Van pornolijven tot sharing menu’s: dit zijn de 15 meest spraakmakende opinies en columns van Knack Weekend in 2023

Van de toekomst van toerisme tot stilstaan bij onze privileges in oorlogstijden: deze opinies over leven in 2023 doken op in ons lijstje van meest gelezen en besproken stukken.

‘Na de zomer van 2023 zal de toekomst van het toerisme er heel anders uitzien’

Toeristen trekken naar de Middellandse Zee alsof er niets aan de hand is, maar de huidige hittegolven zijn wel degelijk een game changer, schrijven experten Susanne Becken en Johanna Loehr. Hoe, waar en wanneer we reizen gaat de komende jaren sterk veranderen.

‘De jonge vrouw droeg een zedige donkerblauwe zomerjurk. Maar blote kuiten, het is erom vragen’

De natuur zorgt voor afwisseling: net in de weken dat vogels het wat beu worden, al dat gefluit bij het ochtendkrieken om vrouwtjes aan te trekken en hun territorium af te bakenen, laten sommige menselijke mannetjessoorten het hardst van zich horen. Autoraampje open, elleboog naar buiten als een kleurrijk vleugeldek om mee uit te pakken en maar klanken uitstoten, al dan niet geholpen door hun extra snavel, de toeter.

‘Geef zwarte meisjes hun kindertijd terug’

‘Lange tijd had ik het gevoel dat ik als zwart meisje zo snel volwassen moest worden dat ik geen tijd had om ten volle van mijn jeugd te genieten’, schrijft Stampmedia-redacteur Patricia da Costa in een openhartige column.

‘Wat is er mis met je sexy te voelen? Of is dat enkel voor mensen met een pornolijf?’

‘De voorbije dagen regende het kritiek op de socials rond de nieuwe clip van Sam Smith ,I’m not here to make friends. Het leek haast een profetie, want vijanden heeft die er vast en zeker bij’, schrijft theatermaker, muzikant en auteur Jaouad Alloul, in wiens werk thema’s als gender en identiteit hot topic zijn.

‘Agatha Christie zag eruit als een moemoe, maar doorbrak alle regels waaraan vrouwen zich moesten houden’

Weken bracht ik als tiener door in het gezelschap van Agatha Christie. Ik was een veellezer en mijn grootmoeders boekenkast bestond voor 64 procent uit haar boeken, maar de onscherpe, ietwat saaie vrouw op de achterflapfoto wekte mijn nieuwsgierigheid niet. Onterecht, want Christie blijkt een boeiende vrouw. Tenminste, volgens de recentste biografie van de hand van de Britse (tv-)historica Lucy Worsley.

‘Ooit gaan we sharingmenu’s iets belachelijks uit het verleden vinden’

Foodsharing. Ooit gaan we het iets belachelijks uit het verleden vinden. Net zoals andere geplogenheden van nu waar al wat sleet op begint te komen: je zomer samenvatten in tien Instagram-foto’s, of zangeressen ‘heldin’ noemen omdat ze cellulitis hebben. Maar we kunnen geen haasje-over spelen met het heden. Voorlopig zitten we er middenin. Dus beland ik maar weer eens in een ogenschijnlijk normaal restaurant waar je begroet wordt met de vraag: “Kent u ons concept al?”

‘Hoe verzoenen we ons met het feit dat ons leven doorgaat terwijl dat van anderen elders bruusk wordt ontnomen?’

Onze redacteur Aylin Koksal wilt niet wegkijken van de gruwelen die het nieuws overspoelen, maar voelt ook de noodzaak van zelfbehoud. Ze staat stil bij haar privileges: “Het voelt alsof doorgaan met ons leven ons medeplichtig maakt”

‘Een stem vanbinnen zegt dat we ons kapot moeten schamen als we de menopauze bereiken, een biologische fase die we vooral kennen van moppen’

De kapster kijkt me aan in de spiegel. “Het is goed zo. Nonchalant gedroogd. Ge gaat rapper complimenten krijgen als er wat beweging in zit dan als het recht naar beneden hangt. Ik denk niet dat ze dan gaan zeggen: amai, uw haar zit tof.”

