Als de droom in duigen valt: 4 ervaringsdeskundigen over hoe zij zichzelf heruitvonden

Deze mensen moesten hun droom opgeven en zichzelf heruitvinden.
© Liesbet Peremans/Nathan Mbouebe
Wim Denolf
Wim Denolf Wim Denolf is journalist bij Knack Weekend. Liefst schrijft hij elke week over een ander thema.

Je werk moet tegenwoordig ook je passie zijn, en dromen zijn er om te verwezenlijken. Maar wat als je lichaam, je hoofd of iets anders daar een stokje voor steekt? Drie ervaringsdeskundigen vertellen hoe zij zichzelf heruitvonden.

Cathy Pill: ‘Verlangens veranderen met de tijd’

Cathy Pill (42) studeerde in 2004 af aan de modeafdeling van La Cambre en brak meteen internationaal door. Nadat ze zich genoodzaakt voelde om de mode te verlaten, specialiseerde ze zich in influencermarketing met Stellar, het bureau waarvan ze nu CEO is.

“Mijn ouders gaven me mijn eerste naaimachine toen ik veertien was. Nadien had ik maar één wens: iets creëren in de modewereld, wat in eerste instantie betekende dat ik jurken naaide voor vriendinnen en zelfgemaakte pennenzakken verkocht op school. (lacht) Enkele jaren later ging alles echter razendsnel: ik won tijdens mijn studies internationale modeprijzen, mocht het jaar daarop mijn collectie voorstellen in Parijs en verkocht op mijn 24ste in winkels over de hele wereld – ik realiseerde de ene jeugddroom na de andere.

Toch was ik na acht jaar niet meer gelukkig. Zo had ik op La Cambre nooit geleerd om een bedrijf te runnen, terwijl dat wel essentieel was. Leveranciers en fabrikanten vinden, de defilés financieren, personeel zoeken en ondertussen ook nog tijd vinden om collecties te maken: ik holde van hot naar her en liep voortdurend achter de zaken aan. Toen ik mijn label stopzette in 2012, begreep mijn omgeving er niks van. Iedereen dacht dat alles me voor de wind ging, maar zelf was ik gewoon op.”

Ondertussen zie ik mijn vertrek uit de mode niet meer als een mislukking, maar eerder als een leerschool.

Cathy Pill

“Destijds had ik het erg moeilijk met die beslissing. Mijn label was mijn kindje, en ik had nooit een andere droom gehad. Door een adempauze in te lassen, ontdekte ik echter dat ik gelukkig nog andere ideeën had. Au fond ging het me ook niet om de mode, maar wilde ik vooral ondernemen en nieuwe concepten lanceren, wat ik in 2015 ook deed toen ik mee Stellar oprichtte.

Ondertussen zie ik mijn vertrek uit de mode niet meer als een mislukking, maar eerder als een leerschool: een etappe van mijn parcours die me achteraf leerde om béter te dromen. Ik heb nog altijd een creatief beroep en de sociale media evolueren zo snel dat mijn leven nog altijd hectisch is, maar ik ben vandaag wel beter georganiseerd dan vroeger, toen ik te veel hooi op mijn vork nam.

Daarnaast heb ik geleerd dat geen enkele droom zaligmakend is, en dat daar ook iets anders voor in de plaats kan komen. Het enige wat je daarvoor moet doen, is naar jezelf luisteren, in plaats van je blind te staren op iets dat je wilde toen je jong was. Onze behoeften veranderen met de tijd, dus dat geldt ook voor onze verlangens.”

Cathy Pill
© Nathan Mbouebe

Sandra Van Genechten: ‘Een onvervulde droom lijkt per definitie perfect’

Oplopende kosten dwarsboomden vier jaar geleden de vergevorderde plannen van Sandra Van Genechten (51) om samen met haar man Pieter (54) naar Spanje te verhuizen en daar een camping te openen. Het koppel runt sinds januari tapasbar Olé Olé in Hasselt.

“We zijn nooit avonturiers geweest, maar elf jaar geleden verloren we ons hart aan de streek rond Arens de Lledó, een dorpje op de grens van Catalonië en Aragón. De overvloedige natuur, de stilte, de gastvrijheid van de mensen en het minder gejaagde levensritme spraken ons zo aan dat we in 2018 ons huis en onze frituur in Balen van de hand deden en in Spanje een prachtig stuk grond met olijf- en amandelbomen kochten.

