YouTube-video’s te maken over professionele gamewedstrijden, maar mijn omgeving en de VDAB geloofden er niet in – e-sportjournalistiek bestond ook niet in 2012. Toen verdiende ik er ook geen geld mee: opdrachtgevers stuurden me de wereld rond en dat was het. Nu ben ik blij dat ik mijn hart gevolgd heb: als ik naar anderen had geluisterd, dan had ik nu een kantoorjob. Niets mis mee, maar dat is niets voor mij.

Ik ben blij dat ik mijn hart gevolgd heb. Als ik naar anderen had geluisterd, dan had ik nu een kantoorjob.

Ik heb nooit gedacht dat ik een man nodig had om gelukkig te zijn. Ik vind het geweldig wanneer vriendinnen trouwen en kinderen krijgen, maar zelf mis ik dat niet. Huisje-boompje-beestje stond ook niet op mijn verlanglijstje: ik wilde de wereld zien, mensen ontmoeten en verslag uitbrengen over een boeiende competitieve scene. Al vraag ik me nu wel af hoelang ik nog in Berlijn wil wonen. Een stad die enkel je werkplek is: als houvast is dat misschien niet genoeg.

Seksisme verdwijnt niet door het te negeren. Als ik op sociale media commentaren krijg die echt niet door de beugel kunnen, confronteer ik mijn volgers daar ook mee. Anders krijgen mensen de indruk dat ze iedereen de huid vol kunnen schelden. Wat niet betekent dat de gamingwereld een mannenwereld is. Achter de schermen werken evenveel vrouwen als mannen, en de tijd dat alle vrouwelijke personages eruitzagen als Lara Croft is voorbij.

Van erkenning lig ik niet wakker. Meer aandacht voor e-sport helpt om de competities en onze uitzendingen verder te professionaliseren en sponsors aan te trekken, maar verder ben ik er gerust in. Onze verslaggeving doet niet onder voor die rond de traditionele sporten, en in het gebruik van nieuwe media geven we de toon aan. De manier waarop kijkers met ons chatten tijdens uitzendingen bijvoorbeeld – daar kan traditionele televisie alleen maar van dromen. Bovendien mag ik tienduizenden toeschouwers verwelkomen op plekken als het Staples Center in Los Angeles en het wereldbekerstadion in Seoul, en ondertussen kijken wereldwijd miljoenen mensen mee. Kan een VRT-badge daar tegenop? ( lacht)

Ik kan me zo focussen op mijn werk dat ik me er soms schuldig over voel. Ik doe iets dat me enorm gelukkig maakt, maar ik besef ook dat ik de voorbije zeven jaar nauwelijks tijd gemaakt heb voor familie en vrienden. Verjaardagen, huwelijken, geboortes: die heb ik bijna allemaal gemist. Als ik na wekenlang reizen met het productieteam thuiskom, vraag ik me dus wel af wat er zou gebeuren als dit allemaal stopt, wie er dan zou zijn. Maar ik blijf wie ik ben: voor ik het weet, ga ik weer helemaal op in de volgende uitzending, het volgende kampioenschap.

In dit vak moet je om jezelf kunnen lachen. Alles gebeurt live en staat online, wat betekent dat dingen nooit volledig gedeletet kunnen worden en dat iedereen alles kan becommentariëren en delen – ook al mijn bloopers. Ik probeer van elke fout te leren, maar een beetje relativeren is wel nodig. Als iemand tweet dat ik er niks van bak, denk ik: de volgende keer laat ik je zien wat ik kan.