‘Zelfs 10 jaar na de grootste industriële ramp in de kledingsector staan mensenrechten nog steeds niet voorop’

Tien jaar geleden stortte  Rana Plaza in. Meer dan 1100 mensen kwamen daarbij om. Een decennium later zien we op het gebied van veiligheid en milieu-impact vooruitgang voor kledingarbeiders, maar op andere cruciale punten, zoals leeflonen, zien we helaas nog altijd een status quo. ‘Velen van hen, inclusief hun kinderen, leven nog steeds in armoede en lijden honger,’ schrijven Ellen Haverhals en Tatiana De Wée van Fashion Revolution Belgium.

‘Hoe scherper je de waanzin van de wereld ziet, hoe groter de nood aan verdoving wordt’

Sommige nieuwsberichten lees je met meer interesse dan andere, als je gezegend bent met dochters die hun weg in dit aards paradijs zoeken. ‘Onze jeugd zit aan de fles’, kopt een artikel. ‘Als je kind om half twee thuiskomt, vraag je een kus op de wang’, adviseert een bijgeroepen kinderarts. ‘Ruik je alcohol, dan pak je de iPhone een maand af.’

‘Het wordt tijd dat we allemaal wat meer voor onze bijen zorgen’

‘Terwijl mijn tuin vorig jaar nog een overwoekerd all-inhotel voor bijen en andere insecten was, is het desolate landschap mid-tuinrenovatie dat allerminst. Op enkele vergeten knollen en de eerste bloesemknoppen aan de appelboom na, lijkt de omgewoelde bouwsite allesbehalve nog op de vakantiebestemming die jaarlijks zoveel gevleugelde gasten lokte. En dat terwijl de bij het al zo moeilijk heeft in onze contreien,’ schrijft journalist Jorik Leemans.

‘Pleasers hebben veel te bieden, maar ze zijn een magneet voor emotionele spookrijders’

Ik zit in een koffiehuis naast drie jonge vrouwen, van wie er zo te horen een is gevallen op een foute man. Haar vriendinnen luisteren meelevend terwijl zij beschrijft hoe hij haar bedroog en publiekelijk vernederde. “Dan kwam hij terug en bakte zoete broodjes. Hoe kon ik zo dom zijn om in die lovebombing te trappen?”

‘Textiel werd de afgelopen vijftien jaar bijna een derde goedkoper, maar toch geven we er meer aan uit’

‘Voor Belgische merken is het het ideale moment om het voortouw te nemen op vlak van duurzaamheid’, schrijft Knack Weekend-hoofdredacteur Ruth Goossens.

‘Dames, het was gezellig, maar ik wil uit de whatsappgroep’

Ze was me eerst niet opgevallen. Wat ik zag, was een stel vrouwen op leeftijd aan een lange tafel, zo irritant als een groep op restaurant kan zijn. Het gesprek ging over een kennis van hen die gepikeerd op iets had gereageerd. Nu ja, gesprek. Een eindeloze vertelling eerder, galmend ten gehore gebracht door twee types zonder enige zelftwijfel. “Zij zei…” “En dus zeiden wij…” “En kun je het geloven, toen antwoordde zij…” De middelbare school duurt soms langer dan je denkt.

‘De asielen zitten vol staffords van baasjes die hun dier niet de baas konden’

De zon strooit zachtheid uit over de mensen als ik in de stad pokébowl ga eten met mijn jongste dochter. We vinden een plaatsje op een terras waar mussen vervaarlijk dichtbij komen om aan de haal te gaan met rode biet die smaakt naar kelder. Mijn dochter glimlacht dan vertederd, want zij is dol op dieren. Onlangs nam zij voor de tweede keer afscheid van haar kanarie die vijf jaar geleden stierf. Straks verhuist ze met haar mama. Ze vindt het lastig hem achter te laten in de tuin waar hij begraven is.