Toen de lokale architect ons drie maanden later eindelijk een definitieve kostenraming bezorgde, lag de prijs van de bouw van de camping echter vijf keer zo hoog als ons beloofd was. Aanvankelijk overwogen we om te besparen op de verwennerij ter plaatse en zelf een huis te huren in plaats van er een te kopen, maar zo weken we wel heel ver van het oorspronkelijke plan af. Uiteindelijk konden we dus niet anders dan onze droom opbergen en in België weer van nul beginnen.”

Alles een plaats geven gaat makkelijker als je je verdriet uitspreekt.

Sandra Van Genechten

“Dat aanvaarden heeft ons jaren gekost, al was het maar omdat het niet bereiken van een doel al gauw op falen lijkt. Bovendien hadden we meer dan alleen onze centen geïnvesteerd. We hadden alle vergunningen bemachtigd en Spaans gestudeerd, er lag een draaiboek voor de camping en we hadden zelfs al de brandstempels voor onze tapasplanken – vervolgens diende dat allemaal nergens toe. Daarnaast was het lastig dat een onvervulde droom per definitie perfect lijkt. De keerzijde van een droom kun je immers enkel ontdekken door hem te realiseren.

Vandaag bezorgen foto’s van Arens de Lledó me nog altijd een krop in de keel en gaan we liever ergens anders op vakantie. Toch heb ik geen spijt van ons avontuur. Anders hadden we wellicht nog altijd in onze frituur gestaan, terwijl onze huidige zaak ons veel beter past. We bieden mensen nog altijd een stukje verwennerij aan en tegelijk hebben we zelf meer levenskwaliteit dan vroeger. Al ben ik ook blij dat Pieter en ik altijd alles tegen elkaar hebben kunnen zeggen, zonder taboes. Je erbij neer kunnen leggen dat een droom mislukt, het een plaats geven: dat gaat makkelijker als je je verdriet uitspreekt.”

Sandra Van Genechten runt nu samen met haar man Pieter een tapaszaak in Hasselt. © Liesbet Peremans

Cindy Vanpoucke: ‘Het gevoel van schaamte was enorm’

Cindy Vanopoucke (47) was 23 jaar kapster, maar moest haar zaak in 2021 sluiten door aanhoudende schouderproblemen. Ze schoolde zich om en runt sinds vorig jaar jongerencoachpraktijk Step-Up in Ingooigem.

“Ik heb mijn kapsalon meteen na mijn beroepsopleiding geopend. In het begin was het eerder het zelfstandig zijn dat me aantrok, maar al gauw ging het er vooral om dat ik mensen mooi en blij kon maken. Een kapper is vaak ook een beetje een klankbord, en dat aspect van de job werd alleen maar belangrijker naarmate ik zelf ouder werd. Ik kon goed luisteren en had altijd wel een woordje van troost of hoop klaar – ik voelde me dus waardevol voor mensen. Sommige klanten zeiden vlakaf dat ze meer aan mij hadden dan aan hun psycholoog.”

Het leven stopt niet wanneer je een droom moet opbergen.

Cindy Vanpoucke

“Achteraf bekeken is dat mijn redding geweest toen ik last kreeg van mijn schouder. Zeker toen ik na een hele reeks operaties en revalidatie–pogingen te horen kreeg dat ik nooit meer kapster zou kunnen zijn. Toen wist ik immers al dat haar knippen niet mijn enige talent was. Toch was ik kapot van het nieuws dat ik mijn zaak moest sluiten. De kapsalon was altijd mijn grote droom geweest, en alles gebeurde zo abrupt dat ik niet deftig afscheid van mijn klanten kon nemen. Bovendien haalde ik enorm veel eigenwaarde uit het feit dat ik een bloeiende zaak had. Ook al kon ik mezelf niets verwijten, het gevoel van schaamte en teleurstelling was enorm.

Nu, meer dan twee jaar later, weet ik dat het leven niet stopt wanneer je een droom moet opbergen. Als je weet wat je kunt en er opnieuw voor gaat, kun je jezelf heruitvinden en misschien zelfs besluiten dat niets zonder reden gebeurt. Mijn omgeving verklaart me voor gek als ik zeg dat mijn schouder is beginnen dwarsliggen omdat ik de stap naar een nieuwe job als coach niet uit mezelf durfde te zetten, maar mij heeft dat geholpen om niet bij de pakken te blijven neerzitten en de zaken op een positieve manier te bekijken.

Tegelijk moet je jezelf de ruimte geven om te rouwen om wat je kwijt bent. Dat heb ik misschien te weinig gedaan. Mijn huidige job ligt me zo goed dat ik niets anders meer zou willen, maar ik word nog altijd emotioneel als ik aan mijn kapsalon denk.”

Cindy Vanpoucke kreeg van artsen te horen dat ze nooit meer kapster kon zijn. © Liesbet Peremans

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content