Donuts voor een betere wereld

Wraak nemen met 240 donuts. Dat is wat een verongelijkte footballsupporter deed in Amerika nadat hij uit het stadion gezet werd. Een prachtige idee in deze onrustige tijden, volgens columniste Nele.

240 donuts. Daar kom je niet zomaar op. Daarvoor moet je al in je hart geraakt zijn, diep en gruwelijk. Voor de man in kwestie was die doodsteek een uitzetting tijdens een footballwedstrijd van zijn favoriete ploeg. Een wissel van supportersvak was tegen de zin van de wetsdienaar. En aangezien gerechtigheid moet geschieden leidde de banaliteit tot een uitzetting. Geen hardhandige, maar een uitzetting als stille strijd die de man toch nooit winnen kon. Zo gaat het meestal, bij banaliteiten die een gemiddelde tragiek even ongewild als plots toch overstijgen.

Bloedend in zijn borstkas ging de man op zoek naar een gepaste wraak en die vond hij in de donuts. Met kokos. Hij sprak daarbij klare taal: “This was meant as a harmless way to both show general gratitude for the job you do (which is awesome) but slight disdain for my treatment Saturday (which was not so awesome). Donuts (sic) are awesome, but coconut donuts are not so awesome.”

Die laatste drie woorden dienen als de perfecte beschrijving van de huidige sfeer. Hier. In dit land. In Parijs. In al die andere landen en als we niet oppassen bij uitbreiding zo goed als overal ter wereld. Not so awesome. Grimmig. Gefrustreerd. Verdrietig. Bang. Machteloos.

Die donuts waren zijn bloemen die de kogels moeten stoppen. De brandende kaarsjes die de geur van verderf moeten verdrijven. De ogen die ten hemel geslagen worden omdat dat voor sommigen de enige manier geworden is om nog mooie dingen te kunnen zien.

Het voorval werd een misverstand genoemd en bij Het Leger Des Heils likken ze nog steeds gulzig de vingertopjes af na het ontvangen van de doorgeschoven donuts. Wat de kokos betreft was daar van kieskeurigheid geen sprake. En nu wil ik donuts. Veel donuts. Met eender welke topping. Om de strijd te winnen.

In liefde en oorlog mag alles, dus terroristen pesten met foto’s van katten was niet eens zo zonderling. Laat ons in de angst en verslagenheid daarom ook donuts niet schuwen. Met kokos. We zijn immers in ons hart geraakt, zoals zovelen. Door zovelen.

Wat we kunnen doen is hun gezicht en mond volproppen met donuts. Hen amper tot tijd geven om te kauwen. Dwingen om te slikken. Met het hoofd in een houdgreep naar achteren gedwongen en het spreekwoordelijke mes op de keel. Om die brok deeg vervolgens langs hun huig weg te duwen en als een blok in hun maag te laten vallen. Ik zie het voor me, een tragisch maar rechtvaardig schouwspel dat eindigt in een dodelijk explosieve diarree van tussen hun bilspleet tot in hun nek. Eén des levens grootste drama’s, op zoveel andere drama’s na in deze hele situatie.

www.nelereymen.be